Samenhorigheid geeft een injectie van welbevinden. Jong en oud in Vlaanderen bezoekt festivals, van popfeesten tot politieke reünies. Voor 9 op 10 festivalgangers is het weinig meer dan lifestyle, bij IJzerwake, met editie dertien reeds, is het engagement sterker. Wie het niet doet voor zijn Vlaamse radicaliteit komt toch prima uit op die dag door de vrienden, de natuur, de borrel voor en na, de wijding die de bloedakkers van ’14-’18 oproept. In het eerste herdenkingsjaar, begonnen in het oosten van België, waar de platgebrande martelarenstad Wezet terecht vooraan in de kijker stond, en de Voerstreek, waar de Eerste Wereldoorlog zijn eerste menselijke en materiële tol in België vroeg, ten onrechte niet in de kijker, is IJzerwake een plek met de stevigste en langste reikwijdte naar de Grote Oorlog. Bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck in Steenstrate verzamelen niet de prominenten die moeten, of niet anders kunnen, omdat hun functie of taak het meebrengt, maar wel de geestelijke, politieke en vaak familiale erfgenamen van de frontsoldaten. De duizenden nakomelingen van “hier ons bloed wanneer ons recht”.

Wie er niet was, vanwaar die pleinvrees, was Vlaams minister-president Geert Bourgeois. Hij werd haantje-de-voorste op Zomerhit 2014 op 23 augustus, knuffel-TV met smartlappen, klank en licht, glitter en stoef, op de vooravond van de IJzerwake. Brengen brood en spelen electoraal meer op dan present zijn bij “marginalen” alhoewel ‘s mans ijzigheid averechts werkt op volkstelevisuele momenten. Bij Zomerhit was er meer pers dan op de IJzerwake. Nu het concurrerende IJzerbedevaart zijn zomerherdenking in augustus heeft geschrapt kan er niet meer overgegaan worden tot neuzen tellen en schamperigheid in de vergelijking.

Priesters worden even schaars als Vlaams-nationalistische voormannen met een ruggengraat en toch vond IJzerwake er opnieuw zeven die in de beste traditie voorgingen, zich toonden, bewezen dat de tijd van de Vlaamsgezinde petits vicaires in 2014 niet enkel herinnering en heimwee is. Bij het koor was er een aangename sprenkeling van oud en jong. Vlamingen in kerken zwijgen, voor zichzelf en voor mekaar want menselijk opzicht staat vooraan in onze natuur. Bij de eucharistieviering in Steenstrate klonk het credo luid en getuigend.

Gino Smits en zijn team van 8 serveerden knappe regievondsten _ de briefwisseling tussen de frontsoldaat en zijn moeder, de oorlogspaarden, de muziekmomenten _ naast de klassieke ingrediënten. Een Nederlands hoogtepunt was de toespraak van Thierry Baudet. Deze polemist uit het Noorden, bekend van politieke en culturele boeken, lezingen, columns (onder meer tot voor een tijd in dé krant van de Lage Landen, NRC Handelsblad), cirkelt rond centrum-rechts en conservatisme, kreeg te horen van Nederlandse en Vlaamse kameraden, om zich toch niet mengen met de IJzerwakers, want onzindelijke lui, maar liet zich daar niks aan gelegen. Hij kwam, zag, sprak en overwon met zijn verstandige woorden over nationalisme, kosmopolitisme en imperialisme. Wat Adolf Hitler oplegde was geen nationalisme, maar wel het Duitse imperialisme van het nationaal-socialisme, gelijklopend met het Russische imperialisme van het leninisme. Woord- en begripsvervuiling zijn eigen aan wat er doorgaat voor debat en gesprek tussen de opiniërenden van Vlaanderen.

Voorzitter Wim de Wit was in goede doen. Jaar na jaar wordt zijn stijl beter en zijn de teksten breder, met aandacht voor de politieke actualiteit, en eveneens beoordelingen over de vrede, het onderwijs, EU-Europa, de ring van vuur rond rond het Oude Continent.
De weergoden zegenden de dag van de 5000 rebellen aan de Ieperlee. Dertien is het klassieke ongeluksgetal. De 13de IJzerwake doorbrak die volkswijsheid, het was er goed en positief.

Jan Rabbijn

Vlamingen, Bedevaarders,

Dag op dag, honderd jaar geleden, in de nacht van 24 op 25 augustus 1914 werd de Stadswaag in Antwerpen, vanuit een Zeppelin, getroffen door een bom. Ze maakte 9 slachtoffers.
Het waren nog de begindagen van de Eerste Wereldoorlog, een verschrikkelijke periode die de kaart van Europa zou hertekenen en die onnoemelijk menselijk leed en materiële schade zou veroorzaken.

