Vrij Vlaanderen, ons Europa!
Op 22 augustus 2010, 11u., zal de 9de IJzerwake plaatsvinden te Steenstrate bij Ieper, onder het motto: Vrij Vlaanderen, Ons Europa!
Toespraken:
Voorzitter vzw IJzerwake: Wim De Wit
Gastspreker: prof. Matthias Storme
Het ondoorzichtige kluwen dat het federale Belgie vanuit een unitaire staatsvorm tot de “federatie” van vandaag heeft gebracht, bewijst elke dag zijn onkunde.
Elke vorm van goed bestuur is onmogelijk op het federale niveau. Premiers die niets doen dat ook maar op daadkrachtig regeren zou kunnen lijken, worden staatsmannen genoemd. Hun enige staatsmanschap bestaat er nochtans in het deksel op de overkokende Belgische pot te houden en te doen alsof alles onder controle is.
Wie of wat houdt Vlaanderen tegen om zijn lot in handen te nemen, en zijn eigen beleid te bepalen?
Staatsvorming is de enige en duidelijke optie die naar een ‘vrij Vlaanderen’ leidt. En ook naar een vrij Wallonië, dat maar eens bevrijd moet worden van zijn koudwatervrees, en de win-winsituatie van de eigen weg moet inzien.
Als goede buren naar Europa om de notariële akte te laten bekrachtigen van de onafhankelijkheid!
Naar ’ons’ Europa?
Is dit ons Europa? Een Europa van 19e eeuwse staten dat schoorvoetend en met lede ogen de historische volksgemeenschappen hun plaats onder de zon (niet altijd) gunt?
Vlaanderen verdient het naast de Scandinavische landen te staan, naast de nieuwe staten als Tsjechië en Slovakije; net zoals Schotland en Catalonië dit verdienen.
Is dit ons Europa? Een Europa dat niet de moed heeft om zijn moeizaam opgebouwde christelijk-humanistische beschaving te verdedigen en te beschermen? Individuele vrijheid, scheiding van Kerk en Staat, gelijkheid tussen man en vrouw, democratische beginselen,… Deze opgebouwde waarden zijn geen eeuwig verworven rechten in een wereld waar ze slechts door een minderheid daadwerkelijk beleden kunnen worden.
Bijgevolg dienen ze gerespecteerd, beschermd en verdedigd te worden tegen al wie ze wil omverwerpen.
Om deze losse gedachten tot een zinvolle manifestatie te laten uitgroeien, nodigen wij u uit op de 9de IJzerwake.
Vertrekkend vanuit de herinnering en herdenking van de historische frontbeweging komen we tot Vlaanderen vandaag, en zijn rol als staat in ons Europa.
Mogen wij ook dit jaar op u en vele anderen rekenen? Het zal nodig zijn, voor vandaag, en meer nog voor morgen!
Verslag
Professor dr. Matthias Storme zette de reeks van gastsprekers van de voorbije IJzerwakes verder. De media maken er graag een potje van. IJzerwake inviteert de gastspreker in functie van het hoofdthema van het jaar en de genodigde vult dat op zijn of haar manier in. Er is geen controle op de tekst. Hij of zij zegt wat op het hart ligt. Dat kan leiden tot wrevel bij aanwezigen, echter het is een vorm van dialoog binnen de Vlaamse stroming. Storme is een internationale deskundige van het volkenrecht en een liberaal-conservatieve denker. Hij is advocaat aan de balie van Brussel, buitengewoon hoogleraar aan de KU Leuven en de Universiteit Antwerpen. Lid en bestuurders is hij van tal van Vlaamse en internationale genootschappen. Matthias Storme betoogde onder meer: “Zolang Vlaanderen geen staat is, maar slechts een deelstaat van België, of nog niet eens, bestaat het niet voor Europa”…”Niet om ons af te sluiten, willen wij een staatsgrens trekken, maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten.”… “Dus, Vlaamse onderhandelaars, splits die sociale zekerheid. Als het niet in één keer lukt, dan moet het maar in twee. Maar wacht niet te lang, de tijd dringt.”….”Want al is Brussel niet alleen van ons, het is ook van ons. Het is recht daar minstens de persoonsgebonden bevoegdheden te blijven uitoefenen, zelfs al zou Brussel geen deel vormen van de Vlaamse staat.”… “En wanneer de mentale grens een politieke grens zal zijn, zal het geen grens meer zijn tussen mensen.”
