Wat vooraf ging

Nadat velen de IJzerbedevaarten de rug toe keerden en het duidelijk werd dat het IJzerbedevaartcomité bij zijn koerswijziging bleef, kon het niet anders dan dat er een alternatief voor deze manifestatie móést komen. Op zondag 25 augustus 2002 had de Werkgroep Radicalisering IJzerbedevaart een manifestatie gepland te Diksmuide, om op een rustige, waardige wijze, voor de laatste maal, te proberen het huidige IJzerbedevaartcomité terug op het rechte spoor te krijgen. Het comité liet deze manifestatie te elfder ure – zonder dat er tijdig juridisch kon worden tegen ingegaan – verbieden met inschakeling van het Belgische gerecht. Het IJzerbedevaartcomité plaatste zich hiermede buiten de echte, de levende, de anti-Belgische Vlaamse Beweging. Het zou later blijken dat geen enkele vorm van overleg mogelijk was met het IJzerbedevaartcomité.

Na al die jaren van gesprek en protest was het duidelijk dat er iets constructiefs moest gebeuren, men diende opnieuw aan te knopen bij de traditie van de vroegere traditiegetrouwe IJzerbedevaarten. Er werd een nieuw comité opgericht en de werkgroep Radicalisering IJzerbedevaart werd ontbonden. Op zondag 24 augustus 2003, één week voor de IJzerbedevaart, zou een IJzerwake worden ingericht aan het monument van de gebroeders Van Raemdonck te Steenstrate (Ieper).
Deze manifestatie moest een nieuwe start zijn en onder het motto “Trouw aan het IJzertestament” opnieuw aanknopen bij het IJzertestament: “Zelfbestuur – Nooit meer Oorlog – Godsvrede”.

Het IJzerwakemanifest

Het nieuwe comité ontwierp een IJzerwakemanifest en legde het ter ondertekening voor via webstek, eigen publicaties en andere communicatiemiddelen. Het werd een schot in de roos want velen voelden zich geroepen om dit manifest te ondertekenen. Het gaf het nieuwe comité de hoop dat de IJzerwake een succes zou worden.

De IJzerwake zelf

Reeds voor 9 uur op die zondagmorgen van 24 augustus 2003 reden de eerste wagens de parking op, niet ver gelegen van de weide waarop de manifestatie zou plaatsvinden. Het terrein was goed zichtbaar vanaf de weg, de leeuwenvlaggen en het podium met de twee regietorens verwelkomden de vele duizenden. En het waren er veel die kwamen met allen één grote verwachting: terug een echte IJzerbedevaart meemaken.
4.500 Vlaamse nationalisten op de weide naast het monument van de gebroeders Van Raemdonck, wie had dát durven dromen. Het overtrof de stoutste verwachtingen van het organiserende comité, en een week later zou blijken dat de IJzerwake zelf meer volk trok dan de IJzerbedevaart…

Eucharistie
Rond de klok van elven gingen E.P. Adriaan Aernouts en E.H. Luc Vranckx voor in de eucharistieviering. Het werd een strijdbare misviering waar werd gebeden voor zij die gevalle waren voor de vrede, voor de Fronters, maar ook voor de Oostfronters, voor de slachtoffers van de repressie.
De menigte bad massaal de Psalm van Rodenbach mee en ook het Gebed voor het Vaderland werd piëteitsvol meegezongen.
De eigenlijke plechtigheid

Na de misviering trok het Vlaams Nationaal Jeugdverbond de aandacht van de massa, zij openden de plechtigheid en marcheerden met de muziekkapel door het midden van de weide naar het podium. Zij werden gevolgd door de drie nationale vaandels. Daarna klonk de eerste bindtekst over de vlakte.
Het geheel werd een sobere viering, met eerbied voor de traditie, afwisselend teksten, gezang en toespraken. De viering bestond uit vier grote delen:

Terug naar de bron
De inleidende bindtekst was klaar en duidelijk: “Het moet een bedevaart worden, die terugkeert naar de bron van onze beweging”. De twee koren, het Scheldekoor en het Gentse koor, zongen achtereenvolgens de liederen IJzerpsalm en De wachter aan de IJzer, waarna de massa enthousiast het overbekende lied “Wij zijn bereid” uit volle borst meezong.

Dan was het de beurt aan Hans Verreyt die de jongerenboodschap bracht. Hij riep op tot een radicaal Vlaamse strijd: Vlaanderen onafhankelijk. Hij vergeleek de IJzerwake met een herstelbedevaart, de herstelbedevaart van een nieuwe jeugd, het besliste antwoord aan het ‘officiële’ comité.

Wij gedenken
Na het prachtige gedicht van Anton Van Wilderode Vlaanderens liefste doden begon de herdenking van Vlaanderens zonen en dochters. Met vuur en tederheid, met de piëteit die men kon horen in de woorden van Van Wilderode, herdacht men de Fronters, de Oostfronters en allen die hun leven veil hadden voor Vlaanderen.
De dodenherdenking en bloemenhulde werden een indrukwekkend eerbetoon. Op de tonen van Vaarwel mijn broeder en Ik had een wapenbroeder brachten de jongens en de meisjes van het VNJ de bloemenkransen voor het monument van de gebroeders Van Raemdonck.

