Programma:

• Eucharistieviering voorgegaan door pater Aernouts
• Muzikale inleiding door Piston
• Vlaggenparade
• Toespraak voorzitter Johan Vanslambrouck
• Vlaanderen gedenkt: dodenherdenking met bloemenhulde
• Groet door een Zuid-Vlaming, Marc Laridon
• Visuele uitbeelding Vlaanderen in Europa
• Optreden Hexa
• VNJ-kapel
• Jeugdspreker Fré Pas
• Eed van trouw
• Nationale liederen

Met medewerking van Erik Verstraete (bindteksten), het Scheldekoor, Emiel Hullebroeckkoor, Gust Teugels (samenzang), Hans Schoofs en Elke Heylen (voordracht bindteksten).

Stijl en radicalisme kenmerkten derde IJzerwake

Wat ’t Pallieterke van 18 oogst al aankondigde, heeft de derde IJzerwake van 22 augustus 2004 nadrukkelijk bevestigd: er wás duidelijk meer volk in Steenstrate, op de weide naast het monument voor de gebroeders Van Raemdonck, dan in 2003. Waar de angstvallig-correcte duiders van ‘Vlaamse’ televisie en radio zowaar over 5.000 nationalisten spraken, dan mag ik naar waarheid wel van 5.500 of meer geestesgenoten gewagen. De “traditionele IJzerbedevaart” – zonder thema… – van 29 oogst verbleekte daarbij!

Als beknopte beschrijving van inhoud, geest én stijl van deze IJzerwake – gedragen door het thema Vlaanderen in Europa. Vrij en onafhankelijk! –, kan ik enkel mijn collega van ’t Pallieterke, Hector van Oevelen, bijtreden: “Hartverwarmend radicaal”! – Daarbij steek ik liefst van wal met een typering van de regie, dus de vormgeving en de stijl van deze geestdriftig beleefde IJzerwake. Die regie was nu in handen van Luc Lemmens, Antwerps gemeenteraadslid, en ze was inderdaad heel wat beter dan verleden jaar. Luc had de muziek, het geluid, de vertolking van de bindteksten, de opbouw van podium en decor stevig in handen, in een harmonische samenwerking met verscheidene medewerkers. Zo koos zanger en musicus Gust Teugels – een sterke aanwinst voor de IJzerwake! – zeer toepasselijke en mooie, melodieuze muziekfragmenten van Vlaamse toondichters, waarbij vooral de treurmars van Jef van Hoof, als achtergrond bij de bindtekst voor de dodenherdenking, aansloeg. Die sfeervolle muziek paste verder uitstekend bij de andere bindteksten die dichter en journalist Erik Verstraete had geschreven, vanuit een Groot-Nederlands, volksnationalistisch standpunt, met de nadruk op voornaamheid en stijl.

Ook de vertolking van die teksten, door – een geestdriftige en doorgewinterde – Elke Heylen en Hans Schoofs, was voorbeeldig evenals de keuze van de liederen.

“In beelden en doeken en zangen …”

Andere meerwaarden die bijdroegen tot de verbetering van de geest en de stijl waren Piston, een flink spelende en enthousiaste groep koperblazers uit de Kempen, die meteen effect sorteerden met hun inzet: de aanhef van de Danserye (1551) van de Antwerpse componist Tielman Susato, en de dames van de volksmuziekgroep Hexa, die, in een volks-Europese geest, liederen zongen en speelden in het Bretoens, het Fins, het Baskisch en dan verrasten met een hoopgevend toekomstbeeld van Vlaanderen in een eigen, ontroerende compositie: Tot dan (= tot Vlaanderen de wereld laat opkijken). Zij oogstten terecht een langdurig applaus. Hoogtepunten ook: de visuele uitbeelding van het thema Vlaanderen in Europa: vrij en onafhankelijk! door speelschaar Ossaert, de vlaggenparade, de bloemenhulde en de aangrijpende Eed van Trouw. Ik zou hem onrecht aandoen indien ik hem vergat: onze medewerker Gilbert Decorte, die de grote en mooie portretten tekende van Irma Laplasse, Armand Preud’homme (100 jaar geleden geboren) en VNV-leider Staf de Clercq (120 jaar geleden geboren). Indrukwekkend waren ook de getekende Vlaamse torens – in feite maar een deel van Wies Moens’ Torens van Dietsland, die zo aangrijpend werden geciteerd door pater Adriaan Aernouts in een tekst van priester Elias Dupon – achter één van beide podia. Uitgaande van het tragische offer van de gebroeders Edward en Frans van Raemdonck én van hun talloze Vlaamse lotgenoten aan het IJzerfront 1914-1918, bad de dominicaan om genezing van de oorlogsmentaliteit – die voortwoekert in het uitblijven van amnestie – en van de ziekte van verdeeldheid in onze volksbeweging.

