Al dreigde het druilerige regenweer onze vierde IJzerwake, op zondag 21 augustus jl., soms ernstig te verstoren, de geestdrift, het radicalisme en de stijl waren toch niet klein te krijgen! – Met het sterke motto “Na 175 jaar wanbestuur: Vlaanderen onafhankelijk! “ bood deze IJzerwake fel weerwerk tegen de slappe herdenking van “175 jaar België”. Spijts het gure, gelukkig niet al te frisse, weer kwamen zeker even veel of zelfs meer bedevaarders naar de weide bij het monument van de Gebroeders van Raemdonck. Het jongleren met uiteenlopende en liefst zo laag mogelijke aantallen door de correcte en meedravende perslui houdt de opgang van IJzerwake niet tegen. Ook de stijl, de toespraken, de bindteksten, de liederen, de imposante en aangrijpende bloemenhulde en de onvergetelijke apoteose met een zee van zwart-gele én oranje-blanje-bleu-vaandels wijzen er op: wij gaan naar een hernieuwde, voorname en radicale, Vlaams-nationalistische en dus anti-Belgische IJzerwake, in feite de “nieuwe IJzerbedevaart”.

Bezield ging Pater Adriaan Aernouts voor in de Eucharistieviering, bijgestaan door E.H. Luc Vranckx, E.H. Cyriel Moeyaert en E.H. Wilfried Pauwels. De prachtige, Groot-Nederlandse tekst van priester Elias Dupon zaliger, ten dele gebaseerd op ‘Torens van Dietsland’ van Wies Moens, droeg opnieuw dit ingetogen begin van de IJzerwake. Tijdens de mis vertolkten het Antwerpse ‘Scheldekoor’, o.l.v. Jan Fossey en het Gentse Emiel Hullebroeckkoor, o.l.v. Wis Versyp, vier innige en vertrouwde liederen: ‘Lieve Vrouwe van ons land’, ‘Vlaamse Moeders’, ‘Lied van mijn land’ en ‘Gebed voor het vaderland’. Een muzikale kracht die de IJzerwake voorbeeldig droeg en die koren en samenzang begeleidde, was de ‘Zwalmfanfare’ o.l.v. Cary De Clercq en Fernande Grison. Regisseur Luc Lemmens en dirigent Gust Teugels konden dit ensemble in extremis engageren nadat ‘Piston’ verstek had gegeven.

Na een meeslepende inleiding door de Zuid-Oost-Vlaamse muzikanten, leidden Elke Heylen en Hans Schoofs de IJzerwake aangrijpend in met de voordracht van Aleidis Diericks onvergetelijk gedicht ‘De dag begint op een wei’ (terugdenkend aan Anton van Wilderodes ‘De dag begint bij een puin…. in Diksmuide). De bezwerende symboliek van de vele Vlaamse en Dietse vaandels op die weide bracht de dichteres groots onder woorden: “De dag begint met een vlag./ Eén vlag, zwart en geel op de wei/ en uit alle steden en streken/ stromen de vaandels erbij/ en zo wordt de weide als een zee,/ een vloedgolf van goudgeel en zwart; / hier staat een volk dat herlééft/ hier klopt, van Vlaanderen, het hart! “

Met een drieledig verhaal van 175 jaar Belgisch wanbestuur en 175 jaar Vlaamse vrijheidsstrijd – naar de woorden van Rodenbachs “Lied der Knapenschap”: 1. “ ‘t Verleden leeft in ons”, 2. “Het heden hoopt ons”, 3. “De toekomst straalt voor ons” – hielden de mensen van regie en programmacommissie het talrijke en aandachtige publiek in hun ban! In zijn bindteksten gaf Erik Verstraete krachtig gestalte aan de grote levenwekkers en opvoeders die ons volk in zijn ontvoogdingsstrijd, moeizaam maar volhardend, voorgingen in de tragische én glorieuze momenten. Liederen en muziek accentueerden dat telkens: het opwekkende ‘Daglied’ van Armand Preud’homme, Rodenbachs ‘De Blauwvoet’, het ‘Rodenbachlied’ (“Eens klonk in het land van de Kerels”), “Omdat ik Vlaming ben”, ‘Amnestielied’, ‘Voor Outer en Heerd’, ‘Vlaanderen’ (“Vlaanderen alleen is het land naar mijn zin”), ‘Groeninghe’ en de drie nationale liederen. Een bijzonder indrukwekkend moment was de hulde aan verscheidene grote doden uit onze vrijheidsstrijd, o.a. aan Rodenbach, Robrecht de Smet, Lode Dosfel, Emiel Hullebroeck en Leo Vindevogel, die als zinnebeeld werden gesteld voor de duizenden die hun leven veil hadden voor de volkse zaak en die werden vervolgd en vermoord door de wanstaat België. Sterker en beklijvender kon dit niet onder woorden worden gebracht dan door het gedicht ‘De plicht van een volk’ van Aleidis Dierick, dat als volgt besloot: “Vlaanderen! eert hén, uw doden; / de helden, de groten, de namelozen! / Leg als een kreet op hun graf / het symbool: het Zonnerad / en de nachtzwarte rozen!” Dat alles werd ontroerend en mooi begeleid door de bloemenhulde. – Zo werd, voornaam en innig, het eerste deel van deze IJzerwake besloten.