Bij de Duitse inval herinnerde koning Albert de Vlamingen aan de Slag der Gulden Sporen. Hij deed hiermee nadrukkelijk een oproep tot de Vlaamse jeugd om zich in te zetten voor de verdediging van hun zogenaamde Belgische vaderland.

Helaas, de Vlaamse soldaten bleven gedurende de hele oorlog tweederangsburgers. Misprezen en geminacht door officieren die hun taal niet spraken of niet wilden spreken. Van enig Vlaams rechtsherstel was er gedurende de hele oorlog geen sprake. Zelfs de taalwet voor het leger – nochtans goedgekeurd in 1913 – bleef dode letter. De “Vlaamse kwestie” bestond officieel niet!
De parallellen met 2014 zijn opmerkelijk. Ook nu worden de Vlamingen verzocht om alle communautaire verzuchtingen op te bergen en enkel oog te hebben voor de sociaaleconomische problemen. Welnu, wij zijn niet van plan om de fout van 1914 te herhalen, want in dit land is alles communautair en zeker de sociaaleconomische problemen. Vlaanderen kan geen antwoord bieden op de problemen van vandaag en morgen zolang de beslissingsmacht over alle belangrijke dossiers federaal blijft en zolang de miljardentransfers naar Wallonië niet stoppen. Wie een herstelbeleid voert zonder eerst deze zaken aan te pakken, versterkt België op de kap van Vlaanderen.

Na de voetbalgekte wordt de herdenking van de Eerste Wereldoorlog aangegrepen om een fictief Belgisch nationaal gevoel te promoten. Begrijpelijk voor koning Philippe, Mathilde de zelfbenoemde majesteit, en hun gesubsidieerde familie; begrijpelijk ook voor de Waalse regimepartijen en voor alle anderen voor wie België een levensverzekering is.
Maar het is onbegrijpelijk en onvergeeflijk dat de Vlaamse regering geen ander geluid laat horen. De hele herdenkingscyclus van 2014 tot 2018 wordt door het officiële Vlaanderen herleid tot een toeristische promotieactie. Hiermee wordt de essentiële betekenis voor Vlaanderen van deze gruwelijke periode uit de Europese geschiedenis flagrant miskend, want uit de puinhopen van deze oorlog groeide de Frontbeweging – de basis van de moderne Vlaamse Beweging.

Het is en blijft onze plicht om het testament van de Frontsoldaten – verwoord als “Zelfbestuur, Nooit meer oorlog, Godsvrede”– tot uitvoering te brengen.

Maar in Europa en aan de rand van Europa kletteren de wapens, vloeit het bloed van onschuldige slachtoffers. Voldoende reden voor de IJzerwake om als testamentuitvoerder van de soldaten van het IJzerfront, de leuze NOOIT MEER OORLOG, te blijven herhalen Wij staan voor onderhandelingen, zelfs al zijn die vaak moeilijk en schier uitzichtloos, zeker als men bedenkt dat duizend kilometer hier vandaan nog altijd resten bij elkaar geschraapt worden van uit de lucht geschoten mensen in een passagiersvliegtuig. Voor ons is het duidelijk:

1. Elk volk heeft recht op zelfbeschikking. De grenzen van staten moeten door dit principe bepaald worden, en via overleg tot stand komen. Wij kunnen niet anders dan, vanuit deze IJzervlakte, oproepen om het wapengeweld in Oekraïne te stoppen, en tot een vreedzame dialoog te komen, vooral nu de burgerbevolking zo zwaar lijdt, en ook vele onschuldige slachtoffers in dit drama betrokken geraakt zijn.”
2. Elk land heeft het recht op zelfverdediging. Israël en de Palestijnen hebben alles te winnen met onderhandelingen en Israël moet als machtigste partij hierbij het voortouw nemen en streven naar een oplossing die het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen verzoent met de eigen veiligheid. Alleen een volwaardige tweestatenoplossing lijkt ons, nationalisten die zelf naar een eigen staat streven, een redelijke optie.
3. Wij vieren de eucharistie op deze weide. IJzerwake heeft respect voor het AVV-VVK van de IJzersoldaten. Een kalifaat van radicale moslims in de vlakte van de Tigris en de Eufraat dat de maatschappij wil ontwrichten door het begrip “God” te misbruiken om op te roepen tot de meest uitzinnige gruweldaden, en dat de christenen van het Midden-Oosten en andere religieuze minderheden zoals de Yezidi’s, discrimineert, verjaagt, uitmoordt is een misdaad tegen de mensheid. Vlaanderen en Europa moeten deze ontheemden van Irak en Syrië prioritair bijstaan met hulp en diplomatie.