“Vervolging blijft…”

De accenten van radicalisme, weerbaarheid en waakzaamheid – weerspiegeld in de vorm en de stijl van deze ingetogen én geestdriftige IJzerwake – werden uitgediept door drie sprekers: IJzerwakevoorzitter Johan Vanslambrouck, Marc Laridon, voorzitter van de Michiel de Swaenkring in Zuid-Vlaanderen en tekenaar Frederik Pas, namens de jeugd.

Vanslambrouck zette de – gebleven en soms verscherpte – strijdpunten van onze bevrijdingsbeweging nog eens op een rijtje. Hij noemde de repressie “geen voetnoot bij de geschiedenis van de Vlaamse Beweging”, maar een actueel gebeuren: “de vervolging van de Vlaamsgezinden gaat verder, zoals het recente politiek gekleurde arrest van het Gentse Hof van Beroep heeft bevestigd”. De scheldwoorden ‘incivieken’ en ‘fascisten’ zijn nu vervangen door ‘racisten’ en ‘criminelen’. Het arrest van een Gentse franskiljon krijgt maar één antwoord: “Pas u aan of verhuis!”, aldus de voorzitter. De andere bekende Vlaamse eisen spitte hij evenzeer uit: de onmiddellijke splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, het stopzetten van de ongecontroleerde geldstromen in de bodemloze putten van de Waalse PS-staat, het weghouden van Turkije uit de Europese Unie, geen Vlaams kanonnenvlees meer in dienst van het koningshuis of ten bate van een verwaande Belgische minister van Buitenlandse Zaken. Johan Vanslambrouck besloot met een oproep tot de voorstanders van onze onafhankelijkheid in het Vlaams parlement – een ruime meerderheid! – : “Gebruik jullie macht om de zo noodzakelijke Vlaamse zelfstandigheid af te dwingen en, als er wetten en praktische bezwaren in de weg staan, dan zeggen wij met de Fronters: ‘Omver en erover!’”

Namens de – radicale – Vlaamse Beweging in Zuid- (Frans-)Vlaanderen sloot de Bruggeling Marc Laridon zich met een originele, eigen beeldspraak aan: “Stop de Vlaamse tewaterlating via Waalse kanalen en vervang de Waals-Belgische scheepslui door bekwame Vlaamse zeevaarders”. Laridon verwaarloosde de Dietse samenhorigheid tussen Zuid-Vlaanderen en Noord-Nederland al evenmin. Even sterk sloeg de beknopte en gebalde toespraak van de jeugdige Frederik (Fré) Pas bij het publiek in. Hij bleef hameren met de kernzin: “Wij jongeren nemen het niet langer”. Vooral dan de Waalse arrogantie bij het blijvend eisen van de massale geldstromen en het leveren van tegenprestaties voor de elementairste volksrechten. Zijn overbekende eis, “België barst!” als besluit werd spontaan door de massa overgenomen.

Eén korte slotbeschouwing: deze derde IJzerwake viel sterk in de smaak van het talrijk opgekomen publiek, wat bleek uit de ingetogen én geestdriftig uitgesproken woorden van de – in Kaaskerke verbannen – Eed van Trouw aan Vlaanderen van Cyriel Verschaeve (wiens naam hier nu eens niet werd verzwegen!).
Een vastberaden, sterk groep van Vlaamse, Nederlandse nationalisten heeft definitief de weg gevonden naar Steenstrate, waar ooit, in 1917, één der verschrikkelijkste frontgevechten aan de gebroeders Van Raemdonck het jonge leven kostte.

E.V.

Zondagmorgen 22 augustus rond 4 uur verzamelden een 15-tal moedige wandelaars aan Café Het Damberd te Izegem, om een half uur later te vertrekken voor de 2de IJzerwakewandeling.

Deze tocht langsheen de prachtige West-Vlaamse gemeenten werd net als de nieuwe IJzerwake georganiseerd om alle Vlamingen te herdenken die tijdens de Wereldoorlogen sneuvelden. Met de IJzerwakewandeling wilden de organisatoren aan den lijve ondervinden wat sommige frontsoldaten ook moeten gevoeld hebben toen ze te voet naar het front vertrokken. Pijn, wanhoop en ellende. Het was toen zeker geen lachertje en het werd op deze wandeling voor sommigen ook geen lachertje. Sommigen hadden nog nooit een dergelijke wandeling gemaakt en wisten dan ook niet waar ze zich konden aan verwachten. Zo ook ondergetekende…

Toen ons gezelschap om 4.30 u. stipt vertrok, vroeg ik bij wijze van grap al meteen “is ’t nog ver?” Iets wat ik later die morgen nog enkele keren zou vragen maar dan veel minder als grap bedoeld. Toen we na enkele uren in de gezonde ochtendlucht gewandeld hadden, kwamen we aan de eerste halte waar we een heerlijk ontbijt aangeboden kregen van Elly, (onze steun en toeverlaat, verzorgster, koffiemadam en psychologe… kortom een onmisbare dame).

Ook Vlaams volksvertegenwoordiger Stefaan Sintobin was van de wandeling en vergezelde ons tot het einde. Stefaan kwam zelfs als eerste van het gezelschap aan!