“Het heden hoopt op ons”: tijdens het onder dit motto verlopend tweede deel van de Wake, werden de Vlaamse eisen tot splitsing nog eens met nadruk gesteld: “SPLITS Brussel-Halle-Vilvoorde, SPLITS de sociale zekerheid, SPLITS justitie, SPLITS openbare dienstverlening”. Voorzitter Johan Vanslambrouck zette die eisen kracht bij en het “België, barst!” bleef uiteraard niet uit de lucht. Tijdens de daaropvolgende omhaling werd volkseigen muziek, door de muziekgroep ‘Aroendel’, en de stijlvolle mannendans ‘Trawantel’ door speelschaar Ossaert ten beste gegeven en gewaardeerd.

Tijdens het derde gedeelte, onder het motto “De toekomst straalt voor ons”, richtte Hugo Portier, erevoorzitter van het ANZ, zich tot de – hier ook weer talrijk aanwezige – jeugd in een scherpe en radicale toespraak. Ter nagedachtenis van de verleden jaar gestorven West-Vlaamse toondichter Herman Roelstraete, zong Gust Teugels diens mooie lied ‘Vlaanderen’: “Vlaanderen alleen is het land naar mijn zin….”

“De apotheose van deze IJzerwake staat in het teken van 175 jaar België, maar dan in averechtse en rebelse zin”, zo klonk het en dat luidde meteen een grandiose slotmanifestatie in: honderden zwart-gele en enkele oranje-blanje-bleu-vaandels schreden naar het podium en stelden zich daar op, terwijl Jef van Hoofs ‘Groeninghe’, als strijdkreet voor de toekomst weerklonk uit duizenden monden. – Johan Vanslambrouck, prof. Michiel Debackere en Karel Canfijn spraken dan de eerste strofe van Verschaeves – in Diksmuide nu verwaarloosde – ‘Eed van Trouw’ uit – “Wij heffen hart en handen / voor ‘t heil der Nederlanden….” en werden in de tweede strofe bijgetreden door een overtuigde “massa” nationalisten: “O land van roem en rouwe, / van liefde en lijdensnood, / gij wordt weer vrij en groot! / Wij zweren houwe trouwe / U, Vlaanderen, totterdood! “ – Hoopvol klonken ook de laatste woorden van de bindteksten: “Wij verlaten deze wake met het woord van Wies Moens: ‘Wij zijn de bouwers van de tempel niet, wij zijn alleen de sjouwers met de stenen!’ Weest bereid! Een nieuw jaar brengt ons hopelijk en eindelijk de zege: een onafhankelijk Vlaanderen in een stralenkrans van vrije Euopese volkeren.”

Erik Verstraete

2005 is een feestjaar zegt men ons. Dit jaar vieren wij 175 jaar België, 25 jaar federalisme en ik voeg eraan toe: ook 60 jaar Belgische repressie. Zestig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog blijft dit feestende land de enige staat ter wereld waar de juridische nasleep van die oorlog blijft voortduren.
Wij blijven de amnestie-eis stellen, niet omdat amnestie nu nog een bijdrage zou kunnen leveren tot verzoening, maar wel als aanklacht tegen het blijvende onrecht van de repressie. Een aanklacht ook tegen de schurkenstaat België die nooit ons vaderland is geweest en dat ook nooit zal worden.