Verspreid over het terrein knikken de hoofden en gaan de handen telkens op mekaar. Echter, wie tussen de deelnemers stapt en polst naar de hoop dat de onderhandelaars Bart De Wever en Elio di Rupo iets zullen bereiken dat aansluit bij de geest, en de letter, van de twee politieke hoofdboodschappen, stuit op scepticisme. Twee of drie van de aangesprokenen verwijten de N-VA-voorzitter om het Belgische spel mee te spelen door ronduit elke dialoog met de tweede Vlaams-nationale partij, Vlaams Belang, af te wijzen.
Vlaamse radicalen wortelen in een traditie en die komt telkens voortreffelijk aan bod bij de bloemenhulde en de herdenking van wie ons ontviel. Uit de Frontbeweging werd herdacht de idealistische studentenleider Firmin Deprez. Hij ging zijn medestudenten voor aan het IJzerfront. Deprez werd na een jaar neergekogeld tijdens een nachtexpeditie. “Om iets te zijn, moet we Vlamingen zijn; wij willen Vlamingen zijn om Europeërs te worden”. Welke flamingant kent deze woorden van de socialist, hoogleraar en auteur August Vermeylen niet? In 1900 was het een gedurfde visie. Vermeylen overleed 65 jaar geleden. Hij bezielde literaire tijdschriften als ‘Van Nu en Straks’ en in de eerste helft van de 20ste eeuw was zijn invloed op het culturele leven van Vlaanderen intens. Het Vermeylenfonds werkt in de traditie van August Vermeylen.
Mon De Clopper heeft gans zijn leven gewerkt in de geest van het motto van August Vermeylen. Hij koppelde de nationale bewustwording van de Vlamingen aan het groeiende besef dat Vlaanderen in het Europa der Volkeren zijn plaats moest innemen. Mon de Clopper organiseerde met Robert Muller-Kox, een verdreven Volksduitser uit Silezië, de eerste Europeade in Antwerpen. Zang en dans bracht volksgroepen uit gans Europa samen. Mon de Clopper was 34 jaar lang de bezieler van de Europeade. Hij zou verheugd geweest zijn om de feestelijke muziek van de Red Hackle Pipe Band gehoord te hebben op de IJzerwake van 2010. Deze Vlaamse doedelzakspelers weefden de bedevaarders in een groter geheel van het volkse Europa in. Volkscultuur en Vlaamse strijd zijn verwant. Juliaan Wilmots, eveneens genoemd en herdacht, stichter en dirigent van het Ensemble Henric Van Veldeke, was een vaste waarde van de Zangfeesten van het ANZ. Hij dirigeerde voor de 35ste keer in 1997.
Stefaan Laureys vertrekt in 1939 als jonge vrijwilliger naar Finland om met het Finse leger te vechten tegen de inval van de Sovjet-Unie. In gans Europa kwamen dergelijke initiatieven tot stand. Van Finland vertrekt Laureys naar het Oostfront en is hij een van de eerste strijders tegen het “goddeloze bolsjewisme”. In 1944 is hij terug in Antwerpen en niet zinnens om zich te verstoppen. Op 23 februari 1945 wordt Stefaan Laureys geëxecuteerd.
Dichter bij 2010 passeren op de lijst van getrouwen Eric Crommelynck, erevoorzitter van het Taak Aktie Komitee, organisator van de Voerwandelingen in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Een wandelroute in Voeren draagt zijn naam. Eveneens door ziekte geveld is Huguette De Bleecker, die zich inzette in haar Gentse buurt en in de Vlaamse Beweging. Zij combineerde jarenlang haar opdrachten bij de VVB met het voorzitterschap van het OVV en het erevoorzitterschap van FVV. De strijd tegen een hevige kanker won zij niet. De IJzerwake besloot het bedevaartgedeelte met de Eed van Trouw voorgedragen door Wim De Wit en vertegenwoordigers van de jeugd.