Na de eerste slachtoffers van plakkers, zalfjes en verband te hebben voorzien, trokken we verder richting Steenstrate. We hadden er dan ook nog maar 13 km opzitten…

De prachtige zonsopgang en de vrolijk fluitende vogeltjes moedigden ons aan om de lange tocht verder te zetten. Na ongeveer 24 km werd een tweede pauze ingelast, dit maal in een meer historisch kader, de Steenakkermolen. Deze volledig gerestaureerde molen werd tijdens de oorlog door de Duitsers als observatiepost gebruikt. Wegens de talrijke beschietingen gaven ze hem de naam ‘Totenmühle’ (dodenmolen). Een zeer belangrijk monument in de geschiedenis van Langemark.

Na een half uurtje rust vervolgden we onze weg.
De vele positieve aanmoedigingen van de landbouwers, wielertoeristen en plaatselijke supporters gaven ons moed. Wij zagen verschrikkelijk af maar zeg nu zelf, wat is er mooier dan op een vroege zondagmorgen met wapperende Vlaamse Leeuwenvlaggen, met pijn aan de voeten, maar met een gevoel van respect voor onze Vlaamse voorvaderen te wandelen naar Steenstrate voor wat later zou blijken, een alweer schitterende IJzerwake? Inderdaad… NIETS.
Enkele kilometers verder kwamen we aan bij Café Münchenhof waar de hongerige gespijsd, maar vooral de dorstigen gelaafd werden. Het heerlijke gerstenat vloeide rijkelijk, maar de plicht riep en dus werd onze voettocht verder gezet. Het einde was eindelijk in zicht en we voelden haast de aanwezigheid van het monument van de gebroeders van Raemdonck.

De legendarische gedachte en uitspraak “Te saam vereend, in vreugd en nood; als d’ene sterft, de andre dood.” van Frans van Raemdonck in ons achterhoofd had ons geholpen om onze opdracht te volbrengen. We hadden elkaar door dik en dun gesteund Onze laatste kilometer langs het water was een ware triomftocht. We hadden het gehaald! Nu alleen nog even bij het Vlaamse kruis binnen om de wonden te ‘likken’ en dan de weide op om de IJzerwake “in eigen bloede” te volgen en luidkeels te zingen: “ZE ZULLEN HEM NIET TEMMEN, DE FIERE VLAAMSE LEEUW”

J.M

Johan Van Slambrouck, derde IJzerwake, 2004

90 jaar geleden werd Vlaanderen meegesleurd in de Eerste Wereldoorlog. De gevolgen waren ingrijpend voor Europa en voor de wereld. De Europese landkaart werd grondig hertekend en Europa verloor zijn leidende rol in de wereld aan de Verenigde Staten van Amerika.

Die Eerste Wereldoorlog was ook voor Vlaanderen een belangrijk keerpunt. De gebeurtenissen aan het IJzerfront hebben van de Vlaamse Beweging een echte volksbeweging gemaakt. Hier groeide het inzicht dat taalwetten niet volstaan om Vlaanderen terug te laten meetellen in de wereld. Zelfbestuur is sedert de frontbeweging hét doel van de Vlaamse Beweging. Een Zelfbestuur dat moet bereikt worden door Godsvrede: het actief samenwerken van alle Vlamingen, van welke overtuiging dan ook, aan het Vlaams belang. Tenslotte hebben de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog de Vlaamse Beweging mee ingeschakeld in een actief vredesstreven.
Deze gedachten zijn vandaag meer dan ooit actueel in Vlaanderen en in de wereld en daarom blijven wij de Fronters herdenken.

Dankzij de inspanningen van vele honderden Vlamingen staan wij thans verzameld op eigen terrein. Dankzij u allen is deze zo symboolgeladen akker waar eens de gebroeders van Raemdonck het leven lieten thans het gemeenschappelijke bezit van alle Vlamingen die streven naar Zelfbestuur, Nooit meer oorlog en Godsvrede.
Het bestuur van de vzw IJzerwake dankt allen die dit hebben mogelijk gemaakt.

En onze gedachten gaan ook naar die Vlamingen die vandaag wel in gedachte maar niet in persoon bij ons aanwezig zijn. Wij denken hierbij in het bijzonder aan Clem De Ridder, gastspreker op deze weide tijdens de eerste IJzerwake gehouden in 1995 aan Meester Herman Wagemans, erevoorzitter van de vzw IJzerwake en aan Hugo Portier, gewezen voorzitter van het ANZ.
Alle verdiensten opnoemen van deze grote Vlamingen is onbegonnen werk. Maar in hun persoon huldigen wij ook een hele generatie. Die generatie die na de verschrikkingen van september 1944 de moed vond om de lamgeslagen Vlaamse Beweging terug op de sporen te zetten.