Zestig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog is de wereld er niet veiliger op geworden. Totalitaire en onberekenbare staten als Iran en Noord-Korea dreigen in het bezit te komen van nucleaire wapens. De wereldgemeenschap mag dit niet op zijn beloop laten en moet met alle passende middelen deze ontwikkeling stoppen zonder nochtans de fouten van het verleden te herhalen. Het arsenaal aan niet-militaire middelen volstaat ruimschoots om deze gevaarlijke gang van zaken te stoppen.
Onze samenleving wordt trouwens niet op de eerste plaats door oorlog bedreigd. New York 11 september, Madrid 11 maart en Londen 7 juli zijn even zovele mijlpalen van die andere, zoveel gevaarlijker dreiging van het islamitisch terrorisme. Het krachtigste wapenarsenaal staat machteloos tegenover dit terrorisme.
Het concept “verdediging met niet-militaire middelen” – destijds het stokpaardje van professor Frans Daels, de eerste voorzitter van het IJzerbedevaartcomité – krijgt hierbij een bijzonder actuele betekenis.
Weerbaarheid tegen fundamentalisme begint met mentale weerbaarheid.

Er is in onze samenleving geen plaats voor politieke of religieuze stromingen die de fundamentele waarden van onze samenleving niet respecteren. Scheiding tussen godsdienst en politiek, gelijkwaardigheid van man en vrouw, persoonlijke gewetensvrijheid en vrijheid van meningsuiting zijn onaantastbare waarden die nooit mogen worden ingeperkt omwille van een verkeerd begrepen “verdraagzaamheid” tegenover een godsdienstig geïnspireerde onverdraagzaamheid.
Deze fundamentele waarden zijn het product van een lange geschiedenis. Wie aan deze geschiedenis geen deel heeft gehad, kan deze waarden dan ook niet op dezelfde manier bezitten als wij. De Europese Unie moet een goed nabuurschap nastreven met de ons omringende landen, maar moet tevens Europees blijven.

Typisch voor Europa is haar verscheidenheid van volken en talen. Die verscheidenheid moet behouden blijven en het Europese project moet zich beperken tot die domeinen van de politiek waar een grootschalige Europese aanpak nodig is. Europa moet zich dus onthouden van alles wat onderwijs en cultuur is en wat de sociale zekerheid betreft moet het zich beperken tot een basisregeling.
De beste garantie tegen fanatisme en onverdraagzaamheid zijn zelfbewuste gemeenschappen, met een open venster op de wereld, maar zich bewust van hun eigen waarden en tradities.

België is niet het geschikte instrument om aan zo’n gemeenschap te bouwen.
175 jaar België staat voor evenveel jaren van onmacht, en wanbeleid.
We zijn heel wat gewoon geraakt in dit land, maar de vaudeville rond Brussel-Halle-Vilvoorde slaat toch alle records.
Wij hebben – voor wie het nog niet wist – kunnen leren wat de Waalse politici van hun regio gemaakt hebben: een vijandige agressieve imperialistische mogendheid.
De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is geen onbelangrijke technische kwestie omtrent de organisatie van verkiezingen.
Zolang deze kieskring niet gesplitst is hopen de Franstaligen om vroeg of laat een deel van dat gebied in te lijven bij Brussel. Het gaat dus om de verdediging van ons grondgebied en om niets minder dan dat.
Het respecteren van mekaars grenzen is een basisgegeven in internationale betrekkingen. Mocht Wallonië een onafhankelijke staat zijn, dan zou het Internationaal Gerechtshof ongetwijfeld sancties uitvaardigen wegens zijn houding tegenover Vlaanderen.
De Brussel-Halle-Vilvoorde historie heeft ook ten overvloede aangetoond wat België is. Of liever wat België vooral niét is. België is om te beginnen geen rechtsstaat. In een rechtsstaat worden beslissingen van rechtbanken gewoon uitgevoerd, zonder gemarchandeer onder partijen. Niet zo dus in het apenland België. De Vlamingen hebben destijds een onwaarschijnlijk hoge prijs betaald in ruil voor de federale ordening. Wij hebben met allerlei grendelwetten en pariteiten onze democratische meerderheidspositie opgegeven. En wanneer het erop aankomt om de volledige consequenties van die veel te duur betaalde grondwet in de praktijk om te zetten moeten we niet alleen eerst bij een rechtbank aankloppen, sterker nog, men schijnt het vanzelfsprekend te vinden dat Vlaanderen nogmaals betaalt om zijn juridisch gelijk in de praktijk om te zetten.
Verder is gebleken dat België geenszins een parlementaire democratie is.
PS-voorzitter Di Rupo drukte het zo uit: Als de Vlamingen hun meerderheid gebruiken om hun wetsvoorstel eenzijdig goed te keuren in het parlement, dan is die democratie het einde van België. Di Rupo heeft gelijk. Men is ofwel democraat ofwel Belg, maar beide samen kunnen niet.