Op het einde van dit deel sprak Walter Peeters, stichtervoorzitter van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid, de massa toe. Hij pleitte in een zeer degelijk onderbouwd betoog voor een eigen Vlaamse sociale zekerheid in een eigen Vlaamse staat.

Van verleden naar toekomst
Na een optreden van de beide koren met de liederen Trou en Vlaanderen zelfbestuur was het de beurt aan Henk Van de Graaff die een boodschap uit Zuid-Afrika bracht. Hij vergeleek de Vlaamse strijd met de strijd van de Afrikaners in Zuid-Afrika. Beide volkeren moeten vechten voor het voortbestaan van hun taal en cultuur. Beide volkeren moeten het hoofd bieden aan dezelfde problemen.

Na het Lied van Nele en de samenzang met het lied Uilenspiegel werd het woord gegeven aan Johan Vanslambrouck, voorzitter van de organiserende vzw IJzerwake. Het werd een radicale toespraak, met een duidelijke boodschap en passend besloten met de woorden: “Weg met de voogden – België barst”.

Apotheose
De samen gezworen eed van trouw werd een indrukwekkend moment. En het kon dan ook niet anders dan dat de apotheose ook een echte apotheose werd als afsluiting van een meer dan geslaagde IJzerwake. Het massaal meezingen van de drie nationale liederen was het bewijs dat men met de IJzerwake op de goede weg zit.

Deze IJzerwake ging terug naar de bron en heeft zeker een toekomst. Of zoals een van de aanwezigen het samenvatte: “We zijn terug thuis gekomen”.

Luk Lemmens

Toespraak door Johan Vanslambrouck, 2003

Bedevaarders,

Wij zijn naar hier gekomen om onze trouw te betuigen aan het IJzertestament: Zelfbestuur, nooit meer oorlog en godsvrede. Dat IJzertestament heeft aan actualiteit nog niets ingeboet
Deze begrippen zijn duidelijk genoeg en moeten niet worden hertaald.

Niet iedereen in Vlaanderen is het IJzertestament genegen. Zo schreef De Morgen gisteren: “Er was een tijd waarin deze krant met slechts één doel een verslaggever naar de IJzerbedevaart stuurde. Voor beelden van hakenkruizen en kale achterhoofden”. Einde citaat en hiermee is de toon gezet.

Van het IJzerbedevaartcomité kregen we via elektronische post een schrijven dat ik u evenmin wil onthouden:
‘ De vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer heeft kennisgenomen van het gegeven dat op zondag 24 augustus door de vzw IJzerwake een gelijknamige activiteit wordt georganiseerd aan en rond het monument van de Gebroeders Van Raemdonck. Wij willen jullie aandacht erop vestigen dat voor deze organisatie geen aanvraag tot toelating is binnengekomen, niettegenstaande monument en grond eigendom zijn van de vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer.
De manifestatie zal dit jaar door ons gedoogd worden.”
Wij zijn ontroerd over zoveel ‘spirit’ en verdraagzaamheid vanwege het IJzerbedevaartcomité.

Bedevaarders,

Wij staan hier verzameld rond het monument ter nagedachtenis van de gebroeders Van Raemdonck die hier te Steenstrate samen gesneuveld zijn op 26 maart 1917. De gebroeders Van Raemdonck staan symbool voor het offer, dat Vlaamse soldaten in de grote oorlog gebracht hebben voor een vaderland dat nooit het hunne wilde zijn. De gedachtenis aan het offer leeft vandaag nog verder in de Vlaamse Beweging, en vooral in de ‘Gebroeders Van Raemdonckkring’ uit het Waasland, een vereniging die dit jaar haar vijftigste verjaardag viert en deze IJzerwake met een flinke delegatie ondersteunt.
Aan het front werden die soldaten miskend, veracht en vernederd. En zelfs voor de gesneuvelden kon het officiële België geen respect opbrengen.
Vlaamse heldenhuldezerkjes werden besmeurd of dienden na de oorlog als wegverharding.
We weten allemaal door welke naamloze helden de IJzertoren werd opgeblazen.
Voor deze laffe aanslag werden nooit excuses aangeboden door geen enkele Belgische instantie.

