Vlaamse vrienden,

1915 was het tweede oorlogsjaar met een vastgelopen stellingenoorlog van de Vlaamse westhoek tot ver in de Balkan. Maar niet alleen aan het Front vonden gruwelijke slachtpartijen plaats, ook in het bezette gebied zal 1915 nog lang naleven in de grensgemeenten tussen Vlaanderen en Nederland, van Voeren tot de kuststreek. Het motto van deze IJzerwake zal bij de meesten onder u nu veel duidelijker worden. In dat jaar werd de grens met Nederland hermetisch afgesloten met een dubbele draadversperring, regelmatig onder elektriciteit gezet. Een zware tol aan slachtoffers en verminkten zal deze gruwel de verdere oorlogsjaren tot gevolg hebben.

En net 100 jaar daarvoor werd het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden met de zegen van de grootmachten, na de val van Napoleon, tot stand gebracht, onder Willem I uit het Huis van Oranje. Ook al zou dit historisch gefundeerde Koninkrijk reeds 15 jaar later opgedeeld worden onder het mom van een ‘Belgische Revolutie’ – in werkelijkheid de Franse honger naar de aanhechting van de Zuidelijke Nederlanden -, toch willen wij bijzondere aandacht besteden aan deze verjaardag van ons vaderland.

Wij heten daarom opnieuw en telkens weer u allen welkom met de prachtige woorden van Prof. Eric Defoort, uitgesproken als gastspreker op de IJzerwake; ?Als het om de natie gaat, zijn we één?.

Wij zullen niet afstappen van ons doel: een onafhankelijk Vlaanderen. De Vlaamse Beweging blijft de bakens uitzetten! U die de dode soldaten uit zovele landen en continenten wil gedenken, u die in het bijzonder de Vlaamse soldaten wil gedenken, en vooral niet wil vergeten dat ze als tweederangsburgers en kanonnenvlees vielen voor een land dat hun bloed niet verdiende, u die het IJzertestament nog steeds in het hart draagt als een dwingende stem en een positieve boodschap, u die belang hecht aan identiteit en zelfbewustzijn als hoeksteen van een volksgemeenschap, u die graag oude en nieuwe bekenden wil ontmoeten op het IJzertreffen, u heeft IJzerwake nu met stip aangekruist in uw agenda? Tientallen vrijwilligers zullen zorgen voor een vlekkeloos verloop, zoals u dat van ons gewend bent.

Tot in Steenstrate!

Zondag 30 augustus 2015: het belooft een mooie dag te worden na het stormweer van de voorbije nacht. De storm heeft wel voor wat extra spanning gezorgd maar als de eerste bussen aankomen is de schade hersteld en kan deze 14de IJzerwake gewoon van start gaan. De pendeldienst doet zijn werk voortreffelijk en iedereen raakt zonder problemen op de soms wel drassige weide. Maar de warmte van de zon maakt veel goed.Traditiegetrouw begint ook deze IJzerwake met een mis. De traditie wil het zo maar ook hier dringt de wens naar verjonging zich op. Jonge priesters die hiervoor tijd hebben en/of moeite willen doen zijn moeilijk te vinden. Het is niet anders.Het thema van deze 14de IJzerwake luidde: 1915 Dodendraad door een gebroken staat. Hierbij wordt verwezen naar de prikkeldraad die de Duitse bezetter opstelde langs de grens met Nederland. Die draad stond onder stroom zodat het voor diegene die de oorlog wilde ontvluchten letterlijk een zaak werd van leven of dood. Maar ook verwijst het thema naar een van de doelstellingen van de Vlaamse Beweging: de hereniging met Nederland. Want of je het nu romantisch of realistisch bekijkt: wij zijn één volk! En daar veranderen dodendraden en kunstmatige grenzen niets aan. Het Gebed voor het vaderland klinkt, gezongen door de toehoorders: altijd indrukwekkend, geen enkel lied of vers brengt zo goed onze volksverbondenheid onder woorden.

De Eerste Wereldoorlog is natuurlijk nooit ver weg. De brief van een frontsoldaat aan zijn moeder, die wordt voorgelezen, ontroert velen. Miserie blijft altijd miserie, of dat nu honderd jaar geleden was of niet. Menselijk leed, verdriet en eenzaamheid zijn immers van alle tijden?