Vrienden,

Voor u staat een man die behoort tot het zieke deel van de bevolking. Althans volgens ene psychologieprofessor Patrick Luyten van de KU-Leuven. De eerste zeges van de Rode Duivels hebben volgens hem het geluksgevoel van de bevolking verhoogd. Niet bij mij dus, vandaar mijn ziekte. Maar er is één pluspunt: het bevrijde deel van ons oude vaderland, het noordelijke deel van de Lage Landen, Nederland dus, heeft tenminste de halve finale gehaald.

Ach, de belachelijke kortstondige en door het belgische systeem georkestreerde sporteuforie waait wel over. Het is trouwens ook de laatste relikwie van een land dat geen land meer is.
Vrienden, vandaag worden we – eens te meer – geconfronteerd met een reuze-grote leugen!

Loonkosten, index, belastingverlaging, besparingen, pensioenen, werkloosheid, enz. waren tijdens de verkiezingscampagne en de regionale regeringsvorming en zijn tijdens de lopende federale formatiegesprekken de enige thema’s die aan bod mochten en mogen komen. Communautaire taal was en is uit den boze!

Een grotere leugen is moeilijk denkbaar, want alles, tot en met de vliegroutes boven Brussel, is hier communautair en dus zeker de sociaaleconomische problemen.
We hebben ondertussen een centrumrechtse Vlaamse regering die beantwoordt aan de verkiezingsuitslag in Vlaanderen.

De vorming van deze Vlaamse regering heeft meer tijd gevergd dan nodig en ook de samenstelling ervan werd beïnvloed door de situatie op federaal vlak. Dit is onmiskenbaar een inbreuk op de goede werking van de Vlaamse democratie.

Deze regering zal bovendien zwaar moeten besparen; er moet niet minder dan 8 miljard bezuinigd worden En dat komt vooral omdat er bij de zesde staatsmisvorming wel bevoegdheden werden overgedragen maar niet de nodige financiële middelen. De 16 miljard euro aan transfers vanuit Vlaanderen naar Wallonië en Brussel treffen vanaf nu de gewone Vlaming pijnlijk in zijn dagelijks bestaan.

En ik herhaal met klem: wie enkel saneert zonder die transfers aan te pakken versterkt België en verzwakt Vlaanderen.

Met “ Doorbraak” stellen we bovendien vast dat de nieuwe Vlaamse regering geen gemeenschappelijke visie heeft op het verder institutioneel ontwikkelen van de eigen deelstaat. We hadden van een V-partij, zeker als leidende partij, meer verwacht”.

Pascal Smet had tijdens de vorige legislatuur een “masterplan” uitgewerkt dat het Vlaamse onderwijs volledig zou ruïneren. Niet de verbetering – of zelfs maar het behouden – van het onderwijsniveau was het doel, maar het opdringen van een utopische gelijkschakeling. Wat het meest opviel in dat dwaze masterplan was het afschaffen van het BSO, het TSO en het ASO. De nieuwe minister-president Bourgeois stelde ons evenwel gerust: de indeling BSO, TSO, ASO zou behouden blijven. Hoe dit te rijmen valt met het nieuwe Vlaamse regeerakkoord is voor ons een raadsel, want daarin staat zwart op wit staat dat het masterplan toch wordt uitgevoerd. Ik ben benieuwd welke kromme uitleg men zal verzinnen voor deze groteske tegenstrijdigheid.

Vlaamse vrienden,

Het is thans nog onduidelijk wat de federale regeringsonderhandelingen ons zullen brengen. Men werkt aan een zogenaamde “Zweedse coalitie”, maar de terugkeer van Di Rupo met een klassieke tripartite is zeker nog niet uitgesloten.

Voor wie gelooft dat er met de Franstaligen een goed beleid kan gevoerd worden, citeer ik enkele Waalse sleutelfiguren.

Paul Magnette einde 2013 in Charleroi: “De fascisten van het noorden denken dat ze het recht hebben om ons te controleren omdat ze ons onderhouden. De imbecielen hebben het geluk dat we de belastingen niet enkel in het Noorden van het land kunnen verhogen”

Laurette Onckelinx in januari 2014 in Schaarbeek: “Ons enige doel moet zijn de Vlaamse koe te blijven uitmelken gedurende pakweg nog 10 jaar. Nadien mogen de Vlamingen het kadaver hebben.”

