Steenstrate is het Hol van Pluto, de West-Vlaamse uitdrukking voor een eenzame, godverlaten plek. Dat Hol van Pluto is echter kosmopolitisch: op een boogscheut van de weide van IJzerwake wappert de Franse vlag bij een memoriaal voor ’14-’18; binnen een straal van tien kilometer rusten soldaten van alle kleuren, landen en continenten in de klei. Die band tussen wat was – het politiek ontwaken van de Vlaamse soldatenmassa en hun families tijdens de Eerste Wereldoorlog – en wat zal zijn _ een zelfstandig Vlaanderen _ is het magnetisme van IJzerwake.Het bleef droog ondanks gemiezer achter Kortrijk; over de Ieperlee vaart een motorboot met de koeterwaalse doopnaam Le Boat; de politie babbelt en wuift; een zwarte agent helpt oudere bedevaarders over de drukke provinciebaan naar de doorgang onder de kanaalbrug; aan de ingang van de weide wachten militanten met brochures van de Vlaamse Solidaire Vakbond en van het behoudende katholicisme; later op de dag zwijgen VRT en VTM over de 4500 aanwezigen en de twee kloeke toespraken. De bevriende en de neutrale webbladen vullen de lacune.De eucharistieviering is stijlvol en goed voorzien van celebranten. Zoals ‘t Pallieterke het opmerkte in zijn brede verslag: waar blijft IJzerwake de pastoors en paters halen terwijl hun collega’s tien parochies per zondag bezoeken. Hun haar is grijs, ook dat zal dus keren. Een suggestie voor 2020 of vroeger, als het zou moeten: doe een gebedsdienst als religieuze opening. Psalmteksten passen perfect bij wat IJzerwake herdenkt en belijdt. En tussen de sympathisanten van IJzerwake zijn pastores die daarvoor geschikt zijn.De politieke boodschap van IJzerwake kende twee hoogtepunten. Voorzitter Wim De Wit was op dreef. Zijn Vlaamse standpunten bevestigden hoe de radicale Vlamingen geen genoegen nemen met de zoveelste staatshervorming die een compromis der compromissen is. Van krukkige nieuwbouw naar krukkige nieuwbouw evolueert dit land naar zijn eindgeneriek. De polarisering van noord en zuid en de irritatie tussen Vlamingen en Franstaligen blijft groeien. Zo houdt niemand België bij mekaar: niet met voetbal, niet met hockey, niet met koningen.

Nieuwe klemtonen in de programmaspeech, die voortgaande op het applaus door de aanwezigen gewaardeerd werden, waren de veroordeling van het onderwijscompromis van de Vlaamse regering en de achteruitstelling van de autochtone Vlamingen. N-VA in deze regering redde de onderwijsteksten van de grootste nonsens, VB ageerde in de oppositie, het eindresultaat blijft een evolutie in de richting van het Nederlandse en het Zweedse onderwijsbeleid dat zich gedurende decennia de dieperik in experimenteerde, en daar nu, met onder meer privé-scholen, tracht onderuit te komen. Industrieel ingenieur Wim De Wit doceerde jarenlang techniek in de scholen en in cursussen, weet dus waarover hij spreekt, en riep in het bijzonder op om het technisch onderwijs in ere te herstellen en een belangrijkere rol te laten spelen.

De multicultuur vindt in Steenstrate geen of uiterst lauwe minnaars. Wim De Wit weet hoe acht op tien van de burgers van Vlaanderen daar over denken. Met groeiend onbegrip en groeiend onbehagen. Hij verwierp de stelselmatige slachtofferrol waarin veel Nieuwe Vlamingen, vooral deze van moslimorigine, zich hullen. Het incident net voor deze schoolvakantie met de ouders van een allochtonenschool op het Antwerpse Kiel, waarbij de juf werd weggejaagd na beschuldigingen over seksuele intimiteiten (zonder grond van waarheid bleek nadien), en dreigende taal van de gehoofddoekte moeders (met Sharia4Belgium-regisseurs op de achtergrond), noemde hij kenschetsend voor het heersende klimaar van omgekeerde discriminatie: die van autochtonen met hun waarden en normen.