Het lied Vaarwel mijn broeder zet de bloemenhulde in. Nu denken we nog even terug aan hen die het afgelopen jaar verdwenen in de dood. Deze bloemenhulde doet ons beseffen dat wij hen niet vergeten zijn. De Vlaamse Beweging houdt deze traditie, terecht, in ere. De bloemen en kransen komen uit alle geledingen van de Beweging. Het is die solidariteit die diezelfde Beweging de kracht geeft om verder te gaan?

Bart de Valck was dit jaar de gastspreker. De jonge VVB-voorzitter verwoordde zijn standpunten kort en kernachtig zoals we dat van hem gewend zijn. De kern van zijn toespraak “Geen woorden maar daden” valt hopelijk niet in dovemansoren!

Wie kleinkunstenaar Bart de bard kent weet hij dat het Vlaamse hart op de juiste plaats heeft. Maar juist daarom is het jammer dat zijn liederen soms verdwijnen in de geestdrift van het moment. Kleinkunst op een weide: het is niet altijd een goede combinatie. Maar anderzijds blijft het noodzakelijk om onze eigen mensen een podium te geven.

200 jaar geleden werden Vlaanderen en Nederland, helaas maar voor een korte periode in onze geschiedenis, herenigd. Dit feit laten wij als Vlaams-nationalisten niet ongemerkt voorbijgaan. In een korte boodschap roept professor Evrard op om zijn project, het oprichten van een standbeeld voor koning Willem I, te ondersteunen. We hopen dat al zijn inspanningen niet tevergeefs geweest zijn en dat dit standbeeld er ook daadwerkelijk komt. Als enige koning die ook effectief iets voor Vlaanderen heeft is Willem I het waard. Het lied ‘Franse ratten’ werd nog nooit met zoveel enthousiasme gezongen.

Wim de Wit, voorzitter IJzerwake, verwoordde op zijn eigen vlotte maar radicale manier wat wij als nationalisten willen: een onafhankelijke Vlaamse staat waar het Vlaamse geld in Vlaamse handen blijft en waar we zelf bepalen wie we zijn. Zijn boodschap kan door niemand verkeerd begrepen worden. We kunnen enkel hopen en blijven eisen dat de dames en heren politiekers, in welke politieke partij ook, eindelijk hun woorden omzetten in daden. Want applaudisseren op een zonnige zondagmorgen ergens op een Vlaamse weide in de Westhoek is écht niet voldoende.

De Eed van trouw, uitgesproken door alle aanwezigen, blijft steeds weer een ontroerend moment. Voor velen is dat telkens weer een ogenblik van bezinning, een moment waarop we ons allemaal herinneren waarvoor we het doen. Ook in moeilijke momenten herinneren we ons dan misschien de eed die we nu afleggen en werken we verder…

Na de IJzerwake start het IJzertreffen, ingericht door het VNJ. Het is dé ontmoetingsplaats voor vele mensen die elkaar niet zo vaak zien en toch het contact niet willen verliezen. De info- en verkoopstanden trekken  het nodige volk. Bij een broodje of een frisse pint worden er nieuwe contacten gelegd. Ook dat is belangrijk voor onze Beweging. Want zonder menselijk contact en vriendschaps-banden is er geen Vlaamse Beweging en zal er in dit Belgisch apenland nooit iets ten gronde veranderen.

Bedevaarders,

In de late namiddag van 22 april 1915 verscheen een vreemde groen-gele wolk boven het niemandsland ten noordwesten van Ieper, een paar honderd meter verwijderd van de plaats waar wij thans bijeen zijn. Speciaal opgeleide Duitse troepen lieten 160 ton chloorgas vrij, die door de wind naar de Franse stellingen gedreven werden.. Het monument hier vlakbij de Ieperse steenweg herinnert ons aan de vreselijke wereldprimeur in de chemische oorlogsvoering, een weerzinwekkende oorlogsvoering waarbij de kracht van de individuele mens van geen tel is, en die sedertdien tot op vandaag in vele oorlogen gebruikt wordt.