Elio Di Rupo in 1995 : “De eerste dag dat er één frank solidariteit van Wallonië naar Vlaanderen zal gaan, zal belgië ophouden te bestaan”.

Vandaar dat ik mij afvraag waarom de Vlaamse partijen nog steeds zo naïef de Walen achternalopen om België te redden?

Vlaamse vrienden,

De zesde staatsmisvorming is een stap naar de ultieme vergrendeling.

De enige mogelijkheid om daar nog vanaf te geraken is uit de Belgische grondwet te stappen.

Daarom moeten alle Vlaamse partijen, ook de Vlaams-nationale partijen, ( en ik zeg wel degelijk alle Vlaams-nationale partijen) nu meer dan ooit hun verschillen opzij zetten en een gemeenschappelijke strategie ontwikkelen die leidt naar een onafhankelijk Vlaanderen. Het Vlaams Parlement heeft de democratische legitimiteit om namens Vlaanderen te spreken. Wat houdt die volksvertegenwoordiging tegen om buiten de grondwet te treden, de ondemocratische grendels op te zeggen en tegelijkertijd de enige zinvolle onderhandelingen aan te vatten, die over de opdeling van België.

Politieke leiders die geen oog hebben voor de problemen van hun volk verliezen hun legitimiteit, zulke politici verdienen onze minachting.
Vrienden, deelnemen aan de IJzerwake is geen vrijblijvend uitstapje!

Op de Guldensporenviering in Ieper zei An De Moor, voorzitter van de Beweging Vlaanderen Europa en 11-daagse Vlaanderen Feest!, en ik citeer:
“Wij hebben allemaal een taak, een opdracht. Elke Vlaming moet het imago van Vlaanderen naar buiten brengen en gebruikt daarvoor best de eigen vertrouwde historisch gegroeide symbolen. Elke Vlaming is ambassadeur en moet m.a.w. aan “publieksdiplomatie” doen. Zet Vlaanderen als een volleerd diplomaat op de kaart.” Einde citaat.

En dat begint met consequente keuzes en informatie. Ik geef enkele voorbeelden.

Een: er zijn in Vlaanderen nog twee Vlaams-nationale manifestaties die compromisloos streven naar Vlaamse onafhankelijkheid: onze IJzerwake en het Vlaams nationaal Zangfeest. Vandaar mijn oproep om massaal aanwezig te zijn op het 78ste Vlaams-nationaal zangfeest op 8 maart 2015.

Twee: het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds is het enige ongebonden ziekenfonds in Vlaanderen dat opkomt voor de volledige splitsing van de sociale zekerheid en voor een eigen Vlaamse republiek. Realiseer u goed de kleurmutualiteiten met uw lidgeld méér Vlaanderen in de weg staan. Is er op deze weide nog iemand die lid is van een kleurmutualiteit, rep u dan na de nationale liederen naar de stand van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.

Drie: de Vlaamse Beweging kan zijn draagvlak voor een complexloze beleving van de Vlaamse identiteit en het Vlaamse natiegevoel verder verbreden door op een opbouwende, positieve manier het voortouw te nemen. De constructieve boodschap van de betoging van Catalanen, Schotten en Vlamingen einde maart was dat Europese nationalisten de gelederen kunnen sluiten: samen sterk. Op lokaal vlak kan het ook. Een voorbeeld is de poging van Antwerpse VVB-afdelingen om op 20 september te Ekeren een “wereldrecord Vlaamse vlaggen leggen” te realiseren, een evenement dat ik u allen warm aanbeveel.

Vier: Priester Daens werd 175 jaar geleden geboren in Aalst en dat wordt dit jaar feestelijk en breed herdacht. Onze tegenstanders doen alsof wij niet sociaal zijn, onder een hoedje spelen met hardvochtig rechts. Neen, bedevaarders, priester Daens is en blijft voor ons de verzinnebeelding van het Vlaamse én het sociale in onze strijd voor een beter Vlaams vaderland.

Vijf: niet alle intellectuelen, maar de beste van onze intellectuelen, schrijven, ageren, bevorderen de Vlaamse onafhankelijkheid.