Op zondagavond 22 en maandag 23 augustus was de rapportage in de media rustig en meestal hoffelijk. Zelfs ietsje neutraler dan in de jaren voordien. Aan de ploertenstreek van het belgicistische VTM kan men echter niet voorbijgaan. Tien Waalse amokmakers met boksbeugels en dito op weg naar Steenstrate werden tijdig opgepakt door de federale politie. VTM bestond het om te laten doorschemeren, zonder latere rechtzetting, dat de heethoofden deelnemers waren aan de IJzerwake. Wat voor klein-links, waar die verslaggevers thuis horen, te bewijzen was.
Jan Rabbijn
Toespraak voorzitter Wim De Wit
Bedevaarders, Waarde Vlaamse staatsburgers en medestrijders,
Vorig jaar heb ik mij hier openlijk tot onze collega’s van het IJzerbedevaartcomitee gericht. Met slechts één doel voor ogen: verzoening en hereniging. Met uw stormachtig applaus hebt u die oproep toen ondersteund. U hebt dus ook het recht te weten waar we vandaag staan: helaas, net zoals bij de huidige informatie- en preformatiegesprekken staan we nog nergens. De reacties waren tot nog toe afwijzend en soms ei zo na beledigend. We werden net niet uitgelachen. En toch zullen wij van onze kant en geïnspireerd door de échte Godsvredegedachte, blijven proberen. Maar tot zolang de hereniging geen feit is, zullen we niettemin de IJzerwake met alle middelen en met uw steun verder uitbouwen tot de belangrijkste jaarlijkse Vlaams-nationale manifestatie.
Vlaamse vrienden,
We beleven historische tijden. De voorbije verkiezingen hebben het land op zijn grondvesten doen daveren. Meer dan 75 procent van de Vlaamse kiezers heeft voor een confederalistische of separatistische partij gestemd. Het Vlaams-nationalisme is vandaag onmiskenbaar de sterkste politieke stroming in dit land. De Vlaamse politici hebben van de kiezer een dwingend mandaat gekregen voor een assertieve en consequente communautaire strategie. Borrelnootjes en prutsbevoegdheden zullen deze keer niet meer volstaan.
Met Bart Maddens zeg ik, dat er een einde moet komen aan het uitzichtloze en deprimerende geploeter door het Belgische moeras. We moeten eindelijk de moed opbrengen om die volgekladde Belgische bladzijde om te draaien, om het onzalige Belgische verleden achter ons te laten en om ons land Vlaanderen voor eens en voor altijd, en dit in een verregaande samenwerking met Nederland, helemaal zelf te besturen. Want België werkt niet. België is een staat van institutionele bricolage en klungelarij. België is een hallucinante opeenstapeling van grendels, blokkeringmechanismen, speciale regelingen en uitzonderingen op de uitzonderingen. België is een, met elk communautair compromis, hoger geworden institutionele vuilnisbelt. We moeten – willen we nog een toekomst hebben – dit verstikkend Belgische verleden achter ons te laten.
En laten we meteen duidelijk zijn: het einddoel is en blijft onverkort de Vlaamse onafhankelijkheid. Het enige compromis dat Vlaanderen zich vandaag kan permitteren bestaat erin dat die onafhankelijkheid in stappen gerealiseerd wordt, maar het moet dan wel om fundamentele stappen voorwaarts gaan.
Reeds in 1999 keurde het Vlaams Parlement de intussen bekende 5 resoluties goed, als basis voor een Vlaamse staatsvorming. Hierin zijn drie punten cruciaal: het volledige gezondheids- en gezinsbeleid, inclusief de ziekteverzekering en de kinderbijslagen. Een ondergeschikt statuut voor Brussel. En een verregaande fiscale autonomie. Op deze punten moet absoluut een fundamentele doorbraak gerealiseerd worden. Zoniet moeten de Vlaamse politici zonder meer weigeren toe te treden tot een Belgische regering. En om dat te bereiken moeten àlle Vlaams partijen “front” vormen. Een staalhard Vlaams front deze keer en dus liefst géén Vlaams “affront”!