Na de gasaanval volgde een snel oprukken van de Duitse legers. In Steenstrate leidde dit de daaropvolgende weken tot zware gevechten tussen de Belgische en Duitse troepen. Edward Van Raemdonck zou hierover aan zijn neef Clemens De Landtsheer schrijven: “het was daar juist een kerkhof. De grenadiers hadden op vier dagen 700 man buiten strijd. In de nacht van 25 op 26 april vielen obussen rondom onze loopgracht. Dan begonnen ze met stikgassen te werken en geen een wist wat gedaan.”

En Vlaanderen had in 1915 nog een tweede vreselijke primeur die het op de wereldkaart plaatste. Op 19 juli 1915 zetten de Duitsers voor het eerst vlammenwerpers in. Een nieuw vreselijk afstandswapen waartegen menselijke kracht niets vermocht. En ook dit wapen wordt nog altijd in steeds meer geperfectioneerde vormen gebruikt vandaag.

Het is dan ook meer dan een plicht om vanaf dit slachtveld bij Steenstrate de leuze, de wanhoopskreet van de fronters ‘nooit meer oorlog’ uit te dragen, hoe ver de wereld ook van vrede verwijderd blijft. Een bezoek aan de westhoek met zijn kerkhoven vol graven van jonge mannen uit alle delen van de wereld, kan niemand onberoerd laten.

In 2015 herdenken we niet enkel de eerste vreselijke gasaanval en de inzet van de al even barbaarse vlammenwerpers. Precies honderd jaar geleden werd de tweedeling van de Nederlanden nog eens extra benadrukt door de prikkeldraadversperring die de Duitsers hebben aangebracht.

De fysieke dodendraad, de onder stroom gezette prikkeldraad tussen het Noorden en het Zuiden van ons land, mag dan al lang geleden opgeruimd en verdwenen zijn, we moeten er ons voor behoeden dat we zelf geen nieuwe dodendraad gaan spannen. Een draad waarachter wij onze eigenheid zouden opgeven, onze identiteit verloochenen en als Vlamingen ons zelf langzaam maar zeker van de kaart zouden vegen.

En ik wil daarbij niet verkeerd begrepen worden: wij zijn geen volk dat alleen op zichzelf wil bestaan en anderen uitsluit. Dat bewijzen wij alle dagen. Maar wij willen ons zelf zijn en blijven, rustig en vastberaden, wars van racisme of van het aanzetten tot vreemdelingenhaat.
En daarom willen wij en moeten wij onze waarden en normen koesteren en ze bewaren en doorgeven aan onze kinderen.

En verwachten wij, van diegenen die deel willen en kunnen uitmaken van onze maatschappij, dat ze onze waarden en normen tot de hunne maken.
Samen-leven en gemeenschap-vormen zijn werkwoorden, daar moeten we allen aan werken. Met achting voor elkaar, met rechten en plichten, en voor mij komen eerst de plichten en dan de rechten! Dat geldt evenzeer voor stamboom-Vlamingen als voor nieuwe Vlamingen. Wij mogen hierover op geen enkel moment of op geen enkele manier twijfel laten bestaan: wie naar Vlaanderen komt wonen en werken, is welkom. Onder de uitsluitende voorwaarde dat zij akkoord gaan met onze democratische vormen van samenleving. Anders hoort hij of zij hier niet thuis!

Het is dan ook van het grootste belang dat in onze scholen, aan alle kinderen, die van andere origine maar ook de onze, het Nederlands en daarmee bedoel ik het standaard Nederlands wordt onderwezen en meegegeven; dat er, onder het vals voorwendsel van het aanleren van vreemde talen, niet wordt afgeweken van het fundamenteel recht van onderwijs in de eigen taal; dat men blijft erkennen dat een vreemde taal aanleren, en ook dat is nodig, een vak op zich is en dat een vreemde taal niet degelijk kan worden meegegeven tussen de wiskunde en de biologie door. Meertalig onderwijs is géén onderwijs, toch niet voor wat het aanleren van talen betreft.

Het is daarom onontbeerlijk dat in onze scholen onze eigen geschiedenis, onze cultuur, onze democratische principes en onze West-Europese visie op de maatschappij met alles wat dit impliceert op gebied van erkenning van de fundamentele mensenrechten en vrijheden, volledig, onverbloemd en zonder toegevingen aan de heersende neiging tot verarmende veralgemening, vervlakkende globalisering, verstikkende monocultuur, worden onderwezen.