De repressie die zestig jaar geleden uitbrak, is geen voetnoot in onze geschiedenis. Het was een bewuste en berekende poging om alles wat de Vlaamse Beweging bereikt had, terug ongedaan te maken met processen, een beschaafd land onwaardig. Tal van Vlamingen moesten noodgedwongen hun land verlaten en velen van hen zijn ondertussen gestorven, ver van hun Vlaanderen waar zij zich zo voor hebben ingezet.
België is ook het enige land ter wereld waar de juridische gevolgen van de naoorlogse repressie tot op vandaag voortduren. Deze schande moet worden uitgewist door de enige maatregel die zoveel jaar na datum nog soelaas kan brengen: totale en onvoorwaardelijke amnestie.

Repressie tegen politiek andersdenkenden is trouwens geen verleden tijd in dit land. Destijds sprak men over incivieken, thans heeft men het over zogeheten racisme en discriminatie. De uitspraak van het Gentse Hof van Beroep in de zogenaamde racismezaak is bijzonder ernstig te nemen. Dit proces is een poging om de democratie zelf in België onderuit te halen. Een regering die de rechterlijke macht inschakelt om een tegenstander te bekampen plaatst zich op het niveau van de sovjetregimes waarvan wij dachten dat ze ruim tien jaar geleden uit het Europese landschap verdwenen waren. Dit arrest houdt een onaanvaardbare inperking van het recht op vrije meningsuiting in. Zo is het volgens de uitspraak van het hof strafbaar om te eisen dat vreemdelingen zich aanpassen aan onze cultuur of terugkeren naar het land van herkomst. Wie dus zegt: Franstaligen pas u aan of verhuis, is volgens de logica van dit arrest perfect strafbaar. Met andere woorden: deze uitspraak slaat niet alleen op het probleem van de vreemdelingen in ons land, het bevat het perfecte instrument om de gehele Vlaamse Beweging als crimineel en racistisch af te schilderen en te vervolgen. In Gent werd de juridische basis gelegd voor een nieuwe repressie tegen de Vlaamse Beweging. Het is voldoende geweten dat de PS-ministers maar wát graag de racismewet willen aanpassen zodat al wie de transfers van Vlaanderen naar Wallonië aanvecht als racist kan vervolgd worden. Dus zullen wij ons nooit neerleggen bij de standpunten van het Gentse Hof.
Ofwel is het arrest juridisch correct en dan moet de wet worden aangepast, ofwel is het arrest juridisch niet correct en dan moet het Hof van Cassatie zijn werk doen. Maar in geen geval mag de Vlaamse Beweging zich laten muilkorven. Wij zeggen dus met meer nadruk dan ooit tevoren: Franstaligen pas u aan of verhuis. En we discrimineren daarbij niemand. Dus zeg ik ook tot de franskiljons van Gent of elders al dan niet bekleed met rechterlijke macht: pas u aan of verhuis.

De strijd voor het Vlaams karakter van Vlaanderen met inbegrip van Brussel blijft de kern van onze opdracht. En niets is daarbij definitief verworven. Dat blijkt uit het zogenaamde ‘taalhoffelijkheidsakkoord’ waarmee de Vlaamse partijen te Brussel in de gewestregering zijn gestapt. Dit zogenaamde taalhoffelijkheidsakkoord ondermijnt de rechtsstaat want de afspraak is dat de taalwetgeving niet langer zal worden toegepast. Franstaligen die weigeren behoorlijk Nederlands te leren, kunnen toch probleemloos benoemd worden. Dat is de kern van de zaak, de rest is slechts verpakking om dat vreselijke onding aan de Vlamingen verkocht te krijgen. Hier is de grens van het goed fatsoen ver overschreden en een krachtig Vlaams antwoord mag dan ook niet uitblijven.

Tot de Vlaamse regering zeggen wij: schort alle akkoorden op met een Brussels Gewest dat van de discriminatie van Vlamingen de officiële beleidslijn maakt. Brussel krijgt een forse extra dotatie, zogezegd om de kosten van de tweetaligheid te dekken. Een stad die deze tweetaligheid aan haar laars lapt heeft dat geld niet nodig. En dus roepen wij alle Vlaamse parlementsleden op om deze dotatie te blokkeren zolang de taalwet niet wordt gerespecteerd op alle niveaus van het Brussels bestuur.
Het wordt overigens meer dan tijd om het Brussels bestuurlijk kluwen verder te ontwarren. Het gerechtelijk arrondissement Brussel en de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde zijn relicten uit het België van 1830.
Er bestaat geen enkel excuus om de splitsing nog langer uit te stellen. Het wetsontwerp ligt klaar en er is een duidelijke meerderheid om dit goed te keuren. In de federale kamer zetelen 88 Vlaamse volksvertegenwoordigers die allemaal behoren tot partijen die zeggen dat Brussel-Halle-Vilvoorde moet worden gesplitst. 88 op een totaal van 150 dat is een ruime meerderheid. Waarop wachten die 88 vertegenwoordigers van het Vlaamse volk eigenlijk om te doen wat ze hun kiezers beloofd hebben: Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen.