Jürgen Contstandt, algemeen directeur Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, was de gastspreker en die krijgt van IJzerwake telkens de ruimte voor een eigen verhaal, binnen de wijde bedding van het flamingantisme. Constandt is intelligent, een dossiervreter en een goede spreker. Zijn uitgangspunt was, een gesproken reclamespot (het is hem vergeven), splits zelf de sociale zekerheid, keer uw rug naar de klassieke ziekenfondsen, want die zijn pilaren van het Belgische establishment, en verzeker u bij VNZ. Dat stelde hij tegen de achtergrond van de 15 jaar geleden door het Vlaams parlement gestemde Vlaamse resoluties: doelstelling nummer 1 was, de volledige communautarisering van het gezins- en gezondheidsbeleid, doelstelling nummer 2, de transparantie van de solidariteit tussen de gewesten (in steno: de transfers). Het Vlinderakkoord zorgt, met de medewerking met volle goesting van staatssecretaris hervormingen Servais Verherstraeten (CD&V) en zijn partij, dat Vlaanderen in 2013 mijlenver verwijderd blijft van de verwezenlijking van deze resoluties. Integendeel, de teksten van het Vlinderakkoord over de sociale materies beloven chaos, ondoorzichtigheid, ruzie, achteruitstelling van de betalers van de transfers.

De aanwezigen, de sprekers, de celebranten, de muzikanten, de presentatoren, de vrijwilligers (opnieuw een groot aantal die gratis en voor niks dagen, sommige weken, opofferden voor de organisatie van IJzerwake, het klaar maken van het terrein, het begeleiden en helpen van de bedevaarders, en het afbreken van tenten, podia, installaties) kunnen terugblikken op een geslaagde en leerzame IJzerwake. Tot spijt van wie het benijdt dat deze grootste politieke manifestatie van Vlaanderen er opnieuw zal staan in 2014, honderd jaar na het eerste schot in de volkerenslachting die leidde tot deze politieke dodenherdenking.

F.C.

Vlamingen,

Wij kunnen ons afvragen of er in vergelijking met de IJzerwake van 2012 voor Vlaanderen iets ten goede veranderd is. En buiten het betere weer heb ik niets kunnen vinden.

Albert deux werd vervangen door Philippe un maar dat zal voor Vlaanderen niets veranderen.
Vrienden, monarchie en democratie vloeken met elkaar. Een niet verkozen staatshoofd heeft geen enkele democratische legitimiteit. Wij hadden en hebben geen nieuwe koning nodig, meer nog we kunnen hem – zowel met een Franse als met een Vlaamse voornaam – missen als de pest. De nieuwe koning heeft zich in het verleden reeds herhaaldelijk uitgesproken tegen al wie opkomt voor een zelfstandig Vlaanderen. Hiermee neemt hij dezelfde partijdige houding aan als zijn vader, die in zijn laatste 21 juli-toespraak nog maar eens een politiek statement van formaat maakte door Di Rupo en zijn PS-regering op te hemelen.
De monarchie is een relict uit het verleden dat best zo spoedig mogelijk wordt opgedoekt. Maar vergis u niet: knutselen aan de Belgische constructie, en er – godbetert – een République belge van maken, interesseert ons niet. Een ceremoniële operettekoning, waar sommigen nu voor gaan, evenmin.
Wij gaan voluit voor een onafhankelijke Vlaamse Republiek. Daar ligt onze toekomst!

En die toekomst begint vandaag. Bij onze Vlaamse jeugd. Vandaar dat het Vlaams onderwijs voor ons een absolute topprioriteit is. Want, Vlaamse vrienden, op een haar na is in deze Vlaamse legislatuur vermeden dat Vlaanderen even slecht onderwijs zou krijgen als Nederland en Zweden. Twee landen die gedurende tientallen jaren geflirt hebben met een pedagogische eenheidsworst, de verafgoding van het egalitaire, de pampering van iedereen die zich om ter hardst roepend gediscrimineerd wilde noemen, en die zich lieten leiden door dames en heren die zelf nooit les gegeven hebben maar wel bepalen hoe anderen het moeten doen.
Een eventuele hervorming moet zich beperken tot het oplossen van de pijnpunten.
Zo moet er inderdaad dringend iets gedaan worden aan het imago van het technisch onderwijs. Wij leven in een technologische wereld. Ons leven, onze gezondheid en ons welzijn wordt in grote mate bepaald door de vooruitgang van de technologie. Daarom moeten jongeren met technische capaciteiten zo vroeg mogelijk kennis maken met wetenschap en technologie. Dat gebeurt best al van in het lager onderwijs, en toekomstige leerkrachten moeten opgeleid worden om met kennis van zaken technologische opvoeding te geven En als teveel leerlingen het onderwijs zonder diploma verlaten dan blijkt taalachterstand de belangrijkste oorzaak te zijn. Ook daar moet aan gewerkt worden.