Steenstrate is een begrip in de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog. Hier vond op 22 april 1915 de eerste gasaanval plaats met vreselijke gevolgen. In de gevechten die op deze gruwelijke aanval volgden sneuvelden aan Britse zijde alleen niet minder dan 59.000 soldaten.
De oorlogsgruwel van 14-18 heeft aan de Vlaamse Beweging een belangrijke dimensie toegevoegd. De “Nooit meer oorlog”-gedachte is een van de pijlers van het IJzertestament.
Deze pijler is onlosmakelijk verbonden met de zelfbestuurgedachte.
De miskenning van het recht op zelfbeschikking van volkeren is zonder twijfel de belangrijkste oorzaak van oorlog.
Niemand minder dan de toenmalige president van de Verenigde Staten had dit uitstekend begrepen. Zelfbestuur voor alle volkeren was de centrale gedachte in het vredesplan van de president Wilson aan wie de eer de beurt valt om als eerste dat fundamentele mensenrecht in de internationale politiek te hebben gebracht.
Het is dan ook bijzonder pijnlijk om te moeten vaststellen dat de huidige Amerikaanse regering het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren met voeten treedt, net zoals het Chinese regime dat al jaren doet in Tibet en net zoals de Russische regering het zelfbeschikkingsrecht in Tsjetsjenië miskent.
De Verenigde Staten zijn een land geworden dat overal ter wereld zijn wil opdringt, ook met oorlog als dat nuttig wordt geacht. Van de massavernietigingswapens waar het in de oorlog tegen Irak allemaal om te doen was is er ook vier maand na de oorlog geen spoor te bekennen. Met de dag wordt duidelijker dat de wereld bedrogen werd.
Vanuit de nooit meer oorlog gedachte kunnen wij niet anders dan deze oorlogspolitiek krachtig veroordelen.

Vlaanderen moet zich geen illusies maken. Nooit zal een grootmacht een bondgenoot van Vlaanderen zijn in de strijd om de Vlaamse onafhankelijkheid. Het streven naar hegemonie door de grootmachten komt steeds vaker in botsing met het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren. De Amerikanen keren zich niet enkel tegen derde wereld dictaturen. Zij maken van hun machtspositie ook gebruik om aan de Europese Unie het lidmaatschap van Turkije op te dringen. Een lidmaatschap waar in Europa zelf niemand voor te vinden is.

Terwijl de oorlog in Irak nog nazindert, overweegt de Belgische regering ondertussen om opnieuw soldaten te sturen naar centraal Afrika. Het sturen van troepen naar een oorlogsgebied is een daad van oorlog, ook als men dat verhullend ‘peacemaking’ of ‘peacekeeping’ noemt. Het is onaanvaardbaar om Vlaamse soldatenlevens op het spel te zetten in een conflict waar wij niets mee te maken hebben. Deze soldaten worden naar Afrika gestuurd niet zozeer om de Afrikanen te helpen, maar wel om de eer en de glorie te dienen van een minister van Buitenlandse Zaken.
Zoals de wapens niet worden geëxporteerd om jonge democratieën te steunen, maar wel om de Waalse economische belangen te dienen.
Parlementsleden die deze wansmakelijke oorlogspolitiek en wapenexport steunen kunnen maar beter voor altijd zwijgen over het “Nooit meer oorlog” van de IJzersoldaten.

Vlaanderen heeft vandaag meer dan ooit tevoren nood een aan krachtige Vlaamse Beweging die het IJzertestament onverkort uitvoert. De opbouw van de Vlaamse staat moet een zaak zijn van alle Vlamingen: van conservatieven en progressieven, van katholieken en vrijzinnigen.
Wie de Vlaamse Beweging wil opdelen in een ‘goede’ en een ‘foute’ dient de Belgische machtsbelangen, niet het Vlaams belang.
Tegenover het “Vlaamse vrienden laten we scheiden” plaatsen wij onze oproep: bewuste Vlamingen, laten we samenwerken. Laten we samen ongeacht onze meningsverschillen de Vlaamse onafhankelijke staat realiseren. Die onafhankelijke staat is een dwingende noodzaak om in Vlaanderen een goed bestuur mogelijk te maken.

Een goed bestuur in Vlaanderen moet ook eens en voor altijd een streep trekken onder het oorlogsverleden. De Belgische repressie heeft de mensenrechten fundamenteel geschonden. Met retroactieve strafwetten, uitzonderingsrechtbanken en massale schending van de rechten van de verdediging. Executies, jarenlange gevangenisstraf, broodroof en totale maatschappelijke uitsluiting waren hiervan het gevolg. Deze fundamentele onrechtvaardigheid wordt niet uitgewist door excuses te stamelen en te bedelen bij de poort en nog minder door het goedkeuren van een stuk parlementair scheldproza gericht aan het adres van politieke tegenstanders.
Hier past maar één maatregel: totale en onvoorwaardelijke amnestie.

Op ons rust de taak om het “Zelfbestuur” van de Vlaamse Frontsoldaten eindelijk te realiseren. Ondanks een eigen Vlaams parlement en een eigen Vlaamse regering zijn we nog een heel eind verwijderd van dat “Zelfbestuur”.
De jongste verkiezingen en de regeringsvorming hebben dat overtuigend aangetoond. Het gebrek aan respect voor de Vlaamse instellingen heeft in de modelstaat van Verhofstadt een nooit eerder vertoonde vlucht genomen. Dat is niet de schuld van de Walen, dat is de schuld van Vlaamse politici, die een schrijnend gebrek aan burgerzin vertonen. Kandidaten komen op alle lijsten tegelijk op, en verhuizen van de ene regering naar de andere al naargelang het uitkomt voor de persoonlijke carrière. Wat voor een Vlaamse regering moest doorgaan blijkt niet meer te zijn dan een bijhuis van de federale regering. We zijn getuige van het onbegrijpelijke fenomeen dat na federale verkiezingen zowat de gehele Vlaamse regering vervangen wordt. Het zegt veel over de pijnlijke leegheid van deze zogenaamde Vlaamse regering.