Op de schouders van de Vlaamse onderhandelaars, en niet het minst op die van Bart De Wever, rust dus een verpletterende verantwoordelijkheid. Want het Belgisch-francofone establishment, met het ondemocratische Hof op de eerste rij, zal er alles aan doen om De Wever te laten mislukken. Hierin onvoorwaardelijk gesteund door de hatelijke franstalige media. Wie vandaag nog niet overtuigd “Vlaamsgezind” is moet maar de Franstalige pers beginnen lezen: binnen de kortste keren wordt hij of zij een Vlaamse militant.
De Franstaligen hebben vandaag de mond vol over een “grote” staatshervorming. Di Rupo laat zelfs uitschijnen dat de copernicaanse dromen van de Vlamingen zullen bewaarheid worden. Er is echter geen enkele garantie dat er een grote doorbraak zal komen. En als de Franstaligen dan toch per sé het bewijs willen leveren dat ze het deze keer ernstig menen, dat ze dan beginnen met de uitspraak van het Grondwettelijk Hof te respecteren en eenvoudigweg de splitsing van B-H-V aanvaarden! Zonder dat Vlaanderen daar een prijs moet voor betalen! Dat wil zeggen: géén benoeming van de balorige burgemeesters. Géén inschrijvingsrechten in Brussel! Géén uitbreiding van de verfransende faciliteiten en zeker géén enkele vorm van voogdij van de Franse Gemeenschap over Vlaamse gemeenten. Dat ze dan ook maar het politiek pamflet “SUÏCIDALE DIALOOG EN ROTTE COMPROMISSEN” van radiomaker Jean-Pierre Rondas eens nalezen en als teken van goede wil, meteen instemmen met een democratische zetelaanpassing. Want een Vlaamse Kamerzetel kost gemiddeld nog altijd 43.700 stemmen tegenover 35.600 stemmen voor een Franstalige zetel. En dat ze dan vooral en voorgoed ook hun brutale mond houden over de uitbreiding van Brussel, over de fameuze “corridor”, over de paritaire senaat en vooral over het politieke monster van Loch Ness, namelijk de federale kieskring.
Vlaamse vrienden, vooraleer op bevel van madame “Mille-fois-non” op vakantie vertrekken – want haar wil is nu eenmaal wet – verklaarde Di Rupo op een tussentijdse persconferentie dat, en ik citeer: “Gezien de verkiezingsresultaten in Vlaanderen weten we dat het zwaartepunt van België zich naar de deelstaten zal verplaatsen. Mijn wens is dat dit kan gebeuren op een manier die het hele land zal stabiliseren. Ik ben ook van mening dat we de essentie moeten vrijwaren: de inter-persoonlijke solidariteit en de stabiliteit van ons land.” Einde citaat.
Een grotere paradox in het streven naar Vlaamse autonomie is haast ondenkbaar: de staatshervorming moet België sterker maken! En aan de sacrosancte sociale zekerheid mag bovendien niet geraakt worden. Wat simpelweg betekent: Vlaming zwijg en blijf betalen! Of, om het met de woorden van CVP-medestichter Michiel Vandekerckhove te zeggen: “België is gebouwd op het geduld van de Vlamingen. En ik voeg er aan toe: vooral op het geld van de Vlamingen!
En toch menen sommige waarnemers uit de woorden van Di Rupo te mogen afleiden dat hij zich bekeerd heeft tot het confederalisme en ze noemen dit opmerkelijk. Hoezo opmerkelijk? Wie de mededeling van Di Rupo kritisch naleest leert vooral dat Vlamingen en Franstaligen na drie jaar bekvechten en armworstelen nog geen millimeter dichter bij een “échte” staatshervorming zijn gekomen. Het weinige dat tot vandaag is uitgelekt heeft niets te maken met een staatshervorming, maar alles met een verdere “staatsverminking”!