– Els Witte, historica en oud-rector van de VUB rekent in jaar jongste boek “Het Verloren Koninkrijk” af met de oorsprongsmythe van België. De opstandelingen tegen het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden van 1815 tot 1830 waren met veel minder, en vochten tegen veel meer tegenstanders, ook in Wallonië, dan de folklore over de zogenaamde revolutie van 1830 vertelt. Met Els Witte breekt een nieuw hoofdstuk aan over de verloren, en te herwinnen, eenheid tussen Noord en Zuid.
– Remi Vermeiren, gewezen topbankier en de vader van het Warandemanifest voor een Zelfstandig Vlaanderen pakte dit jaar uit met een schitterend boek “België, de onmogelijke opdracht” waarin hij nuchter, becijferd en combattief oproept om de democratie te herstellen voor de Vlamingen door open en bloot de onafhankelijkheid na te streven.
– Johan Sanctorum, filosoof, bezieler van de Res Publica-denktank, schrijver en Vlaams beweger, die vorig jaar nog op de VRT-uitzending, naar aanleiding van het kroningsfeest van Filip, het Belgische koningshuis hekelde, en daardoor “persona nog grata” is in alle Vlaamse media. Een eerbewijs, zou ik zeggen.

Vlaamse vrienden,

Ik bevind me dus in goed gezelschap om eens te meer te eindigen met hetzelfde noodzakelijke besluit dat u kent van de vorige jaren: wij staan en gaan voor een vrij, onafhankelijk en republikeins Vlaanderen, dat zijn toekomst in Europa zelfstandig gestalte geeft én aanstuurt op de hereniging met Noord-Nederland! Want 1830 bestaat voor ons niet!!!.

Dames en Heren,

Toen ik aangaf te hebben toegezegd om hier te komen spreken werd ik direct vanuit allerlei kanten benaderd en bekritiseerd. Het zou niet goed zijn voor mijn ‘reputatie’ om hier te komen; het zou ‘slecht op me afstralen’ omdat hier ook mensen zouden komen met opvattingen die ik niet deel.

Een buitengewoon vreemde opvatting, als je erover nadenkt. Ik spreek overal, en ook als ik zou worden uitgenodigd door de groepen die mij nu verwijten dat ik hier kom spreken, zou ik komen. Ik probeer een onafhankelijk denker te zijn, en daar hoort bij: altijd en met iedereen in gesprek zijn. Een cordon sanitaire is een vorm van intellectueel fascisme. En bovendien leidt het tot luiheid, omdat je dan nooit met andere opvattingen in aanraking komt.

Ik doe daar dus niet aan mee. En ik zal daar ook nooit aan meedoen. Ik laat me niet intimideren en ik laat anderen niet bepalen waar en met wie ik over welk onderwerp wel of niet mag praten. Ook als radicale moslims me zouden uitnodigen zou ik komen. Ook als Obama me zou uitnodigen zou ik komen. Zelfs met Guy Verhofstadt en Bart Staes ga ik in gesprek.

Dat betekent dus ook dat ik hier niet sta omdat ik het met alles eens ben wat anderen hier naar voren brengen; ik sta hier omdat ik ben uitgenodigd om mijn eigen gedachtes naar voren te brengen. Daarvoor is dan ook niemand anders verantwoordelijk dan ikzelf, zoals u ook zelf verantwoordelijk bent voor uw eigen ideeën. Ja, iemand verantwoordelijk houden voor de woorden van een ander komt neer op het uitvoeren van collectieve straffen zoals we die alleen nog in de Middeleeuwen kenden.

Bizar dat juist het deel der natie dat zichzelf ‘weldenkend’ noemt op deze barbaarse wijze tewerk gaat!

Ik wil met u graag enkele gedachtes delen over nationalisme, oorlog en het Europese project. Voorstanders van de Europese eenwording bedienen zich van vele vreemde, zo niet onbegrijpelijke argumenten. Eén daarvan is dat eenwording tot ‘welvaart’ zou leiden. Dit wordt steeds moeilijker te geloven. Een ander argument is dat die eenwording de ‘democratie’ zou dienen. Maar democratie is per definitie onmogelijk op Europees niveau omdat er geen Europees volk bestaat. Ook de nationale democratie wordt door het Europese project ondermijnd. Toen de Fransen en de Nederlanders in 2005 ‘nee’ zeiden tegen de voorgestelde ‘Grondwet’ werd deze gewoon lichtjes gewijzigd en vervolgens alsnog doorgedrukt. Toen de Griekse premier Papandreou een referendum wilde houden om de Brusselse bezuinigingen aan het volk voor te leggen, werd hij uit zijn functie gezet.