De BHV-historie zegt ten slotte ook alles over de huidige generatie van Vlaamse, of liever Noord-Belgische politici. We kunnen kort zijn in onze beoordeling: machteloos, onbekwaam en ongeloofwaardig. De Vlaamse regeringspartijen hebben zichzelf tot machteloosheid veroordeeld. Door expliciet te stellen dat zij nooit de Vlaamse meerderheid zullen gebruiken om een oplossing door te drukken hebben zij de oplossing van het BHV-vraagstuk bij voorbaat onmogelijk gemaakt. Een simpel “non” volstaat en de zaak blijft geblokkeerd…
De capitulatie van de Vlaamse regeringspartijen – inclusief deze die enkel in de Vlaamse regering zetelen – heeft hun laatste greintje geloofwaardigheid teniet gedaan. De Gentse politicoloog Carl Devos – die nochtans niet verdacht kan worden van enige Vlaamsgezindheid – formuleerde het zo: “Zelden was een belofte zo glashelder. Als blijkt dat we ook deze belofte niet letterlijk mogen nemen, dan is geen enkel woord in de politiek nog geloofwaardig. Politici moeten zich niet meer afvragen waarom zoveel kiezers hen als een onbetrouwbare, volksvreemde kaste afschilderen”. Einde citaat.

Vlaamse politici, in de politiek zijn er altijd kansen om u te herpakken.
Vorig jaar hebben wij hier het Brusselse taalhoffelijkheidsakkoord aangeklaagd en gevraagd om een krachtdadig Vlaams antwoord. Dat antwoord is niet gekomen van de Vlaamse politiek. Deze kans om u zelf te bewijzen als goede rentmeesters van de Vlaamse belangen heeft u laten liggen. Maar inmiddels heeft de Raad van State dit taalhoffelijkheidsakkoord vernietigd. Door dit onwettige akkoord werden echter tal van eentalige Franstaligen benoemd in de plaats van tweetaligen. Vlaamse politici, dit is voor u een kans om alsnog het roer om te gooien. Maak een einde aan deze onduldbare wantoestand en weerleg hiermee het vermoeden dat Vlaamse politici altijd en overal het onderspit delven in een confrontatie met Franstaligen.
Van de DHL-jobs moet niemand nog wakker liggen, Brussel-Halle-Vilvoorde werd niet gesplitst en straks komt de positie van Zaventem als luchthaven ernstig in het gedrang door het pestgedrag van de Franstaligen. Vlaamse politici die telkens opnieuw kiezen voor het zogeheten hogere federale belang bewijzen alleen maar hun eigen onbekwaamheid en overbodigheid.
Er zijn nochtans drukkingsmiddelen genoeg om de Franstaligen tot redelijkheid te dwingen. Brussel is onleefbaar zonder de geldstroom uit Vlaanderen. Zonder massale investeringen in Vlaanderen, onder meer in het gewestelijk expresnet, wordt Brussel in de nabije toekomst nog meer een onbereikbare en dus onleefbare stad. Geen enkele stad ter wereld wordt er beter van door te kiezen voor het conflict met haar natuurlijke hinterland. Ook Brussel niet.

De Franstaligen van hun kant kiezen resoluut voor het offensief.
De strategie van Di Rupo is maar al te duidelijk. BHV moet ooit een oplossing krijgen en raken aan de taalgrens kan geen politicus in Vlaanderen nog verkocht krijgen. Maar misschien kan er wel nog meer geld aan Wallonië worden toegestopt. Het fameuze Marshallplan van Di Rupo is niet meer dan een handige verpakking. Wat die man wil is geen verandering, geen oplossing voor Wallonië, maar meer van hetzelfde.
Ondertussen geven zelfs Waalse economen onomwonden toe dat Wallonië structureel niet beter wordt van al deze transfers. En dat is ook niet verwonderlijk.