Bij de jongste verkiezingen heeft Vlaanderen in zijn geheel een zware nederlaag geleden. Niet minder dan drie Vlaamse zetels gingen verloren aan de Franstaligen. Indien het Lambertmontakkoord volledig was uitgevoerd zou dit nog een extra zetel betekent hebben voor de Franstaligen.
Hierdoor maken we het mee dat Ecolo vier kamerzetels behaalt terwijl de N-VA met meer stemmen slechts één kamerzetel kreeg. De 147.000 stemmen van Ecolo in de Senaat zijn goed voor een zetel en dus ook voor partijfinanciering. De N-V-A pakt met 200.000 stemmen net naast een Senaatszetel. De Franstalige liberalen van de MR halen met minder stemmen dan het Vlaams Blok maar liefst zes kamerzetels meer.
Hiermee komen we tot de kern van de zaak. Het Vlaamse zelfbestuur kan binnen een Belgisch kader nooit gerealiseerd worden omdat dit kader zelf fundamenteel ondemocratisch is. Het principe ‘één man één stem’ is in dit land een lachertje. En bovendien wordt de Vlaamse meerderheid overal geneutraliseerd door een systeem van bijzondere meerderheden en paritair samengestelde regeringen.

Geen enkel dossier kan in dit land worden behandeld als er geen Franstalige meerderheid voor gevonden wordt. De Francorchampsvaudeville levert hiervan het beste bewijs. Omgekeerd kan het echter wel. Straks krijgt Vlaanderen het gemeentelijk stemrecht voor migranten met een Waalse meerderheid opgedrongen.

Dit ondemocratische stelsel van Belgische evenwichten zorgt er voor dat zowat alle belangrijke dossiers blijven steken in de Vlaams-Waalse tegenstellingen. Het mobiliteitsprobleem raakt niet opgelost, de problemen bij justitie en politie blijven aanslepen, het dossier van de nachtvluchten raakt niet opgelost en Vlaanderen blijft onaanvaardbaar veel afdragen aan Wallonië en Brussel.

Het regeerakkoord van Verhofstadt II lost niets op en is vanuit Vlaams oogpunt totaal onaanvaardbaar. Vlaamse politici trokken naar de kiezers met punten als de splitsing van de NMBS, inperking van de geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië, een gedeeltelijke splitsing van de sociale zekerheid, meer bevoegdheden en meer fiscale autonomie. Hiervan werd niets gerealiseerd. Het is een grote nul over de hele lijn, met misschien een eigen Vlaams verkeersreglement als fopspeen.

Maar de Franstaligen krijgen wel hun paritaire Senaat. Brussel wordt een volledig gelijkwaardig gewest waarin de Vlamingen nog verder teruggedrongen worden in hun positie van kleine en machteloze minderheid. Franstalige juristen, die weigeren behoorlijk Nederlands te leren, kunnen wel rechter worden te Brussel. De geldstroom vanuit Vlaanderen neemt niet af, wel integendeel. De bijzondere dotatie aan Brussel wordt fors opgetrokken.
Ondertussen blijft Vlaanderen wachten op de levensnoodzakelijke investeringen in het spoorwegennet naar de haven van Antwerpen.

Vlaanderen heeft reeds al te veel kostbare tijd laten verloren gaan in Belgische staatshervormingen. Telkens opnieuw maken we het mee dat de Franstaligen gemaakte afspraken negeren. Reeds jaren maken we het mee dat de taalwetten vakkundig uitgehold en gesaboteerd worden. De Franstalige onwil om het probleem van de nachtvluchten op te lossen is hemeltergend.
De boodschap laat aan duidelijkheid niets te wensen over: België is voor de Franstaligen alleen van tel voor zover het centen oplevert.

Het Vlaams Parlement kan zijn verantwoordelijkheid niet langer uit de weg gaan. Van op deze weide roepen wij de Vlaamse parlementsleden op om na de volgende verkiezingen een grondwetgevende vergadering te stichten met als eerste opdracht het uitroepen van de onafhankelijke Vlaamse staat.

Weg met de voogden – België barst!

Toespraak door Walter Peeters

In de krant, die ooit de spreekbuis van het Vlaams belang heette te zijn, deed, bij het begin van de verkiezingscampagne van mei jongstleden, de voorzitter van de Parti Socialiste Elio Di Rupo, in een ‘open brief aan de Vlamingen’, een oproep om alle communautaire gekibbel te stoppen, omdat, zo zei hij, “de bevolking van andere dingen wakker ligt: werk, de pensioenen, een degelijke gezondheidszorg…”
En daarbij deed hij, zonder blikken of blozen, nog maar eens beroep op de zogeheten ‘interpersoonlijke solidariteit’ in ‘la Belgique une et indivisible’.
Inderdaad, mijnheer Di Rupo, de bevolking ligt niet wakker van de zoveelste ‘stap in de staatshervorming’, alleen is het intussen voor iedereen wel duidelijk dat in dit land ieder dossier, ook dat van de sociale zekerheid, onvermijdelijk communautair is, of het op de kortst mogelijke termijn wordt.