Jarenlang beweerde het pro-EU kamp bovendien dat de euro geen politieke unie zou eisen. Het zou slechts een ‘technische’ ingreep zijn zonder al te veel consequenties. In de bestuurlijke top wist iedereen dat dit onzin was. Zo gaf Romano Prodi, voorzitter van de Europese Commissie tussen 1999 en 2004, onlangs toe: ‘de moeilijke momenten waren voorspelbaar. Toen we de euro creëerden was mijn bezwaar als econoom (en ik besprak dit met Kohl en met alle andere staatshoofden): hoe kunnen we een gemeenschappelijke munt hebben zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Het verstandige antwoord was: voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gemaakt. De rest zal volgen.’
Het is om koud van te worden.

Maar het meest schokkend is nog altijd de verklaring die voor het megaproject wordt gegeven; de achterliggende reden, het alles overstijgende motief. De reden dat ze dit zo graag willen: dat ‘nationalisme’ tot oorlog leidt en ‘Europese eenwording’ tot vrede. Dit is een van de meest curieuze wendingen in de politieke geschiedenis van de moderne tijd. Het idee dus, dat de Eerste en Tweede Wereldoorlog voort zouden zijn gekomen uit nationalisme, en dat het de ontstijging is van dit streven waar de vrede uit voortkomt.

Ik zat enige tijd geleden de dagboeken door te bladeren van de Franse fascistische schrijver Pierre Drieu la Rochelle – overigens een erg interessante en gevoelige auteur – en het wemelt daarin van de passages waarin hij de naties dood verklaart, waarin hij zegt dat een verenigd Europa de toekomst heeft. Hij is geen uitzondering. Zowel fascisme als nazisme waren expliciet op Europese eenwording gericht. Mussolini had al in 1933 aangegeven dat hij geloofde dat – en ik citeer – “Europa opnieuw de helmstok van de wereldheerschappij kan opnemen wanneer het een zekere mate van politieke eenheid kan ontwikkelen.” Zo ook zijn minister van Onderwijs, Giuseppe Botai, die geloofde dat – en ik citeer weer – “nationalisme de uitdrukking is van een politieke vorm die zijn tijd heeft gehad.” Alberto de Stefani, minister van financiën onder Mussolini begin jaren ’20, meende dat “nationalisme Europa tegen zichzelf heeft gekeerd” en daarom pleitte hij voor “een Europese Unie.”

De Noorse collaborateur Vidkun Quisling zei dat “we een Europa moeten creëren dat haar bloed en kracht niet verspilt aan moorddadige conflicten, maar een compacte eenheid vormt”. Seyss-Inquart, de Rijkscommissaris van Hitler in Nederland, geloofde dat “voorbij de natiestaten” een “nieuwe gemeenschap” gevormd zou worden, “een nieuw Europa van solidariteit en samenwerking tussen haar volkeren.” Op 11 september 1940 stelde Joseph Goebbels: “ik ben ervan overtuigd dat men over vijftig jaar niet langer zal denken in termen van landen”, en dat “de Europese volkeren zich er steeds meer van bewust worden dat veel van de problemen tussen hen slechts familieruzies zijn in het licht van de grote problemen die inmiddels tussen continenten moeten worden opgelost.”

In een memorandum stelde NSDAP partijsecretaris en parlementslid Karl Megerle namens het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken een aantal ‘richtlijnen’ voor het ‘nieuwe Europa’ op, waaronder dat – en ik citeer – ‘de eenwording van Europa zich reeds toonde als onvermijdelijke ontwikkeling in de ijzeren wetten van de geschiedenis […]. De nieuwe orde in Europa zal de motieven die in het verleden leidden tot de interne Europese oorlogen grotendeels wegnemen. De landen van Europa zullen niet langer elkaars vijanden zijn. Het tijdperk van Europees particularisme is dan voor altijd voorbij.’ Einde citaat.

In een gesprek dat Adolf Hitler op 28 november 1941 met de Finse minister van Buitenlandse Zaken had, merkte Hitler op dat “het langzaamaan duidelijk werd dat de landen van Europa bij elkaar horen als een grote familie.” De aantekeningen van dat gesprek vervolgen: “[Hitler] behoorde niet tot degenen die bereid waren een belangrijke taak waar ze zich voor gesteld wisten aan het lot over te laten. Het samenbrengen van de Europese familie moest nu gebeuren. Met de moderne militaire technologie konden kleine landen niet langer onafhankelijk van elkaar bestaan.”