Men spreekt dan wel over convergenties, maar wij zien er géén. En ondertussen produceert Di Rupo nu een “non-paper”! Dat is een tekst die er eigenlijk geen is en die dus ook niet echt bestaat. En “akkoorden” zijn voortaan ook al geen akkoorden meer, maar “perimeters”! Voorwaar het toppunt van surrealisme op zijn belgisch! Het enige resultaat van al dat “geïnformateer” en “gepreformateer” is dat de Franstaligen aan de onderhandelingstafel de indruk geven minder “non” te zeggen, maar in werkelijkheid even hard op de rem blijven staan door de Vlaamse voorstellen als “zeer moeilijk”, “ingewikkeld” en “onaanvaardbaar” te verwerpen. Als de onderhandelaars écht willen slagen zal er een grondige herziening van de financieringswet voor gewesten en gemeenschappen moeten komen. Wie het geld wil uitgeven moet ook instaan voor de inning van dat geld. Alleen zo kan het bankroet van Vlaanderen vermeden worden.
En als dit niet kan, is nog maar eens het bewijs geleverd dat België totaal onbestuurbaar is. En dan rest er maar één conclusie: stop die komedie en splits de boel. Punt uit!
Vlaamse vrienden, alvorens te besluiten, wil ik U toch nog enkele vragen stellen:
– kent U een land, waar de regering weigert de Grondwet na te leven, maar waar Justitie niettemin vreedzame burgers, die weigeren mee te werken aan de organisatie van ongrondwettige verkiezingen, blijft vervolgen. Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land waar zelfs de kleurkeuze voor nieuwe nummerplaten leidt tot communautaire schizofrenie? En waar een ruggengraatloze staatssecretaris – Etienne Schouppe, om hem niet te noemen – onder francofone druk en tegen het advies van zijn eigen veiligheidsexperts in, toch kiest voor de oer-belgische rood-wit combinatie! Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land waar niets nog marcheert, waar “rien ne va plus”? Waar alle vooruitgang wordt afgeblokt, waar de “rustige vastheid” van de status-quo regeert. Gewoon omdat men blijft weigeren om het noorden en het zuiden van dat land, die in zowat alle opzichten twee totaal verschillende werelden zijn, elk hun eigen weg te laten gaan. Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land waar één bevolkingsgroep zich systematisch verrijkt op de rug van een andere bevolkingsgroep en enkel om die reden blijft vasthouden aan een verrotte en verstikkende staatsstructuur. En die “verrijking” bovendien schaamteloos “consumeert” in plaats van ze te “investeren” in zijn noodlijdende economie. Dit is geen solidariteit, maar georganiseerde diefstal! Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land dat blijft weigeren, om 65 jaar na een mensonwaardige repressie, elk voorstel tot amnestie zelfs nog maar in overweging te nemen? En daardoor zichzelf tot wereldkampioen van de haat heeft gepromoveerd. En waar het recente amnestie-voorstel van Hilde Kieboom, die zowel in eigen land als internationaal actief is in de Sant-Egidio gemeenschap, dan ook geen schijn van kans maakt. Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land waar het staatshoofd en de informateur hooghartig beweren alle partijen te hebben geraadpleegd, maar van die “alle partijen” automatisch het Vlaams Belang blijven uitsluiten? Waarom doet de voorzitter van een Vlaams-Nationale partij dit? Waarom werkt hij bewust mee aan de afbraak van de numerieke politieke macht van Vlaanderen? Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent U een land waar een Di Rupo, de man die Herman De Croo ooit omschreef als de “machine voor het instandhouden van een socialistisch kiescliënteel dat leeft op de kosten van de Vlamingen“, de premier van diezelfde Vlamingen kan worden, terwijl hij hun taal alleen maar kan radbraken? Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
– kent u een land waar de eerste minister doodleuk kan beweren dat de verkiezingen ongrondwettig zijn, maar wel legaal? Een student in de rechten mag voor minder terugkeren in september. Ik ken zo’n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
Vlamingen, bedevaarders, ik besluit:
Vlaanderen verdient beter dan deze Belgische on-staat. En als “evolutie” niet mogelijk blijkt, dan wordt het tijd voor éénzijdige stappen, voor “revolutie”! Vlaanderen moet zijn lot dan maar resoluut in eigen handen nemen.