“België bestaat sociaaleconomisch uit twee landen”, dat is het letterlijke besluit van een recent rapport van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid. “Dat maakt beleidsconclusies onafwendbaar”, stelt het rapport.
Voor het voeren van een eigen beleid moeten Vlaanderen en Wallonië beschikken over coherente, homogene bevoegdheden én daarvoor de financiële én fiscale verantwoordelijkheid op zich nemen. Alleen op die manier, mijnheer Di Rupo, kan zonder uitzichtloos communautair gehakketak een einde gesteld worden aan de onrechtvaardig hoge, ondoorzichtige en eenzijdige transfers van Vlaanderen naar Wallonië.

“Het probleem van dit land” – en hier citeer ik een andere vooraanstaande Belgische instantie – “is dat er nergens zoveel remmen op verandering bestaan als in België, zichtbare en onzichtbare remmen. Hoezeer we ons in Vlaanderen ook zouden willen inpassen in het reformistisch gedachtegoed dat in tal van Noord-Europese landen opgeld maakt, we worden meegesleurd door het Zuiden, door het immobilisme van het leidende establishment aldaar. De weigering van dat establishment (FGTB, PS, de Waalse werkgeverskringen) rechtvaardigt de roep naar een grotere autonomie voor de gewesten en gemeenschappen in dit land. We kunnen niet blijven wachten op ik weet niet welke ommekeer in het zuiden van het land. Het is de hoogste tijd dat ook uitgebreide bevoegdheden inzake sociale zekerheid en – nog belangrijker – fiscale autonomie aan Vlaanderen en de andere deelgebieden worden toegekend, zodat we zelf de beleidsinstrumenten in handen krijgen om de aansluiting met de kleine noordelijke lidstaten in Europa te realiseren.” Einde citaat.
Dit zijn niet de woorden van één of andere fervente Vlaamse separatist. Dat schreef – anno 1998 – de huidige Belgische premier Guy Verhofstadt in zijn spraakmakend boek De Belgische ziekte. Diagnose en remedies. Hij gaat zelfs verder: “Die uitbreiding van bevoegdheden kan er best onmiddellijk komen. Verder uitstel is daarom niet alleen onnodig, maar zelfs regelrecht misdadig.”
Tot daar Guy Verhofstadt anno 1998.

Wij zijn nu 2003 – en vier jaren regering-Verhofstadt verder – en het Waals afwijzingsfront tegen iedere vorm van defederalisering van de sociale zekerheid is hechter en sterker dan ooit.
Tot welke onvoorstelbare diametrale wijzigingen in opvattingen en opstelling alleen de honger naar de vleespotten van de Belgische macht zoal kan leiden!

En inderdaad, mijnheer Di Rupo, ook in Vlaanderen ligt de bevolking in de eerste plaats wakker van werk, pensioenzekerheid, een degelijke en betaalbare gezondheidszorg.
Dat geldt zelfs des te meer voor de Vlaamse Beweging waarvan de wezenlijke opdracht veel ruimer is dan alleen maar de vorming van een eigen Vlaamse Staat. Het is de taak van de Vlaamse Beweging tegelijk gestalte te geven aan een Vlaamse Natie. De Vlaamse Beweging is veel meer dan louter inzet voor politieke structuren. Vlaamse Beweging is ook – en vooral – de inzet voor een open, vrije, sociale en rechtvaardige Vlaamse maatschappij. Een maatschappij waarin de enkeling vrij kan zijn, maar waarin tegelijkertijd iedere enkeling gelijke kansen krijgt om volwaardig tot ontwikkeling en ontplooiing te komen.
Reeds in 1928 stelde Filip De Pillecyn van op het spreekgestoelte van de 9e IJzerbedevaart: “Want indien de Vlaamsche oudstrijders een Vlaamsch Vlaanderen willen, dan willen zij toch in de eerste plaats een beter Vlaanderen. Voor ons zijn beide begrippen onscheidbaar en ondeelbaar zoals in een zonnestraal het licht en de warmte onscheidbaar en ondeelbaar zijn”.
En vandaag, 75 jaar later, blijkt de belangrijkste hindernis daarbij – nog steeds – de unitaire Belgische staat.
Een Belgische staat waarin, geholpen door een politiek stelsel van bijzondere meerderheden, bovendien vanuit een ronduit onrechtvaardige oververtegenwoordiging in het parlement maar vooral wegens een onvoorstelbaar gemis aan principiële vastberadenheid van de verkozen politieke vertegenwoordigers van het Vlaamse volk, de Walen er nog altijd in slagen iedere hervormende maatregel, hoe noodzakelijk ook, op federaal vlak te blokkeren en het voor Wallonië erg lucratieve maar vooral erg gemakkelijke consumptiefederalisme in stand te houden
En dat geldt zowel voor de tewerkstelling als voor de noodzakelijke hervorming van de pensioenstelsels, de gezinsbijslagen, de echelonnering van de gezondheidszorg.
Vlaanderen wikt, Wallonië beschikt.
Wat Wallonië niet goed uitkomt blokkeert het: van onbemande camera’s tot de hervorming van de NMBS.
Opheffing van het verbod op tabaksreclame voor Francorchamps en de regionalisering van de voor de Waalse industrie zo belangrijke wapenleveringen, twee Waalse eisen bij de recente regeringsvorming, werden daarentegen door het kersverse parlement al in de eerste weken van zijn bestaan gewillig en volgzaam goedgekeurd.
Zo werkt dat in het België van Di Rupo, Michel, Stevaert, Anciaux en Verhofstadt.