In de huidige kenniseconomie is kapitaal veel minder belangrijk dan vroeger. Massale kapitaaloverdrachten zoals ten tijde van het Marshallplan na de Tweede Wereldoorlog waren het gepaste antwoord voor de industriële economie van zestig jaar geleden.
In onze huidige kenniseconomie zijn andere zaken vereist. Kennis, opleiding, vernieuwing en aanpassingsvermogen dat zijn vandaag de essentiële elementen van economisch succes.
Wil Wallonië er ooit bovenop geraken dan moet het resoluut afstand nemen van de kaste die sedert twee generaties haar onkunde bewezen heeft. Weg dus met de overmatige subsidies, de politieke inmenging in van alles en nog wat en weg dus met het georganiseerde misbruik van overheidsuitkeringen. Weg dus met de Parti Socialiste, wiens beleid die regio geruïneerd heeft zoals de communistische regimes dat in Oost-Europa hebben gedaan.
De beste hulp die Vlaanderen aan Wallonië kan bieden is vandaag de geldkraan dichtdraaien. Want dan moet Wallonië wel ontwaken uit de lusteloze, half comateuze toestand waarop de PS haar macht gebaseerd heeft.
Dat wordt de inzet van de volgende federale verkiezingen. De jaarlijkse aderlating van ondertussen ruim 12,68 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië moet gestopt worden. Wanneer Vlaanderen vandaag niet massaal investeert in onderwijs en renovatie dan zullen wij de concurrentie met nieuwe economische grootmachten als China en India niet langer aankunnen. Vlaanderen heeft deze middelen dus nodig om de talrijke uitdagingen van morgen aan te kunnen. Bovendien verdient een regio die zich systematisch vijandig opstelt tegenover Vlaanderen onze solidariteit niet.
Vlaanderen moet zeer goed beseffen dat het overlegmodel met Wallonië afgedaan heeft. Dat overlegmodel kan enkel functioneren tussen partijen die te goeder trouw zijn. Men overlegt niet met een agressieve imperialistische mogendheid, die elke gelegenheid te baat neemt om Vlaanderen te saboteren.

Het Vlaamse antwoord aan de Walen moet dus kort en krachtig zijn. Wij willen van de Vlaamse politici geen lapmiddelen en geen gepruts aan de symptomen. De onafhankelijke Vlaamse staat is de enige goede oplossing.
Opdat Vlaanderen zou kunnen leven: België Barst.

Ik sta hier niet om U te betuttelen noch om met een vermanend vingertje eigendunkend naar de jeugd van toen te wijzen en aldus verkeerdelijk te insinueren dat die jeugd zoveel beter was. Alleen betweters en over -één- kam- scheerders zeuren dat de hele jeugd van vandaag toch zo materialistisch is geworden, Mijnheer, enkel gericht op consumptie en dat ze de Vlaamse beweging de rug toekeert.

Ik heb het daarentegen over een jeugd die niet bang of beschaamd is om achter haar volk te staan.

Ik heb het over generaties jonge Vlamingen die hardnekkig voortgezet hebben wat hun ouders hebben verworven voor Vlaanderen. Ondanks het feit dat het geschiedenisonderricht opzettelijk wordt gesnoerd uit vrees dat aan het licht zou komen hoe de belangen van Vlaanderen door 175 jaar belgië worden benadeeld.

Ik heb het over een jeugd die wel degelijk beseft dat niets ondernemen betekent dat Vlaanderen alweer 175 jaar belgië over zich heen zal krijgen, een lijdensweg van verraad tot verraad, van repressie, van laffe toegevingen tot beschamende woordbreuk, van diefstal tot diefstal, om de haverklap en altijd in het Vlaams, een lijdensweg die uw agenda zal beladen en verlammen. Tot het laagste niveau toe, zoals het weigeren van humanitaire Tsunami 1212 hulp door het belgische Oxfam-establishment terwijl datzelfde establishment schaamteloos een transferstroom int die ver buiten zijn oevers is getreden.