Want Vlaanderen moet nú ten allen prijze zijn toekomst veilig stellen in een sterk Europa, met uitzicht op een hereniging met Noord-Nederland.
Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.
Daarom is het onze ultieme opdracht, onze heilige plicht, uw plicht en mijn plicht om deze onzalige Belgische staat te vernietigen! Vlaanderen – de Nederlanden – Europa: daar ligt onze toekomst.
Ik dank U
Toespraak gastspreker prof. Matthias Storme
Ave commilitones,
gegroet gij medestrijders, gegroet waarde landgenoten,
Geen ander wapen voerend dan het woord in deze weide waar wij van Wilderode nog steeds missen geef ik in zijn woorden weer de slagzin van vandaag:
De wereld die wij willen is een Vlaanderen
verlost van velerlei onvrijheid en bevoogding,
weer vaderhuis voor zijn verstrooide kinderen
De wereld die wij willen is Europa
uit zoveel eeuwen ongeduld verzameld
en toegezegd aan wie geen wanhoop kennen.
Of nog:
De oude eis
nu in de felle gebiedende wijs!
neemt gij het lot van uw land
stevig in eigen hand!
Volk, word staat, word Vlààmse staat
om als volk te leven.
Waarde landgenoten, heb ik dat wel goed gehoord ? Dit kan toch niet correct zijn ? Ons landje is al zo klein.We gaan dat toch niet splitsen zeker -we bouwen toch een Europese Unie ? We gaan ons toch niet opsluiten in ons eigen grote gelijk of zo ? Daar liggen de mensen niet wakker van ! Hou U bezig met de echte problemen. Jullie weten toch dat Vlamingen niet bestaan, dat volkeren slechts een uitvinding zijn ?
En we gaan onszelf toch niet tot paria maken zeker ? We worden een nieuw Kosovo – heeft profeet Eyskens ons voorspeld, door iedereen uitgesloten en daarmee uitgeteld. Dat was wel voor de uitspraak van ‘t internationaal gerechtshof waarin erkend werd dat een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring niét strijdt met internationaal recht. Maar toch – hoe kan je nu een grens trekken tussen mensen ? Da’s apartheid, zegt Gosuin. Wat een egoïsme in plaats van solidariteit, parroteren de ongestelde lichamen erbij. Hebt U het ook gemerkt op welk niveau van argumentatie men asiel moet zoeken om de vaart naar een vrij Vlaanderen te verhinderen ?
De schaalvoordelen van België is er zo één. Ach ja, wie vult de schaal, wie de voordelen. Die schaalvoordelen dus, U weet wel, een land van zes miljoen, dat kan niet wezen. Tot de helft der landen van Europa kleiner bleek te zijn – in inwoners al, en veel meer nog economisch gezien. En waren nieuwe landen dan niet uit de tijd ? Weet U, zes van de Europese lidstaten bestonden twintig jaar terug niet eens. Minstens twaalf ervan zijn minder dan een eeuw oud. Andere nieuwe landen worden wellicht spoedig in de Unie opgenomen. Zouden zij allen ons verweigeren wat ze voor zichzelf wilden ?
Francobelgië zal de Belgische staat voortzetten, zegt men, en ons uit de Europese Unie houden. Vergeet die chantage: wat van België zou resten en wil doorgaan onder die naam, zal ook diens schulden moeten dragen en zijn plaats in de Unie al evenzeer weer moeten onderhandelen.
Laat U ook niet langer culpabiliseren omdat wij een volwaardig land willen, het “vaderland waarin ons’ zonen beter zullen wonen”. Hoort u nog eens zo’n moreel gebelgde betweter, herinner hem eraan: wij vragen voor onszelf niets wat we anderen niet gunnen. Wij vragen geen bevoegdheden, die we anderen niet gunnen. Wij willen geen consumptiefederalisme. Wij vragen geen faciliteiten over de grens, die we anderen niet gunnen. Wij geven en vragen gelijke rechten, geen speciale rechten of privilegies. Kunnen de gebelgden dat ook zeggen ? Spreken zij onze taal als wij de hunne spreken ? Passen zij zich aan zoals wij dat doen in andermans land ?