Inderdaad, mijnheer Di Rupo, ook Vlaanderen ligt wakker van werk, ook ons volk wil jobs.
Maar ook inzake tewerkstelling doet de aanhoudende malaise in het federaal georganiseerd sociaal overleg de roep naar een eigen Vlaams overlegmodel steeds luider klinken. Het wordt steeds duidelijker dat Vlaanderen enerzijds en Wallonië anderzijds niet gediend zijn met een identiek Belgisch werkgelegenheidsbeleid. Maar als de Vlaamse minister voor Tewerkstelling initiatieven in die zin neemt, dan gaat Wallonië dwarsliggen. Want, tewerkstelling is een federale bevoegdheid.
Vandaar… de hoogste tijd voor een Vlaamse sociale zekerheid

Inderdaad, mijnheer Di Rupo, ook ons volk wil zeker zijn van een menswaardig pensioen.
Inzake pensioenen ziet men in Vlaanderen de noodzaak in van alternatieve en gemengde vormen van financiering. Een eerste belangrijk initiatief was de oprichting van een Vlaams Pensioenfonds voor ambtenaren van de Vlaamse regering.
De Waalse onwil om wat dan ook te veranderen dat Wallonië in zijn gulzig consumptiefederalisme kan temperen, maakt echter, ook inzake pensioenen, iedere noodzakelijke hervorming onmogelijk.
Vandaar… de hoogste tijd voor een Vlaamse sociale zekerheid.

Inderdaad, mijnheer Di Rupo, ook de Vlamingen willen een degelijke en betaalbare gezondheidszorg.
Maar ook inzake gezondheidszorg heerst er in Vlaanderen en Wallonië een duidelijk verschillend cultuurpatroon. Vlaamse zieken en artsen vertonen een ander, zuiniger consumptiegedrag. Vlaanderen kiest voor een ander medisch model en pleit voor structurele hervormingen in de zin van een meer trapsgewijze uitbouw, uitgaande van een kwalitatief hoogstaande eerstelijnszorg – in een ander overlegmodel – op basis van een representatieve, democratisch verkozen vertegenwoordiging – en met aangepaste financieringsvormen.
De in hoofdzaak Franstalige en specialistische niet-gekozen ‘vertegenwoordigers’ van de artsen en ziekenfondsen in de unitaire Belgische ‘medico-mut’ zeggen echter ‘njet’. Met het gevolg dat ook de zo noodzakelijke en dringende hervorming van gezondheidszorg en ziekteverzekering in een nefaste impasse is beland en in de nieuwe Belgische regering trouwens opnieuw aan een Waalse minister werd toevertrouwd.
Vandaar… de hoogste tijd voor een eigen Vlaamse sociale zekerheid.

De vraag stelt zich dan ook steeds duidelijker: moet Vlaanderen zich blijven neerleggen bij dit verlammend Belgisch immobilisme in naam van de zogenaamde solidariteit?
Een onrechtvaardig hoge oversolidariteit van jaarlijks om en bij de 8.5 miljard euro (of 342 miljard oude franken) op een ogenblik dat Vlaanderen die miljarden zélf broodnodig heeft voor zijn eigen economisch substraat. Op een ogenblik dat er onvoldoende geld is voor het Vlaamse onderwijs, de Vlaamse verzorgingssector, een Vlaams tewerkstellingsbeleid, een offensief Vlaams beleid in en rond Brussel, een betere justitiewerking in Vlaanderen .

Een opgedrongen schatplicht van 4.250 euro (of 170.000 frank) per Vlaams gezin per jaar aan Wallonië, dat daartegenover geen enkele gelegenheid voorbij laat gaan om duidelijk te maken dat het geen boodschap heeft aan de ‘federale loyaliteit’, waarop het zelf te pas en te onpas beroep doet.

Een ondoorzichtige éénrichtingssolidariteit van meer dan 10 procent van wat wij, Vlamingen, allemaal samen verdienen om de walen voor 25 procent van eenzelfde gemiddeld inkomen als de Vlamingen te voorzien.

Een onvoorwaardelijke en geruisloze transfer waarvan Wallonië bovendien niet eens beter wordt . Integendeel. Het ontslaat Wallonië van zijn collectieve verantwoordelijkheid voor de eigen sociaal-economische toekomst.