De onderwijsproblemen van de grote steden moeten dáár opgelost worden, en niet in 85% van Vlaanderen dat onbesmet blijft door de ongekwalificeerde en balorige jongeren, vaak van allochtone origine, die in Gent, Antwerpen en Brussel de Vlaamse schoolresultaten internationaal verknoeien.

En dan is er nog de fameuze multikul die ons blijft kwellen.

De islamisering van onze Vlaamse steden, eerste de grote steden, dan de centrumsteden en nu zelfs het platteland, is een extreme daad van agressie, die uitgaat van de islam zelf, maar vooral ook van de Di Rupo’s, de Milquets, de Moureaux’s, de Onkelinckxen, – die welbewust en zeer doordacht een totaal volksvreemde religie en ideologie importeren om de Vlaming tot dhimmi te herleiden: een brave, volgzame en zwijgende tweederangsburger. Voortdurend moeten wij, Vlamingen, Europeanen, op onze tellen passen om deze nieuwkomers niet te bruuskeren. Voortdurend moeten wij ons braaf, tolerant opstellen, ook voor diegenen die zelf blijk geven van een enorme intolerantie.

Als een kleuterjuf in een Antwerpse school door de moslimouders valselijk beschuldigd wordt van seksueel misbruik, dan, beste vrienden, jawel, worden niet die ouders ter verantwoording geroepen, maar wordt de juf van de school verwijderd, en verandert men de naam van de school, zogezegd, en ik citeer: “om het vertrouwen met de moslimgemeenschap te herstellen”. Ja, u hoort het goed: de slachtoffers worden schuldig verklaard, zij die fout waren worden in de watten gelegd.

Deze slappe houding opent de weg naar de geruisloze afschaffing van de democratie. Of om het met Johan Sanctorum te zeggen, onze gastspreker van twee jaar geleden: “Van elke zwakte maakt de islam gebruik om haar positie te versterken. Met elke nieuwe moskee vergroot ze haar impact, mentaal en ruimtelijk. Elke publieke gebedsstonde op straat, die het verkeer lamlegt, is een opgeheven middelvinger tegen onze eigen Europese cultuur van de tolerantie.”

Neen vrienden, neen, driemaal neen! De strijd om onze autonomie, de strijd voor een Vlaamse republiek, hangt onverbrekelijk samen met de strijd voor onze Europese leidcultuur, met haar Christelijke en humanistische accenten. Voor ons, onafhankelijkheidsstrijders, geen sharia, geen gedoogcultuur tegen de islamisering, geen moskeeën die als bruggenhoofden ingeplant staan om Vlaanderen te koloniseren. Voor niets minder dan een reconquista moeten wij gaan, de herovering van Europa door de Europeanen.

Omdat wij geloven in Vlaanderen, in onze kracht, onze waarden, onze taal, onze cultuur. Omdat wij er rotsvast van overtuigd zijn dat een Vlaamse cultuurnatie, die wortelt in een Vlaamse volksgemeenschap, een parel kan worden aan de Europese kroon. Niet de E.U.-dictatuur van vet betaalde bureaucraten, maar het oude, glansrijke Europa, dat ten offer viel in 1914, met de grote oorlog waar wij Vlamingen zo’n zware tol aan betaald hebben.

Volgend jaar is het precies honderd jaar geleden dat deze grote oorlog uitbrak. Dat wordt uiteraard herdacht en wij mogen als erfgenamen van de Frontbeweging niet ontbreken op deze herdenkingen. De wereld moet weten welk drama zich hier aan de IJzer heeft afgespeeld. De wereld moet weten dat de Vlaamse zelfstandigheidsgedachte hier geboren werd. Hou dus alvast dinsdag 28 oktober 2014 in je agenda vrij voor de herdenking van de slag bij Ieper.

Ook al zullen de Belgische driekleuren er ongetwijfeld staan pronken, wij zullen de Vlaamse Leeuw laten wapperen, om de wereld eraan te herinneren dat vooral Vlamingen hier sneuvelden, onder ééntalig-francofone superieuren, en voor een koning die hen nadien bedankte met een heksenjacht op flaminganten.