Deze splitsing mag niet worden toevertrouwd aan één of andere duister gespreksforum. Elk voorafgaand gepalaver kan alleen maar uitstel of Vlaamse toegevingen tot gevolg hebben. De passende plaats om wetsvoorstellen te bespreken en goed of af te keuren is in een democratie het parlement. En een meerderheid is een meerderheid. Punt aan de lijn. Als de Franstaligen met deze normale werking van de democratie een probleem hebben dan is dat hun probleem, niet het onze. Alleen een Vlaanderen dat ten volle bereid is om zijn democratische meerderheid te benutten kan een halt toeroepen aan de Franstalige arrogantie in het algemeen en aan de PS-staat in het bijzonder.

Voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kan geen enkele prijs betaald worden. Reeds jaren draait Vlaanderen op voor Waalse misbruiken in de Sociale Zekerheid. Laten we nooit vergeten dat Dutroux en zijn echtgenote, toen ze acht jaar geleden tegen de lamp liepen, boven op hun royaal inkomen uit de misdaad nog eens 80.000 frank per maand aan uitkeringen uit de Sociale Zekerheid ontvingen. Vlaanderen heeft reeds meer dan genoeg betaald.

De transfers van Vlaanderen naar Wallonië vergiftigen de politiek zowel in Vlaanderen als in Wallonië. Deze transfers van 11 miljard euro per jaar ontnemen aan Vlaanderen de middelen om de zo noodzakelijke hervormingen in economie, sociale zekerheid en fiscaliteit door te voeren. Enkele jaren geleden nog was Vlaanderen een topregio binnen Europa, maar dat is thans niet meer het geval. Het Belgisch immobilisme sleurt ook Vlaanderen mee in een neerwaartse spiraal. Willen wij onze welvaart behouden, dan moet Vlaanderen dringend zijn lot in eigen handen nemen. Er moeten meer mensen langer aan het werk en dus moet een organisatie van de arbeidsmarkt met meer formules als deeltijds werken, loopbaanonderbreking en in- en uitgroeibanen mogelijk worden. De belasting op arbeid moet drastisch naar omlaag en de initiatieven voor permanente bijscholing moeten verder uitgebouwd worden.

Dit alles kost veel geld, en dat geld is er, maar het verdwijnt thans in de bodemloze putten van de Waalse PS-staat.
Wallonië is onze naaste buur. Niemand van ons heeft het op de Waalse welvaart gemunt. Wij zijn niet de Parti Socialiste, wij hebben er alle belang bij dat het met Wallonië goed gaat. Maar om in Wallonië een kentering tot stand te brengen, moet er gesaneerd worden. En de Waalse politiek zal enkel saneren wanneer Wallonië zelf de financiële verantwoordelijkheid draagt voor het gevoerde beleid. Alleen een zelfstandig Wallonië kan zich bevrijden van zijn status van laatste Oostblokland in Europa.

De strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid mag ons niet doen vergeten dat Europa politiek steeds belangrijker wordt. Dit jaar werd de Europese Unie flink uitgebreid en op zich is dat een goede zaak. De volkeren van Europa behoren tot onze cultuurkring en een intense samenwerking onder alle Europese volkeren is nodig om de talrijke uitdagingen die op ons afkomen aan te kunnen. Er is de alles overheersende rol van Amerika, er is de demografische tijdbom in de Maghreblanden tegenover een toenemende vergrijzing bij ons, en er is het fenomeen van de globalisering met in haar kielzog steeds grotere migratie, wereldwijde milieuproblemen en een sociale zekerheid die onder druk komt door de lage-loonlanden. Individuele staten zijn onmachtig om hierop in te spelen, Europa is het enige alternatief om als Vlamingen en Nederlanders in de wereld gehoord te worden.

Maar het moet dan wel een volks en Europees Europa blijven. En daar is nog een lange weg te gaan. In de nieuwe Europese grondwet blijven de volkeren, die zo belangrijke bouwstenen van Europa, grotendeels buiten beeld. Het blijft een bureaucratisch, centralistisch en dus ondemocratisch Europa van Lid-Staten.
Europa erkent wel het beginsel dat het zich enkel moet bemoeien met zaken die de deelgebieden zelf niet goed kunnen regelen, maar de praktijk is vaak anders. Waarom er zo nodig Europese regels moeten zijn over reclames langs autowegen of het inrichten van een dolfinarium is ons niet meteen duidelijk.
Vlaanderen heeft reeds tweemaal een rapporteur van de Raad van Europa over de vloer gekregen die onze taalwetgeving naar de prullenmand verwees en de klok wilde terugdraaien tot vóór 1921. Tot nu toe hebben deze rapporten enkel een morele waarde, en zijn zij dus juridisch niet afdwingbaar.
Mocht dit ooit het geval zijn, mocht Europa ooit raken aan de vitale belangen van Vlaanderen, dan eisen wij het recht op om desnoods uit de Europese Unie te treden. Dit recht op uittreding moet zorgen voor het noodzakelijke tegengewicht voor een al te bemoeiziek en centralistisch Europa.