Voor Vlaanderen is de maat vol.
walterVlaanderen moet dringend zélf over zijn eigen toekomst kunnen beslissen. Dat betekent dat Vlaanderen – en ook Wallonië – zélf over alle hefbomen daartoe moet kunnen beschikken, de volle bevoegdheid moet krijgen over de eigen sociale en economische politiek en daarvoor zélf de financiële én fiscale verantwoordelijkheid op zich moet nemen.
Op Belgisch vlak blijven voortploeteren, betekent dat er ofwel niets gebeurt, ofwel komen er onwerkbare compromissen uit de bus, waarvoor Vlaanderen dan nog telkens een zware prijs betaalt.
Vandaar… de hoogste tijd voor een eigen Vlaamse sociale zekerheid in een eigen Vlaamse staat.

Toespraak door Hans Verreyt

Jonge Vlaamse vrienden,

Op 16 maart 1946 werd het vernederde Vlaanderen getroffen door de dynamitering van de IJzertoren. Piëteit, vredeswil, ontvoogdingsrecht moesten wijken voor de lafheid en vulgariteit!
Men zweeg! Zij die wilden spreken konden niet, zij die konden spreken, durfden niet. Het pleit leek beslecht, de overwinnaar gekend. Vlaanderen was voorgoed het zwijgen opgelegd… Althans zo hoopte ‘la Belgique’…
Maar nauwelijks enkele dagen later brak het eerste protest los, een eerste vastbesloten stem: die van de jeugd. Al het ministerieel gepalaver ten spijt, ondanks rijkswacht en prikkeldraad stroomden honderden jongeren naar Diksmuide, kordaat en vastberaden.

In de geschiedenis van de Vlaamse Beweging stond de jeugd meermaals vooraan. Denken we maar aan Rodenbach, de gebroeders van Raemdonck, Herman Van den Reeck, de helpers van Flor Grammens en de jongens aan het Oostfront!

En vandaag?… Vandaag kan ik u zeggen, staat er een nieuwe jeugd paraat. Een jeugd die ondanks de banvloeken van de politieke correctheid, ondanks de overdonderende en allesomvattende consumptiemaatschappij, denkt wat ze wil en ook wéét wat ze wil.
Een jeugd die zich nog wil inzetten voor ons ideaal, een jeugd die nog de moed heeft om tegen de stroom in te gaan, een jeugd die staat te trappelen van ongeduld om Vlaanderen te geven waar het recht op heeft.

Wij zijn hier vandaag aanwezig omdat wij, als jongeren, kiezen voor duidelijkheid.
Voor ons geen halfslachtige oplossingen à la federalisme, confederalisme of de zoveelste nadelige staatshervorming… Als jonge Vlamingen eisen wij onomwonden: Vlaamse onafhankelijkheid.
Voor ons, Vlaamse jongeren, een stevige Vlaamse Frontvorming over partijpolitieke en filosofische tegenstellingen heen, als dringend antwoord op de arrogantie van de Waalse PS en rest van het regime.
Voor ons geen wapendracht onder Belgische kleuren ten dienste van vreemde mogendheden.

Bedevaarders, dit is een oproep van en tot de jeugd:
– Wij vragen al de organisaties, waarin wij werkzaam zijn, over te gaan tot een radicaal-Vlaamse strijd! VLAANDEREN ONAFHANKELIJK!
– Wij eisen respect voor de waarden van de frontsoldaten: NOOIT MEER OORLOG, GODSVREDE en ZELFBESTUUR!
– Wij verzetten ons tegen alle mogelijke politiekcorrecte indoctrinatie op de scholen, aan de universiteiten en in de meeste jeugdbewegingen.
– Wij zeggen klaar en duidelijk: NEE, AAN HET verkochte IJZERBEDEVAARTCOMITÉ en een even klaar en duidelijk JA, AAN onze IJZERWAKE!

Jongeren, twijfel niet langer! Ons verzet moet opnieuw beginnen, vastberadener en radicaler dan ooit te voren!

Deze plechtigheid, deze IJzerwake, vandaag aan het monument van de gebroeders van Raemdonck, wordt de herstelbedevaart van een nieuwe jeugd, het besliste antwoord aan het officiële IJzerbedevaartcomité.

Wij, jongeren, zeggen ja aan deze uitdaging!

Houzee!

Toespraak door Henk van de Graaf, Zuid-Afrika

Dit is tog merkwaardig dat twee volke, die Vlaamse volk en die Boerevolk, wat as gevolg van tyd en afstand in groot mate van mekaar weggedryf het, tog skielik weer merk dat hulle eintlik één is en steeds dieselfde gedagterigting volg.

Die Boerevolk kan homself ten volle vereenselwig met die IJzerwakemanifes: Selfbestuur – Nooit meer oorlog – Godsvrede.

Dit is uiteindelik wat elke vredeliewende volk wil hê: die reg om sy eie sake te bestuur en beheer, om sy eie kultuur uit te leef, sy eie helde te vereer, maar selfs uiteindelik ook om sy eie misdadigers te straf volgens sy eie regspleging.