Vrienden, de Vlaamse staat die we samen nastreven is geen luxe maar een absolute noodzaak. We stellen ons daarmee zeker niet op als een eiland in de wereld, integendeel. Dichtbij ijvert men met evenveel enthousiasme voor een onafhankelijk Catalonië en Schotland. Hun vreedzame strijd is ook de onze. En we kunnen van onze nationalistische vrienden nog heel wat leren inzake vastberadenheid, gedrevenheid en samenwerking. Vandaar het thema van onze 12de IJzerwake: Ja: Vlaanderen, Schotland, Catalonië.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om het Europees samenwerkingsverband EPI – het “European Partnership for Independence” – aan te bevelen. Onder de noemer ICEC, wat staat voor “International Commission of European Citizens” internationale commissie voor Europese burgers, wil de Vlaamse Volksbeweging samen met haar Europese partnerorganisaties in Catalonië, Schotland, Zuid-Tirol en in nog veel andere gebieden minimum één miljoen Europese handtekeningen verzamelen, waarvan 16.500 in Vlaanderen, voor “het recht op zelfbeschikking van de Europese volkeren”. Ik doe daarom een uitdrukkelijke oproep om deze petitie te ondertekenen. De petitie is de aanloop naar een Europese manifestatie in Brussel op zondag 30 maart 2014. Ook daar zullen de leeuwenvlaggen volop wapperen. Hou alvast deze datum in je agenda vrij.

Ons streven naar een zelfstandig Vlaanderen betekent niet dat we de Europese gedachte niet ondersteunen, maar we verwerpen wel de huidige Europese Unie.
Deze unie miskent het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en voert een centralistische politiek die meer tweespalt en onderling wantrouwen brengt onder de Europese volkeren. Het is ook deze Unie die volop de Belgische kaart trekt, en het oude, voorbijgestreefde Europa van de natiestaten in stand wil houden, tegen elk onafhankelijkheidstreven van de volkeren. Het is ook bij die raad van Europa dat de francofonen in Vlaanderen aankloppen, om als zogezegde minderheid hun rechten af te dwingen, terwijl het er hen alleen maar om te doen is om gebied te veroveren.

Dat Europa kan van ons de pot op, wij aanvaarden zijn legitimiteit niet. En ook op het internationale forum moet Vlaanderen zijn eigen weg gaan. Nooit meer oorlog is één van de pijlers uit het IJzertestament. We verwerpen dan ook uitdrukkelijk de gedachte om tussenbeide te komen in allerlei conflicthaarden zoals Syrië, Libië, Egypte. Niet met militaire middelen, maar ook niet door wapenleveringen. We komen geen stap verder door de ene dictator te vervangen door het andere fundamentalistische regime. Dat heeft de zogenaamde Arabische lente ons geleerd.
Vlaanderen beperkt zich best tot het verlenen van humanitaire hulp aan de getroffenen en tot steun aan pogingen om tot een politieke oplossing te komen.

Vlaamse vrienden,

Ik kan niet voorbijgaan aan de 6de staatsmisvorming.

Een studie van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen leert ons dat het Vlinderakkoord gelijk staat aan 1 Franstalige toegeving tegenover 20 Vlaamse verliespunten.

In een gesprek over de zogenaamde splitsing van B-H-V verklaarde de Franstalige senator Alain Destexhe (MR): “Het is toch niet mijn schuld dat de Vlaamse onderhandelaars geen enkele dossierkennis hadden, en zich als kleine kinderen in de luren hebben laten leggen!”

Een onafhankelijke studie over de werklastmeting heeft ondertussen aangetoond dat de ontdubbeling van het gerechtelijke arrondissement B-H-V inderdaad crimineel bedrog en platte oplichterij is waarbij de Vlamingen zwaar benadeeld worden. Dit moet dus onverwijld worden overgedaan.

Met deze staatsmisvorming verkrijgt Vlaanderen niet de instrumenten die nodig zijn om onze welvaart veilig te stellen. Het feit dat Vlaams minister-president Kris Peeters bij Di Rupo moet gaan smeken om iets te doen aan de hoge loonlasten levert hiervoor het ultieme bewijs.

Bovendien wordt de geldstroom vanuit Vlaanderen niet ingeperkt maar verder uitgebreid!