U staat in deze optiek ongetwijfeld achter de uitspraak van professor Henri Capon , ik citeer: “De financiële stroom vanuit Vlaanderen naar Wallonië wiegt het zuidelijk landsgedeelte in slaap. Hij bemoeilijkt een energiek antwoord op de zware problemen van de Waalse economie”, einde citaat.
Dan gaat U akkoord dat die financiële overstroming moet ophouden, alleen dan zal er sprake kunnen zijn van een performante Waalse economie en welvaart en welzijn voor de Waalse medemens in haar en zijn Waalse staat.

U bent solidair, sociaal bewogen en drager van een uitgesproken identiteits-gevoel. Dan vergis ik mij niet wanneer ik stel dat U zich als jonge arbeider of academicus, op de werkvloer of op kantoor zal inzetten voor opleiding en permanente bijscholing, wetenschappelijk onderzoek, een eigen gezondheids- en gezinszorg en financiële en fiscale zelfstandigheid, samenvattend: voor de hefbomen van een performante Vlaamse economie en dus welvaart en welzijn voor de Vlaamse medemens in een Vlaamse staat.

Vlaamse jonge mensen,

vergis ik mij , neen toch, te stellen dat U met één agendapunt voor ogen de tegenaanval op 175 jaar belgisch regime ingezet hebt, één agendapunt dat één doel ten goede moet komen, namelijk de belgische staat ondergraven, bekampen en splitsen, dus niet alleen Brussel-Halle-Vilvoorde.

Omdat U positief en constructief bent ingesteld weet U dat de enige uitweg uit 175 jaar belgisch moeras de vorming is van een Vlaamse staat. Want 175 jaar lang is Vlaanderen tot in zijn hart beschadigd, heeft Vlaanderens’ hart overbrugging op overbrugging ondergaan, bruggen te ver, veel te ver. Er is dus slechts één agendapunt: een brug slaan naar een Vlaamse staat in Europa en, zoals ANZ -voorzitter Bruno Valkeniers het op het Zangfeest verwoordde: omdat het moet!

Jonge Vlamingen, laat U hierbij niet misleiden door begrippen die door partijpolitiek misbruik al hun inhoud verloren hebben, begrippen zoals onverwijld, politieke correctheid, daar liggen de mensen niet van wakker, federale solidariteit en andere nonsens. En evenmin door de leugen dat Vlaamse eisen synoniem zijn van ruzie maken met de Walen. Laat u ook niet misleiden door de veranderings- of vernietigingsdrang van kneuterige progressieven. Echte verandering is de kunst om te behouden uit het verleden wat goed was, te veranderen wat nodig is en de wijsheid om de beide aspecten van elkaar te onderscheiden.

De wijsheid te weten dat Vlaanderen nooit zal gedijen in een belgisch consensusmodel aangezien er alleen een belgisch conflictmodel is.
De wijsheid die leidt tot doorzettingsvermogen en immuniteit voor tegenkantingen, verdachtmakingen en etikettering van klaagflamingantisme.
De wijsheid om in cruciale momenten, ook in nachtelijke uren nooit toe te geven aan de illusie van macht en de desillusie van het eigen belang. Maar de wijsheid om te kiezen voor zijn handtekening en het gegeven woord.

En ook de wijsheid om op deze herdenkingsweide de Vlamingen dankbaar te gedenken die Clem De Ridder bedichtte als de Gewijden van ons volk. Dankzij hen heeft Vlaanderen overleefd, spreken wij onze taal, kunnen wij onze cultuur en identiteit beleven en hebben wij reeds veel verworven.

En tenslotte de wijsheid, jonge Vlaamse vrienden, om samen te werken. Neen aan ‘Vlaamse vrienden, laat ons scheiden’ maar ja aan ‘Vlaamse vrienden, laat ons samenwerken’. Samenwerking in de echte zin van godsvrede, onder alle Vlamingen, ook onder jonge Vlaamse politici uit alle partijen die de moed hebben om slagbomen en andere cordons op te ruimen, die de verstarring, de hypocrisie en de verkleuterende kleinheid willen overstijgen, die Vlaanderen willen dienen.

Jonge Vlamingen, bij dageraad is alles nog zuiver en gaaf, maar ‘s avonds liggen er soms zovele scherven in Vlaanderen, ruim ze op , ik vraag het U.

Bouw met nooit gebroken moed aan een Vlaamse staat. Beloof het ons, doe het, als dragers van het testament van de Gewijden en de frontsoldaten.

Wij zullen U dankbaar zijn.

Ik dank U.