In zijn toonaangevende studie naar Naties en Staten (1977) concludeert Oxford historicus Hugh Seton-Watson dat er weliswaar nationalisme bestond in Duitsland en Italië; maar “het is ook duidelijk dat de doelstellingen van Hitler niet beperkt bleven tot iets dat kan worden omschreven als Duits nationalisme, zelfs al wordt de betekenis van het woord tot het uiterste opgerekt. Zijn doel was om heel Europa en een flink stuk land daarbuiten te veroveren. Mussolini had tot doel een nieuw Romeins rijk rond de Middellandse Zee te vestigen, [en] de Japanners wensten een grote Oost-Aziatische welvaartssfeer die honderden miljoenen mensen zou omvatten die geen Japanners waren.”

Ook het racisme van de Duitsers was geen uitdrukking van nationalisme. Integendeel. Ras overstijgt de grenzen van de natie en van de staat, en de racistische theorie is dus per definitie een internationale – niet-nationale – doctrine.

Opvallend is bovendien dat Robert Schuman, één van de ‘founding fathers’ van het Europese project, tot 17 juli 1940 staatssecretaris was voor het Vichy-regime dat collaboreerde met de Duitsers. Als afgevaardigde van Lotharingen had hij in 1938 het verraad van München actief gesteund, en zo de annexatie door Hitler-Duitsland van een deel van Tsjechoslowakije medemogelijk gemaakt. In die tijd drong hij er bovendien op aan dat Mussolini en Hitler hun banden zouden aanhalen. Op 10 juli 1940 was Robert Schuman één van de afgevaardigden die Pétain steunden in zijn machtsgreep. Jean Monnet, een andere ‘founding father’, zat ondertussen in Londen, en poogde te verhinderen dat De Gaulle dagelijkse radioberichten uitstuurde (wat op 20 en 21 juni 1940 ook lukte). De Gaulle – kampioen van de nationale democratie – en Monnet zouden altijd een grote vijandschap jegens elkaar behouden.

Behalve de Tweede Wereldoorlog wordt ook de Eerste Wereldoorlog – vandaag honderd jaar geleden – geweten aan ‘nationalisme’. Maar ook in de Eerste Wereldoorlog was het Duitse doel niet slechts het verdedigen of uitbreiden van de Duitse nationale staat, maar alweer het onderwerpen van niet-Duitse delen van West- en Midden-Europa aan een imperium. Deze oorlog was bovendien begonnen in het pan-nationale kruitvat Oostenrijk-Hongarije. Deze Europese Unie avant la lettre weigerde onafhankelijkheid te verlenen aan de Bosnische Serven, en dit motiveerde een groep ‘jonge Bosniërs’ om de moord op aartshertog Franz-Ferdinand te plannen tijdens diens bezoek aan Sarajevo in juni 1914.

De Serven waren ondertussen zeker niet het enige volk binnen het multinationale Habsburgse rijk dat streefde naar onafhankelijkheid. Onderdrukking door centralistisch bestuur leidt tot spanningen. En daar weten jullie als Vlamingen natuurlijk alles van.

Eén van de belangrijkste lessen die werden getrokken uit de Eerste Wereldoorlog was dan ook het ‘beginsel van zelfbeschikking’ – bijvoorbeeld uitgedragen door de Amerikaanse president Woodrow Wilson. Zelfbeschikking bepleit respect voor de verschillende nationaliteiten, in plaats van hen te willen ontbinden of te doen opgaan in een groter geheel.

Gaan we nog verder terug in de geschiedenis dan zien we wederom dat niet ‘nationalisme’, maar imperialisme en het verlangen naar Europese eenwording tot oorlog leidt. Neem de Napoleontische oorlogen, die vrijwel direct volgden op de Franse Revolutie en de ineenstorting van het ancien régime, die bijna twintig jaar omspannen en vele miljoenen slachtoffers vergden. Napoleons biograaf en metgezel op Sint-Helena, Las Casas, noteerde dat Napoleon “voor het nageslacht en het welzijn van Europa, dezelfde principes wilde, overal identiek, een Europees wetboek, een Europees hooggerechtshof voor alle vergissingen, zoals onze hooggerechtshoven de vergissingen van onze rechtbanken corrigeren, een gemeenschappelijke munt, dezelfde gewichten, dezelfde maten, dezelfde wetten, enzovoorts.” Napoleon verwachtte dat Europa “spoedig waarlijk één enkele natie zou worden, en iedereen, vrijelijk het continent bereizend, zou zich altijd in hetzelfde vaderland bevinden.”

Het idee dat nationalisme tot oorlog zou leiden en Europese eenwording tot vrede klopt dus niet. Evenmin heeft Europa de afgelopen halve eeuw ‘vrede’ gekend. Het grootste deel van die tijd waren de landen van Europa verwikkeld in een strijd op leven en dood met de Sovjet-Unie – de uitdrukking van opnieuw een anti-nationale filosofie: het communisme.