We weten ondertussen dat het slotakkoord over de zesde staatshervorming Vlaanderen 1,4 miljard zal kosten, dat is 3,8 miljoen euro of 154 miljoen oude franken per dag.

Hendrik Vuye, professor staatsrecht aan de universiteit van Namen, noemt de zesde staatshervorming een stap op de weg naar de “ultieme vergrendeling”. De enige mogelijkheid om daar nog vanaf te geraken is uit de belgische grondwet te stappen.
Daarom moet Vlaanderen na de verkiezingen van 2014 resoluut zijn eigen weg gaan.
Om te beginnen door eerst en zo snel mogelijk een Vlaamse regering te vormen.
De Vlaamse regeringsvorming mag niet het slachtoffer worden van de Belgische blokkering.

Daarom moeten alle politici in de Vlaams-nationale partijen nu meer dan ooit hun verschillen opzij zetten en een gemeenschappelijke strategie ontvouwen die leidt naar een onafhankelijk Vlaanderen. Anders dreigt de moeder van alle verkiezingen alleen maar Vlaamse weeskinderen te baren! De Vlaming, die het eeuwige getreuzel, het voortdurende gekibbel en de steeds weer gemiste kansen beu is, ziet het gemeenschappelijke doel duidelijk voor ogen: meer welvaart en welzijn via een onafhankelijk Vlaanderen. De twee V-partijen, U weet welke ik bedoel, zijn het nu aan de Vlaamse beweging verschuldigd om front te vormen op dit cruciaal moment. Wij zullen geen kromme cordon-redeneringen meer dulden.

Mèt en in België, zal de taalgrens de verfransing nooit kunnen tegenhouden; mèt en in België, komt er nooit een doeltreffend economisch en sociaal beleid, geen echt tewerkstellingsbeleid, geen efficiënt gezondheids- en gezinsbeleid, geen rechtvaardig migratiebeleid. Mèt en in België komt er kortweg nooit een doeltreffend beleid, punt uit.

De enige manier om als volksgemeenschap cultureel, sociaal en economisch te overleven, en welvaart te creëren, het enig toekomstperspectief voor onze samenleving, is door Vlaanderen op de kaart te zetten als een zelfstandige staat in Europa. De enige manier om echt economisch orde op zaken te stellen, én om ons eindelijk thuis te voelen in eigen land, is Vlaanderen op de kaart zetten als een zelfstandige, jonge en creatieve natie. En de enige manier om Vlaanderen op de kaart te zetten, is door België eraf te schoppen.
Vandaag liever dan morgen. En zonder confederale tussenstations die de Vlaamse onafhankelijkheid naar de Griekse kalender verwijzen.

Het Vlaams Parlement heeft de democratische legitimiteit om namens Vlaanderen te spreken. Wat houdt hen tegen om buiten de grondwet te treden en de ondemocratische grendels op te zeggen en tegelijkertijd de enige zinvolle onderhandelingen aan te vatten, die over de definitieve en ordelijke opdeling van het belgische wangedrocht.

Vlaamse vrienden,

Ik kan niet anders dan eindigen met hetzelfde besluit als de voorgaande jaren, met de noodzaak van een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, dat zijn toekomst in Europa eindelijk veilig stelt, en dat de weg inslaat naar een hereniging met Noord-Nederland!

Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf kunnen bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet!

Dat is onze ultieme opdracht! Het is daarom uw plicht en mijn plicht om deze onzalige belgische staat “definitief de rug toe te keren”! In Vlaanderen – in de Nederlanden – en in een democratisch Europa dat respect heeft voor de eigenheid van zijn volkeren, dus zeker niet in de huidige Europese Unie: daar ligt onze toekomst.

En daarvoor kunt ge alvast op mij blijven rekenen!

Ik dank u.

Vlaamse vrienden,

bedevaarders,

“Splits zelf de Sociale Zekerheid en word lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds”: dat is al jaren de simpele boodschap die we in zowat alle geledingen van de Vlaamse Beweging verspreiden. Vandaar ook dat ik met dankbaarheid op de uitnodiging van de IJzerwake ben ingegaan.

Want onze boodschap kan inderdaad niet genoeg herhaald worden. Gewoon omdat er nog altijd te veel Vlaams-nationalisten aangesloten blijven bij een unitair denkend ziekenfonds. Helaas, meestal uit pure “gewoonte”.
En die “gewoonte” moeten we kost wat kost doorbreken.