Net so opmerklik is die gelyklopende tendense in Vlaandere en Suid-Afrika. Hoe veel male moes ons nie ook aanskou hoedat mense ter wille van politieke gewin, opportunisme of doodgewone kruipery voor die vyand, sy eie volksbates verkwansel en vervreem. Net soos die tradisionele IJzerbedevaartkomitee van sy weë afgewyk het, gebeur dieselfde in Suid-Afrika. Wij hebben dagelijks een strijd om ons Voortrekkermonument gereinigd te houden van popfestivals. Bij Bloedrivier wordt er weer een strijd gestreden om ook daar het nieuwe verraad en verloederingsproces tegen te gaan. Ook wij ondervinden dat het niet gemakkelijk is een bestaand comité te overtuigen of zelf over te nemen.

En soms is het juist goed eens iets nieuws aan te pakken. Men hoeft niet te huiveren om als een volksverdeler uitgescholden te worden, want een kunstmatige eenheid kan op de lange duur niet slagen en heeft een grotere verdeeldheid reeds ingebouwd.

Soms is het nodig iets nieuws te beginnen om nieuwe gedachten te stimuleren, om jong bloed bij te krijgen en een nieuwe dynamische actie van stapel te sturen.

Die patroon wat ons in Suid-Afrika beleef en wat ons in Vlaandere waarneem, is so dieselfde. Maar een ding staan vas oor die hele wêreld heen: volksnasionalisme is in opmars. Volksnasionalisme kan nie gesmoor, geignoreer of gestuit word nie. Dit is net jammer dat die wêreld nog nie kan besef dat volksnasionalisme uiteindelik die oplossing is vir alle geweld, oorloë of ander vorme vir konflik nie. Nasionalisme is ‘n brandende liefde vir die eie, maar met ‘n besondere respek vir die ander, solank die ander my ook insgelyks respekteer.

Daarom kan die versugtinge van die IJzerstryders, naamlik “Nooit meer oorlog – Godsvrede” slegs realiseer in ‘n situasie van selfbestuur, van volksonafhanklikheid.

Ongelukkig schijnt het te zijn dat Godsvrede en Nooit meer Oorlog niet zo gemakkelijk te behalen zijn. Zolang er nog Franse, Amerikaanse, Engelse en ANC-imperialisten op de wereld zijn, lijkt de gewenste Godsvrede nog ver in het verschiet en zullen er nog oorlogen komen. Zolang onze feesten gekaapt worden door meelopers van het internationalisme moet er een strijd gestreden worden. Zolang er ergens kleine jongens zijn die niets anders te doen hebben dan Pretoria te veranderen naar ‘Tshwane’, van Warmbad ‘Bela-ela’ maken en die goeie ou Transvaal ‘Gauteng’ gaan noemen, is er een strijd te strijden. En zolang men voort gaat om boeren op het platteland op de gruwelijkste denkbare wijzen te vermoorden (er zijn nu al bijna 1.500 boeren in Zuid-Afrika vermoord sinds 1994!), klinkt zelfs de verzuchting naar nooit meer oorlog naar iets onhaalbaars. Trouwens, wij zijn in een staat van oorlog die onze vijand op ons afdwingt.

Geen oorlog duurt eeuwig. Na de strijd volgt de vrede, maar pas na de strijd! Ons Boerevegters het vrede gehad na die Slag van Majuba, waar die Engelse verpletterend verslaan is en ons selfbestuur herstel is. Ons herdenk tans Majuba jaarliks soos u die Slag by die IJzer herdenk, en as u ooit ‘n besoek aan Suid-Afrika oorweeg, laat dit saamval met die laaste naweek in Februarie om die Majubafees by te woon.

Na die Tweede Vryheidsoorlog se stryd en vernedering, toe 4.000 man op die slagveld gesneuwel het en 27.000 vroue en kinders in konsentrasiekampe vermoor is, het daar ‘n tydperk van vrede aangebreek, juis omdat daar selfbestuur was. Maar as daardie selfbestuur, waarvoor u en my voorouers geveg het, in gevaar gestel word, mag ons nie terugdeins vir die stryd wat daarop mag volg nie. Al sou dit beteken dat ons die era van Godsvrede moet onderbreek!

Ons hoop dat die nuwe inisiatief van hierdie byeenkoms, wat spruit uit ‘n daad van verset teen die oue, hoe teenstrydig dit ook mag klink, sal lei tot dit waarvoor die IJzerstryders ook geveg het: “Zelfbestuur – Nooit meer oorlog – Godsvrede”.

Die oorblyfsel van die Bittereinders van die Boerevolk steun u hierin, en ons sal graag weer hier wil besoek aflê. Ons hoop dat hierdie byeenkoms en dit wat mag volg in volgende jare, inderdaad ‘n bousteen mag wees in ‘n uiteindelik vrye en onafhanklike Vlaandere, regeer deur nasionalistiese Vlaminge.

En mag u inisiatief om ons vanaf Suid-Afrika te nooi om hierdie nuwe geboorte meet te maak, ook help dat ons as volksnasionaliste van verskillende volke oor grense heen nouer kan saamwerk om van mekaar te leer, te bemoedig en te ondersteun.

Houzee!