Al in het Communistisch Manifest leggen Marx en Engels de nadruk op de horizontale loyaliteit van klasse en marktpositie, ongebonden door grenzen, en plaatsen zij die tegenover de verticale bourgeois-loyaliteit van de natiestaat. “Nationale eenzijdigheid en bekrompenheid worden steeds minder mogelijk”, verklaart het Communistisch Manifest. “De proletariër is zonder bezit, zijn verhouding met vrouw en kinderen heeft niets meer gemeen met de familieverhoudingen in de bourgeoisie; moderne industrie-arbeid, moderne onderwerping aan het kapitaal, in Engeland hetzelfde als in Frankrijk, als in Amerika en in Duitsland, heeft hem beroofd van elk spoor van nationaal karakter.” De arbeider, zo stelt het Communistisch Manifest, heeft geen nationaliteit. Hij “heeft geen vaderland”. Verbaast het in deze context dat vele ‘founding fathers’ van de EU, bijvoorbeeld Altiero Spinelli, overtuigde Communisten waren? Eén van de hoofdingangen van het EU-moloch is zelfs naar hem vernoemd!

Sinds 1945 overheerste het communistische Sovjet-imperium een groot deel van Midden- en Oost-Europa, en bedreigde ook de nationale soevereiniteit van de West-Europese landen. Elkaar vielen deze landen tijdens de Koude Oorlog vanzelfsprekend niet aan: leden van hetzelfde voetbalteam voeren geen tackles op elkaar uit. De EU had daar verder niets mee te maken – het was in al die jaren van de Koude Oorlog een vrij onbetekende handelsorganisatie. Het is net zo irrationeel om te veronderstellen dat de EU iets met vrede te maken heeft, als wanneer je iemand in Afrika rondom een vuur ziet dansen en die dan hoort verkondigen dat dat regen veroorzaakt.

Na de val van de muur ondernam de EU steeds meer stappen om zelf een imperium te worden. Dat ging niet altijd even openlijk. Zo gaf Romano Prodi, voorzitter van de Europese Commissie tussen 1999 en 2004, onlangs toe: “de moeilijke momenten waren voorspelbaar. Toen we de euro creëerden was mijn bezwaar als econoom (en ik besprak dit met Kohl en met alle andere staatshoofden): hoe kunnen we een gemeenschappelijke munt hebben zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Het verstandige antwoord was: voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gemaakt. De rest zal volgen.”

Maar zoals te verwachten leidt ook nu de poging Europa politiek te verenigen tot grote spanningen. In bijna alle Europese landen zien we de opkomst van anti-establishmentpartijen die het politieke midden serieus destabiliseren. Anti-Duitse sentimenten in Zuid-Europa zijn sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog niet zo sterk geweest als nu. In Griekenland is sprake van straatmilities, buitenlanders worden spontaan in elkaar geslagen. In Noord-Europa ontstaat steeds meer wantrouwen jegens het Zuiden. Minachtende aanduidingen als ‘knoflooklanden’ komen op.

Zo is wederom niet nationalisme, maar het Europese project van conflict. Om een explosie zoals die van Oostenrijk-Hongarije in 1914, en die van Joegoslavië begin jaren ’90 te voorkomen, moeten we toe naar een heel ánder Europa dan dat van de huidige EU.

Een Europa niet van centralistisch bestuur – maar een Europa van samenwerkende natiestaten die niet bang zijn voor de nationale verschillen. Geef de landen zeggenschap over nationale grenzen terug zodat ze zelf kunnen bepalen wie ze binnen laten. Hun economisch belang zal hen doen kiezen voor een liberaal visastelsel, terwijl ze niettemin controle kunnen houden over criminaliteit en immigratie. Ontbind de euro zodat landen weer monetair kunnen ademen en hun rentevoet kunnen bepalen aan de hand van de efficiënte koers voor hun lokale conjunctuur.
Verre van een bron van oorlog, is nationalisme de kracht die de democratische rechtsstaat mogelijk maakt. Zonder die bindende kracht kan het parlement nooit legitieme besluiten nemen. Het Belgische voorbeeld illustreert bovendien dat gebrek aan nationale eenheid het bestuur van een land uiterst moeizaam kan maken. Daarom: gun de Vlamingen een onafhankelijke staat. Ontbind België. Versterk de Vlaams-Nederlandse cultuurgemeenschap. En vooral: ontbind de Europese Unie.

Dank voor de aandacht!