Want het is ook diezelfde “gewoonte” die ons nu al meer dan 180 jaar aan België heeft vastgekluisterd.

Laat de opdracht dus duidelijk zijn: aarzel niet langer en maak samen met vrienden en familie meteen de overstap.
Liefst vandaag nog!

Vlaamse vrienden,

Zowat 15 jaar geleden stemde het Vlaams parlement de intussen legendarische Vlaamse resoluties.
Met klare en duidelijke doelstellingen:

• de volledige communautarisering van het gezins- en gezondheidsbeleid;
• transparantie inzake de solidariteit tussen de gewesten, zeg maar de transfers;
• coherente bevoegdheidspakketten voor een doeltreffend en kwaliteitsvol bestuur;
• volledige bevoegdheid inzake gewest- en personenbelasting;
• geen volwaardig Brussels gewest en duidelijk afgelijnde afspraken m.b.t. de territorialiteit.

En geloof het of niet, uitgerekend op 11 juli van vorig jaar, publiceerde een triomferende Servais Verherstraeten, u weet wel die ACW-er in hart en nieren, in verschillende Vlaamse kranten, dat hij als staatssecretaris voor Staatshervorming de 5 Vlaamse resoluties in één klap had gerealiseerd!

Uiteraard een leugen om u tegen te zeggen! Maar wie weet? Misschien gelooft onze Servaas nog in Sinterklaas? En dan kunnen we alleen maar medelijden hebben. Maar ik vrees dat hij bewust liegt. En dat is onvergeeflijk! Vooral voor een politicus en zeker voor een christendemocraat!

Want door het fameuze Vlinderakkoord, inclusief de onzuivere splitsing van BHV, de samenvallende verkiezingen, de financieringswet met alweer een blanco cheque voor Brussel en de nefaste regeling van het gerechtelijke arrondissement BHV, staan we vandaag nog altijd mijlenver verwijderd van deze resoluties.

En daarom, Vlaamse vrienden, moet dit Vlinderakkoord, of beter gezegd, dit “mottig” akkoord door heel Vlaanderen zo snel mogelijk naar de politieke prullenmand verwezen worden.

De traditionele partijen doen er natuurlijk alles aan om ons te laten geloven dat ze een Copernicaanse revolutie hebben doorgevoerd. En ze goochelen hiervoor met cijfers die zouden moeten aantonen dat Vlaanderen voortaan meer miljarden euro’s kan omzetten dan het Belgische niveau.
Zo zou het Vlaams budget van om en bij de 27 naar 38 miljard gaan, tegenover “slechts” 31 miljard voor het federale België…

Maar – en dat zeggen ze zonder de minste schroom – uiteraard zonder de Sociale Zekerheid mee te rekenen. Alsof de interpersoonlijke solidariteit niet in vraag kan of mag- worden gesteld…

En dat, terwijl het in de Sociale Zekerheid jaarlijks om ongeveer 90 miljard euro gaat:

• 26 miljard voor gezondheidszorgen (uw dokters- en hospitalisatiekosten),
• 7 miljard aan ziekte- en invaliditeitsuitkeringen,
• 34 miljard aan pensioenen,
• 9 miljard aan werkloosheidsvergoedingen,
• 6 miljard aan kinderbijslagen
• en zo’n 10 miljard aan diverse werkingskosten, arbeidsongevallen, beroepsziekten, enzovoort…

En slechts 13 % van al deze middelen zal worden overgedragen.

Men beweert bovendien met veel tromgeroffel dat de kinderbijslagen worden gesplitst. En ook dat is gelogen!
De kinderbijslagen worden “geregionaliseerd” en niet “gecommunautariseerd”, zoals dat voor persoonsgebonden materies zou moeten zijn. Een pervers gevolg hiervan is dat onze band met de Vlaamse kinderen in Brussel radicaal wordt doorgeknipt. Een Brussels ketje is dus niet meer gelijk aan een Vlaams kindje.

Aan de ziekte- en invaliditeitsverzekering wordt enkel in de marge wat gerommeld. En toeval of niet, het zijn vooral elementen van ouderenzorg die worden overgedragen, goed wetende dat Vlaanderen hier op termijn wel eens “ontvanger” zou kunnen worden. Van een perfide politiek gesproken!