Bovendien wordt er luidop gedacht aan een uitbreiding van Europa met Turkije, een land dat volkomen vreemd is aan Europa. Turkije behoort noch geografisch, noch historisch, noch cultureel tot Europa. Turkije is een staat die de rechten van het Koerdische volk op grove wijze met de voeten treedt. Bovendien blijft er in Turkije een latente dreiging van islamitisch fundamentalisme bestaan. Het zijn elk op zich voldoende redenen om dat land nooit in de Europese Unie te betrekken. Europa moet een goed nabuurschap nastreven met Turkije, met vanzelfsprekend een intense economische samenwerking. Maar politiek kan, noch mag Turkije ooit tot de Europese Unie behoren.

Nochtans zijn er zowel binnen als buiten Europa krachten aan het werk om dat te bewerkstelligen.
Toetreding van nieuwe leden tot de Europese Unie moet een beslissing zijn van de Europeanen en van de Europeanen alleen. Elke inmenging van buitenaf beschouwen wij als een onaanvaardbare daad van diplomatieke agressie. De beslissing kan evenmin overgelaten worden aan een select clubje van hoge Europese ambtenaren. Over een dergelijk belangrijk thema moet de Europese democratie direct kunnen spelen. Wij eisen dus klaar en duidelijk een bindend referendum over de eventuele toetreding van Turkije tot de Europese Unie.

90 jaar geleden werd de wereld opgeschrikt door de Eerste Wereldoorlog. En ook vandaag zijn er tal van gewapende conflicten aan de gang, met alle ellende van dien. Vlaanderen wil geen geïsoleerd eiland in de wereld zijn en kan daarbij niet aan de kant blijven staan. Vlaanderen wil solidair zijn én blijven met allen die getroffen worden door oorlogsgeweld en wil royaal met humanitaire hulp over de brug komen. Maar het ‘Nooit meer oorlog’ van de Frontsoldaten blijft ons dierbaar. Het is voor ons onaanvaardbaar dat Vlaamse soldatenlevens op het spel worden gezet in conflicten die in wezen niets met Vlaanderen te maken hebben. Vlaanderen voelt zich niet geroepen om wereldgendarm te spelen en noch minder om de belangen van het koningshuis of de grandeur van een minister van buitenlandse zaken te gaan dienen in Centraal-Afrika of elders.

De Vlaamse frontsoldaten eisten zelfbestuur en Vlaamse regimenten. Thans heeft Vlaanderen eigen instellingen. Tot de Vlaamse politici van vandaag zeggen wij dan ook: wij eisen bestuur. Doe iets met die eigen Vlaamse instellingen. De opdracht van de Vlaamse kiezer was duidelijk genoeg. In het Vlaams parlement zijn diegenen die staan voor een onafhankelijk Vlaanderen al dan niet verenigd in een confederatie met Wallonië ruim in de meerderheid. Tot die ruime Vlaamse meerderheid zeggen wij: Gebruik eindelijk de Vlaamse macht om de zo noodzakelijke Vlaamse zelfstandigheid af te dwingen. Dat is wat uw kiezers van u verwachten.

En staan er wetten en praktische bezwaren in de weg?
Dan zeggen wij met de Fronters: omver en erover.

Gastspreker Marc Laridon (links) naast voorzitter Johan Vanslambrouck

Geachte Voorzitter,
Mevrouwen,
Juffrouwen,
Heren,
Vrienden van Vlaanderen, van de Nederlanden, van Zuid-Afrika, van onze taalgemeenschap,

Hier in deze streek werden zij die Vlaanderen hoog en het hoogst in het vaandel droegen, de strijd ingedreven om een land te verdedigen dat hen niet mocht, dat hen minachtte, dat hen niet in het hart droeg en dat hen ook nooit in de armen zal sluiten.

Zij hebben hun taak niet onbeantwoord gelaten omdat ze voor zichzelf, degenen met hen en degenen die na hen zouden komen, een Vlaanderen wilden dat vrij, zelfstandig en onafhankelijk zou zijn. Vlaanderen: denken, doen en zijn onder eigen bevel.

Hun inzet en de hoge tol aan mensenlevens is de pasmunt die zij hiervoor hebben betaald. Op vandaag ligt nog steeds die openstaande factuur op tafel. Wanneer volgt de vereffening?

Is het niet meer dan tijd dat Vlaanderen zijn eigen koers vaart.

Vlaanderen in de vaart der tijden.
Weliswaar steekt er een zekere vaart in de welvaart die Vlaanderen kent. Maar het peil van die welvaart moet op niveau gehouden, aangepast en bijgepast zodat de diepgang van het Vlaamse schip en de bevaarbaarheid verzekerd blijft. Specialisten op het gebied van water beweren dat water een alsmaar duurdere zaak wordt. Daarom is er voor Vlaanderen maar één oplossing. Stop de Vlaamse waterlating via Waalse kanalen. Vlaamse welvaart in Vlaamse handen.