Diegenen die dat doen – en ze zijn er, ook aan Franstalige zijde – die hebben het volste begrip voor onze wens. Wederkerigheid alleen kan de basis zijn voor samenwerking en dialoog. Dan willen wij ook vergeven zoals men ons vergeeft. Wij vragen geen vergeten, en zullen ook zelf niet vergeten.
Maar mag de haat eens ophouden die dagelijks druipt van de bladzijden der Gazettes milles collines ? Mag het gestook ophouden waarmee men Vlaanderen elders in Europa voortdurend zwart blijft maken ? Mogen wij na al die financiële solidariteit ook wat morele solidariteit verwachten – waarbij Francobelgië in Europa ook eens aan hetzelfde zeel wil trekken ? Of kan zelfs goede nabuurschap niet meer, omdat nog altijd geldt que l’on nous a volé la Flandre ?
En ja, onze eeuwenoude gastvrijheid is niet meer altijd wat ze zou moeten zijn, maar wat wil je met een buurman die steeds weer een stuk van je huis wil inpalmen en er ook nog een groot aantal nieuwe bewoners op jouw kosten wil herbergen.
Beste landgenoten,
Europa is geen argument tegen Vlaamse onafhankelijkheid. De Europese Unie is zowel de belangrijkste reden waarom Vlaamse soevereiniteit een noodzaak is, als de evolutie die de mogelijke nadelen van die onafhankelijkheid heeft opgeheven.
Zolang Vlaanderen geen staat is, maar slechts een deelstaat van België, of nog niet eens,bestaat het niet voor Europa. En hoe meer de Europese Unie belangrijk wordt, hoe wezenlijker het is er lidstaat van te zijn,en zelf te zetelen in de beslissingsorganen. Het is de Europese Unie die ons dwingt de onafhankelijkheid uit te roepen om onze belangen en vrijheden in Europa te kunnen verdedigen.Europa kan slechts “ons” Europa zijn als Vlaanderen soeverein is.
Tegelijk ontkracht de Europese Unie door zijn gemeenschappelijke markt de zwetsers die ons bezweren ronds ons geglobaliseerd landje geen grens te leggen. Die grens die in de hoofden van de mensen allang aanwezig is, die mentale grens die met de dag duidelijker wordt, omdat ze het nog steeds niet hebben begrepen, – die grens zal immers een politieke grens zijn,geen economische grens. Onze economische en monetaire Unie is al meer dan 10 jaar niet meer België, maar Europa. Het verdwijnen van het tussenniveau België zal dus geen contraproductieve grens creërenen zal het vrij verkeer niet beëindigen.
Niet om ons af te sluiten willen wij een staatsgrens trekken,maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten.
Om de democratie te herstellen moeten wij een staatsgrens trekken, daar die zo zwaar gewond is door decennia gesjacher dat ook de Vlaamse overheid zwaar aan de belgische ziekte lijdt. Om internationaal duidelijkheid te scheppen moeten wij een staatsgrens trekken, opdat anderen tenminste weten wat het is waarin zij zich moeten integreren.
In plaats van enkel het recht om wat snoepjes uit te delen, die dan gewrongen zitten tussen strijdige Belgische en Europese regels,moet Vlaanderen zelf de sociale zekerheid bepalen. Een solidariteit die verder reikt, hoort te liggen op Europees niveau,wijl nu de gevestigde machten die spreken van een sociaal Europa halsstarrig vasthouden aan achterhaalde mechanismen die én onze economische welvaart blokkeren én dienen om niet te moeten delen met centraaleuropese broeders en zusters. Want zeg nu zelf: waarom zouden wij alleen met Francobelgië solidariteit aan de dag moeten leggen, en waarom zouden alléén wij met Francobelgië solidariteit aan de dag moeten leggen ? Dus, Vlaamse onderhandelaars, splits die sociale zekerheid.