Marc Justaert, de CM-topman, waarschuwde er al voor dat bij de overdracht van de daarbij horende middelen – overigens beperkt tot een schandelijke 87,5 %! – enkel rekening werd gehouden met het aantal 80-plussers van vandaag. Maar in Vlaanderen komen er de volgende jaren véél meer 80-plussers bij dan in Wallonië. Bovendien, wordt het hele systeem extreem ingewikkeld.

Het zal u misschien verbazen, maar ik deel zijn bezorgdheid.
Ik vrees – neen, ik ben er zeker van – dat er hier een bewuste francofone strategie achter zit: maak er een zodanig kluwen van waarin zelfs een kat haar jongen niet meer terugvindt en presenteer Vlaanderen een vette factuur in plaats van een vette vis. Dan zullen de Vlamingen wel hun buik vol krijgen van al die staatshervormingen!

Welnu, wij hebben er inderdaad al lang onze buik van vol, en daarom trekken wij -in tegenstelling tot de grootste ziekenfondskoepel van dit land – er nu reeds onze conclusie uit:
Geen 8 excellenties meer.

Hoe kunt ge ouderenzorg efficiënt Vlaams organiseren, als de verpleegkundige zorgen, de kinesitherapie en de geneesmiddelen volledig federaal blijven?

Vlaanderen verdient zijn eigen Sociale Zekerheid.

Niet alleen om dan efficiënt maatwerk te kunnen afleveren, eigen klemtonen te leggen, maar ook om de betaalbaarheid en toegankelijkheid veilig te stellen en om het hoofd te bieden aan de technologische evoluties, de wachtlijsten in de zorg, de financiële crisis en de oprukkende vergrijzing.

Om dan nog maar te zwijgen over de jaarlijkse miljardenstroom van noord naar zuid, waarvoor we niet de minste “dankbaarheid” of “verdraagzaamheid” terugkrijgen!

De geldstromen blijven welig tieren rond de 12 miljard euro per jaar. Wat concreet neerkomt op minstens 1.800 euro per Vlaming – en dat elk jaar opnieuw! – of maandelijks zo’n slordige 600 euro per Vlaams gezin. Hieraan maakt het o zo bejubelde Vlinderakkoord zeker geen einde.
Wel integendeel!

En is het niet hemeltergend hoe weinig aandacht de media hiervoor opbrengen. Dit in tegenstelling tot voor zij die deze cijfers moedwillig relativeren, betwisten of zelfs volledig in twijfel trekken. Eén ding staat evenwel vast: in Wallonië weten ze verdomd goed hoeveel geld er naar hen vloeit en voorlopig nog zal blijven vloeien!

Wanneer wij dan op basis van recente cijfers van de Neutrale ziekenfondsen vaststellen dat de meeruitgaven in de gezondheidszorg in Wallonië zijn opgelopen tot 125 euro per kop, dan noemt de bevoegde minister onze cijfers koudweg “niet relevant”.
Ons onderzoek omvatte nochtans bijna een half miljoen inwoners!

In Vlaanderen geniet 13 % van een verhoogde tegemoetkoming. In Wallonië is dat bijna één op vijf.
Wordt het dan geen tijd dat men zich ernstig vragen gaat stellen omtrent de verpletterende verantwoordelijkheid van de Franstalige beleidsdragers.

Opmerkelijk is ook dat het verschil in aantal dagen arbeidsongeschiktheid en invaliditeit tussen Vlaanderen en Wallonië jaar na jaar blijft toenemen.

Het zal u dan ook niet verbazen dat het publiek maken van zulke cijfers ons niet in dank wordt afgenomen.

Sommigen verwijten ons een gebrek aan solidariteit, maar wij willen ons sociaal zekerheidsmodel juist veilig stellen voor onze toekomstige generaties. Dat is pas solidariteit!

De unitaire bonzen belijden graag met woorden dat ze onze Sociale Zekerheid willen vrijwaren, maar door hun gebrek aan daden is de belgische Sociale Zekerheid gedoemd om eerder vroeg dan laat volledig te ontsporen, met de onvermijdelijke “verarming van Vlaanderen” en onze kinderen als gegarandeerd gevolg.

Dat – en dat alleen – is nu net bijzonder asociaal!

De unitaristen vinden splitsen ook weinig zinvol omwille van onze schaalgrootte. Mag ik er op wijzen dat 12 lidstaten in Europa zelfs kleiner zijn dan Vlaanderen. Of zijn Cyprus, Denemarken, Estland, Finland, Ierland, Letland, Litouwen, Luxemburg, Malta, Slowakije, Slovenië en het kersverse EU-lid Kroatië dan niet in staat om hun eigen interne solidariteit te organiseren? Ik dacht van wel!