Verantwoordelijken die Vlaams geld kwistig over de balk gooien en het Vlaamse schip hierdoor al of niet moedwillig op een zandbank vastzetten, moeten vervangen worden door bekwame beleidsverantwoordelijken die resoluut, vrank en vrij de Vlaamse koers varen. Wie aan boor komt, daarover beslissen we zelf.

Vlaanderen in de vaart der volkeren.
Van altijd al vredelievend en gastvrij, staat Vlaanderen model voor alle volkeren wereldwijd om op vreedzame wijze hun streven naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid te realiseren. Het vreedzaam blijven streven is edel, het uiteindelijke doel Vlaamse onafhankelijkheid is heilig.

Laat Vlaanderen en zijn beleidsverantwoordelijken de wereld nu ook tonen dat het de stap naar onafhankelijkheid wil, kan en moet zetten.

Vlaanderen als volk in Europa, Vlaanderen als volk onder de volkeren.
Om Vlaanderen op de kaart te zetten, voelen sommigen zich geroepen om hiervoor de Olympische Spelen naar hier te halen. Ik denk niet dat er iemand is die dit de Vlaamse sporters wil misgunnen. Olympische spelen in Vlaanderen, maar dan in een onafhankelijk Vlaanderen.

Alleen al met een transferstop van één jaar kan Vlaanderen hiervoor 11 miljard euro of 400 miljard oude frank besteden. Genoeg geld dus om sportcomplexen en accommodatie ten belope van telkens één miljard oude frank te realiseren op 400 plaatsen in Vlaanderen. Wie beweert dat Vlaanderen te klein is en te weinig zou betekenen om in Europa leefbaar te kunnen zijn, herziet hierbij meteen zijn mening.

Verwonderlijk hierbij is wel dat binnen de denkwijze van dezelfde kleur de enen voorstander zijn om Vlaanderen op de kaart te zetten terwijl de anderen er alles aan doen om Vlaanderen van de kaart te vegen. Laat het voor deze laatste duidelijk zijn, indien het nog niet tot hen is door gedrongen, zij leven nog in een andere tijd.

Bovendien, indien er dan toch geveegd moet worden, heeft Vlaanderen op dat vlak, net als alle andere volkeren binnen Europa, de Europese Unie als bondgenoot. Binnengrenzen zijn uitgeveegd en vergemakkelijken uitwisseling en toenadering.

Bomen en bergen ontmoeten elkaar niet maar des te meer mensen en volkeren. Zo ook Vlaanderen en onze naaste familie van over de schreve. Een gebied bijna even groot als Vlaanderen hier met een bevolking van ruim 4 miljoen inwoners. Van Duinkerke tot Dowaai, van Rijsel tot Bonen, het is Vlaams, het herademt Vlaams, het is Vlaanderen: Zuid-Vlaanderen ook Vlaanderen; Zuid-Vlaming ook Vlaming.

Het hoeft geen betoog dat een onafhankelijk Vlaanderen hier een bijkomende stimulans voor Zuid-Vlaanderen betekent om de banden met Vlaanderen en Nederland,de Nederlanden, en de Nederlandsverbonden taalgemeenschap, nauwer aan te halen. Europa laat er geen twijfel over bestaan. Geografisch, historisch, cultureel en taalkundig vormden deze gebieden één geheel en ze zijn het tot op de dag van vandaag nog altijd ondanks koloniale drang, arrogantie en onnatuurlijke staatsconstructies.

Geografisch stopt de IJzer niet aan de schreve maar ontspringt in Zuid-Vlaanderen.

Historisch liggen twee Vlaamse graven begraven in Zuid-Vlaanderen. Diederik van den Elzas in Waten en Robrecht de Fries op de heilige berg van Kassel.

Belforten, kathedralen, molens, reuzen en zoveel meer zijn de sprekende getuigen van een gemeenschappelijk Vlaams cultureel erfgoed. Trouwens is er in Zuid-Vlaanderen op 18 en 19 september het weekend van het patrimonium waarbij de Michiel de Swaenkring van het stadsbestuur van Sint-Winoksbergen opnieuw de mogelijkheid krijgt om op zondag 19 september voor de tweede keer de Dag van de Leeuw te organiseren. Sint-Winoksbergen situeert zich een achttal km ten zuiden van Duinkerke en is het meest Vlaamse stadje van Zuid-Vlaanderen. Er staan allerlei culturele, toeristische en animatieactiviteiten op het programma. Er is mogelijkheid tot het houden van een stand. Aanvang 10 uur. Graag zien wij u daar.

Taalkundig is het Vlaams van Zuid-Vlaanderen een dialect zoals alle andere dialecten in Vlaanderen hier.