Als het niet in één keer lukt, dan moet het maar in twee. Maar wacht niet te lang, de tijd dringt. En hou de gulden regel van Koen Baert wel steeds voor ogen. Splits dan ook naar de Gemeenschappen, niet de Gewesten. Want al is Brussel niet alleen van ons, het is ook van ons. Het is ons recht daar minstens de persoonsgebonden bevoegdheden te blijven uitoefenen, zelfs al zou Brussel geen deel vormen van de Vlaamse staat.
Het is niet omdat de Brabantse Nederlanders in Brussel geminoriseerd zijn door sociale druk en massale inwijking, dat zij in hun eigen stad zouden mogen worden weggezuiverd en er zich niet meer tot de Vlaamse en Nederlandse gemeenschap zouden mogen bekennen.
Slechts onder die voorwaarde, vast te leggen in een Verdrag, kan Brussel buiten de Vlaamse staat blijven.
En wanneer de mentale grens een politieke grens zal zijn, zal het geen grens meer zijn tussen mensen; zal die het eindelijk mogelijk maken om met Wallonië goede buur te worden in plaats van vechtend paar, al duurt dat misschien wel een paar jaar. En waar versterkte samenwerking nuttig is, kan die ook aan die kant, op een gezonde basis dit keer.
Maar vooral zal die onafhankelijkheid het ons eindelijk mogelijk maken het kompas op het Noorden te richten.
Op 22 augustus vijftienhonderdzevenenzestig kwam de hertog van Alva met zijn Spaanse troepen naar de Nederlanden. Wordt het vandaag 22 augustus, 443 jaar later, geen tijd om het ravijn tussen Essen en Roosendaal dat slechts een product is van de militaire posities van die tijd en nooit een staatsgrens had mogen zijn, om dat ravijn te dichten ? Wordt het geen tijd om de confederale Unie van Utrecht te hernemen, de grondslag van de succesvolle Republiek der Verenigde Provinciën ? Wordt het geen tijd om met de Staatse Nederlanden binnen Europa aan hetzelfde zeel te trekken ? Om één lijn te trekken in onze buitenlandse politiek, om één lijn te trekken in onze integratiepolitiek, om één lijn te trekken in ons havenbeleid, om één lijn te trekken in onze rechtspolitiek ? Daar wij toch zijn in eenen stronck geplant. En samen in Europa sterker zijn.
Want ook aan Europa is nog wel wat werk voor het echt ons Europa zal zijn.
Hoezo ons ?
Durven wij het woord ons nog gebruiken ? We gaan Europa toch niet beperken tot de Europeanen zeker ? Dat mag toch geen christelijke club zijn, zei Erdogan. Zo papegaaien ook de hoge dames en heren. Zo papegaaiden de gebroeders Verhofstadt, die immers liever Turks dan paaps zijn, die onze Europese identiteit willen uitwissen omdat die nu eenmaal wezenlijk door het christendom is getekend. Als de grens van Europa niet aan de grens met Turkije ligt, dan kan men evengoed een Unie vormen met alle Chinezen. Als Europa inderdaad ook op eigen waarden is gegrond, dan moet het daar zonodig jaloers mee omspringen en kan men politiek maar europees worden als men eerst cultureel is geëuropeaniseerd.
Jawel, verscheidenheid is een enorme rijkdom in Europa, en de vrijheid om te verschillen een grote Europese verworvenheid.
Jawel, wij willen een cultuur van de rede, een cultuur van de dialoog.
Maar juist daarom moeten wij die vrijheid, die verscheidenheid, die cultuur van de rede bewaken en beschermen, tegen verstikkende gelijkschakeling door de eigen overheid zowel als tegen wetten en praktijken die van elders komen.
Want, inderdaad, zoals het hier reeds klonk net voor het vreugdelied :
“Alleen een vrij en sterk Vlaanderen
in een Europees Europa
kan van harte en bij uitstek ons aller toekomst zijn”.
Ik heb gezegd.