En wat te zeggen van het argument dat Vlaanderen op termijn afhankelijk zou worden van Wallonië?
Een ronduit lachwekkend argument als ge weet dat de dag dat de Franstaligen ook maar 1 eurocent naar Vlaanderen zouden moeten transfereren, de Sociale Zekerheid onverwijld – maar dan wel in de letterlijke betekenis van het woord – gesplitst zal worden!

Het was dan ook geen toeval dat alle bevoegdheden met betrekking tot de Sociale Zekerheid in de vorige federale regering in handen waren van Franstaligen: wijlen Michel Daerden voor pensioenen, Joëlle Milquet voor werk, Laurette Onkelinx voor de ziekteverzekering en Sabine Laruelle voor zelfstandigen.

Elio Di Rupo verzette zich destijds tegen de kandidatuur van Jo Vandeurzen als minister van Sociale Zaken, zogezegd omdat de CD&V met het eerste ministerschap van Yves Leterme al een topportefeuille in handen had.
De combinatie – het premierschap en de portefeuille die even zwaar weegt als het hele Vlaamse budget samen! – in handen geven van één politieke partij, ook al was dat toen de winnende kartelformatie, dat kon absoluut niet.

Maar bij de vorming van de huidige federale regering was Di Rupo dat al even gauw weer vergeten… want samen met Laurette heeft Elio deze beide touwtjes nu wel in PS-handen!

Dat we momenteel nog geen eigen Vlaamse Sociale Zekerheid hebben, is evenwel niet uitsluitend te wijten aan de lamlendigheid van vele Vlaamse politici, maar evenzeer aan de forse tegenkanting van de klassieke zuilen.

Geen enkele van de 54 ziekenfondsen in dit land spreekt zich uit voor de volledige splitsing van de ziekte- en invaliditeitsverzekering. Op één uitzondering na: het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, met hoofdzetel in Mechelen.
Met andere woorden: uw ziekenfonds!

Wij steunen bovendien ook heel consequent de hele Vlaamse Beweging. Een reden te meer om ons nog sterker te maken. Volgende maand zullen we allicht ons 100.000ste lid kunnen inschrijven, maar waar blijven die andere honderdduizenden Vlaamsgezinden?

En toch, beste landgenoten, ondanks dit alles en in weerwil van het aanhoudend Franstalig imperialisme, blijft Vlaanderen levenskrachtig en blijft het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds elke dag met 25 leden groeien.

Met 58 % van de bevolking produceert Vlaanderen nog altijd meer dan 70 % van het BNP en is ons aandeel in de export gigantisch.

De Vlaamse werkloosheidsgraad schommelt rond de 7 %, terwijl het Waalse aandeel werklozen ongeveer het dubbele bedraagt.

Een Vlaming betaalt gemiddeld ook een derde meer belasting en draagt ook veel meer bij aan de Sociale Zekerheid.
En dan zijn er nog altijd die durven beweren dat wij Vlamingen niet solidair zijn?

Ik blijf er bijgevolg in geloven dat wij eerlang, net als Baskenland, Catalonië en Schotland, onze eigen Vlaamse republiek zullen realiseren.

Vlaamse vrienden, ik rond af met een drievoudige oproep:

• een oproep aan het Vlaams parlement en aan de Vlaamse regering om alstublieft dringend werk te maken van een krachtig V-Plan en zich goed voor te bereiden op de definitieve omwenteling na de verkiezingen van 2014.
• een oproep aan de Vlaams-nationale partijen om in een geest van waarachtige godsvrede en los van strategische en inhoudelijke verschillen hun actieplannen voor Vlaams zelfbestuur concreet op elkaar af te stemmen.
• en een oproep aan de Europese Commissie om in te gaan op de vraag naar zelfbeschikking voor alle Europese volkeren die er om vragen.

En aangezien Europa er van uitgaat dat de Sociale Zekerheid een exclusieve bevoegdheid van elke lidstaat moet blijven, doen we er goed aan om snel de 29ste lidstaat van de Europese Unie te worden!

We weten dus wat ons te doen staat!

Of, zoals Willem van Oranje ons leerde: men hoeft niet te hopen om iets te ondernemen, noch te slagen om te volharden.

Ik dank u.