Het spreekt voor zich dat de Michiel De Swaenkring, als één van de belangrijkste, zoniet de belangrijkste culturele vereniging in Zuid-Vlaanderen die al meer dan 30 jaar ijvert voor respect en erkenning van de Vlaamse identiteit, zich door deze vier principes van de Europese Unie gesterkt voelt en is om die boodschap van erkenning en toenadering tot Vlaanderen en Nederland verder uit te dragen niet alleen bij zijn leden in Zuid-Vlaanderen maar ook bij zijn leden uit Nederland en Vlaanderen hier. Het is niet aan onze culturele vereniging om hieraan een politieke dimensie te geven evenals het niet onze taak is om te oordelen of kiezers of mandatarissen al of niet slim zijn. Wij twijfelen niet aan de geestelijke gezondheidstoestand van kiezers en mandatarissen.

Wij hopen echter dat mandatarissen in Vlaanderen verkozen door de Vlaamse bevolking hun mandaat opnemen zoals het hoort en zich door niets of niemand laten aftroeven om resoluut de Vlaamse troefkaart te spelen.

Europa heeft de binnengrenzen tussen de lidstaten afgeschaft. Laat me dan tot besluit stellen dat een onafhankelijk Vlaanderen met Zuid-Vlaanderen binnen de Nederlanden en met de Nederlanden tonen, dat een volk met een groot historisch verleden niet alleen grote Vlamingen of groot-Nederlanders kunnen zijn maar waardige en grote Europëers. Zo wij het al niet waren, Europëers zijn we geworden maar Vlaming zullen we blijven.

Frederik Pas, boodschap namens de jeugd, derde IJzerwake, 2004

Net als vorig jaar staan we vandaag op deze plaats, bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck, talrijk verzameld om samen de gevallen IJzersoldaten uit de Eerste Wereldoorlog te herdenken. Jonge mannen, jongens van nauwelijks 18, 20 jaar. De jeugd van destijds dus die in deze omgeving, in de loopgrachten, de grondslag heeft gelegd voor de wederopstanding van ons volk.

We herdenken de tragische gebeurtenissen die hier bijna een eeuw geleden plaatsvonden en eren de Vlaamse doden. Vandaag voelen we ons met hen verbonden. En we kunnen alleen maar diepe eerbied hebben voor hun geest van Vlaamse trouw én voor hun opoffering. Ze leden, ze streden en ze stierven hier voor hun ideaal “Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus”.

Maar de IJzervlakte is naast een plaats van bezinning en rouw zeker ook een plaats van hoop, van wil en van doorzetting. Hier was het immers dat de frontsoldaten, in al hun beproevingen en vernederingen, met al hun ontgoochelingen, en geconfronteerd met zoveel onbegrip en verdachtmakingen, tot het besef kwamen van die ene fundamentele waarheid: wij Vlamingen zijn één volk, wij Vlamingen delen allen hetzelfde lot.

Vlaanderen heeft steeds moeten bedelen en moeten vechten om, beetje bij beetje, rechten te bekomen alsof het om voorrechten ging. Rechten die voor ieder vrij en volwaardig volk vanzelfsprekend zijn.

“Hier ons bloed, wanneer ons recht?” stond negentig jaar geleden al te lezen op de steen van Merkem. Het bloed van de frontsoldaten werd inderdaad met gretigheid aanvaard, maar zovele generaties later is het nog steeds wachten op de volledige rechten.

Het is aan ons, jonge Vlamingen, om lessen te trekken uit dat verleden. De Vlaamse problemen van toen zijn nog steeds niet allemaal opgelost. We hebben in dit landje immers nooit de medezeggenschap gekregen waarop we recht hebben.

Het is niet omdat de hedendaagse Vlaamse jeugd gelukkig nooit de loopgravengruwel heeft meegemaakt, nooit de allesoverwoekerende verfransing heeft gekend, nooit geleden heeft onder de uitwassen van de repressie, dat we daar blind zouden voor zijn.

Integendeel, wij Vlaamse jongeren nemen het niet dat men de allerelementairste rechten van de Vlaamse volksgemeenschap nu aandient als een gunst waarvoor men tegenprestaties eist.
Wij Vlaamse jongeren nemen het niet dat de vurigste predikers van de democratie net degenen zijn die alle democratische beginselen straffeloos mogen negeren.
Wij Vlaamse jongeren nemen het niet dat Wallonië op arrogante wijze het land bestuurt en tot vandaag de Vlaamse meerderheid tegen haar wil schandelijke wetten door de strot duwt.
Wij Vlaamse jongeren nemen het niet dat onze toekomst gehypothekeerd wordt door buitenproportionele en totaal ondoorzichtige geldstromen naar Wallonië en Brussel. Wij Vlaamse jongeren nemen het niet dat we in dit landje aan het afglijden zijn naar het niveau van een ordinaire dictatuur, waarbij lastige oppositie kapot wordt gemaakt door politieke tribunalen.

De jonge Vlamingen zien maar één oplossing, één blijvende en definitieve oplossing voor de problemen waar Vlaanderen sinds mensenheugenis mee kampt: Geef onze volksgemeenschap het recht op een eigen bestaan en een eigen staatsstructuur die daarbij past.

Vlaanderen Onafhankelijk!
België Barst!