En dat geldt niet enkel voor onze kinderen, waarvan wij sterke Vlaamse persoonlijkheden dienen te maken.
Maar we verwachten dezelfde inspanning tot het delen in onze cultuur van Franstaligen en anderstalige vreemdelingen die zich in Vlaanderen vestigen en er willen blijven. Vlaming onder de Vlamingen worden is een kwestie van elementair respect.

Vlaanderen is geen eiland in de wereld. Vlaanderen is onlosmakelijk verbonden met Nederland en Europa. Maar met die grote Europese ruimte gaat het grondig de foute kant op.
IJzerwake wil, weg van het Europa van de ambtenaren, de bankiers, de experts, de politici van de hoofdstroom, weg van het Europa van de bemoeizucht, de inefficiëntie, de ondemocratische besluitvorming en de schandalige verspilzucht. Voor ons geen Verenigde Staten van Europa als blok gevormd tegen de nationale staten, stijl Guy Verhofstadt en zijn ontwortelde volgelingen als de linkse rebel Cohn-Bendit. Wij willen een Verenigd Europa van Nieuwe Staten en van Oude Staten, en bij die nieuwe staten hoort Vlaanderen.

Een Verenigd Europa van Nieuwe en Oude Staten is de enige werkbare formule na het geknoei met Grieken, Cyprioten, Spanjaarden en andere hulpbehoevenden van de Europese Unie.
Het Midden-Oosten blijft een verontrustende brandhaard. Wat Islamitische Staat daar aan wreedheden aanricht tart alle verbeelding. Deze losgeslagen sadistische fanatici moeten met alle middelen bestreden worden. De Koerdische militairen tonen zich de meest effectieve weerstanders tegen deze barbarij. Het is dan ook onaanvaardbaar dat Turkije van de gespannen situatie misbruik maakt om de Koerden militair te treffen. De strijd tegen Koerdische zelfstandigheid is voor Turkije belangrijker dan de strijd tegen Islamitische Staat. Wij kunnen nog minder aanvaarden dat deze Turkse agressie onrechtstreeks met de steun van de Navo en de Europese Unie plaats vindt. Hiermee is ten overvloede aangetoond dat Turkije niet thuishoort in Europa en de gesprekken over een Turkse toetreding tot de EU moeten dan ook onmiddellijk worden stopgezet.

In eigen land wordt het politieke debat overheerst door de zogenaamde Tax Shift. Dat er werk gemaakt wordt van een verlaging van de lasten op arbeid is een goede zaak. De druk van fiscale en sociale lasten is verstikkend en bedreigt onze welvaart en de welvaart van de komende generaties. En toch is er weinig reden tot juichen bij de genomen maatregelen. Ook na deze hervorming blijft het Belgisch belastingstelsel hopeloos ingewikkeld en blijft belastingdruk veel te hoog. Om het met Ivan Van De Cloot te zeggen: het Belgisch fiscaal systeem is ontworpen door een geniale sadist.

Maar bovendien wordt slechts een klein deel van het financiële plaatje bekeken. We komen er nooit uit als de fiscale hervorming niet gekoppeld wordt aan een grondige hervorming van de sociale zekerheid. Wie uit de boot valt verdient in een beschaafd land opvang en bijstand. Maar solidariteit mag niet verward worden met een onbegrensd recht om op de kap van de gemeenschap te leven. In België genieten teveel mensen van uitkeringen die ze niet nodig hebben en die dus alles behalve sociaal zijn.

Dat principe geldt niet alleen tussen individuen maar uiteraard ook tussen de verschillende regio’s. De geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië is één van de belangrijkste pijnpunten in de hele Belgische constructie. En aangezien wij als IJzerwake niet gebonden zijn door de regeerakkoorden die de N-VA heeft ondertekend en dus niet verplicht zijn om ons op te sluiten in een soort van vrijwillig Belgisch communautair cordon sanitaire hoeven wij niet akkoord te gaan met de uitsprak van een Vlaams minister dat “de transfers ons niet interesseren en slechts een politiek marketinginstrument zijn.”

Belangrijke maatschappelijke noden geraken in Vlaanderen niet opgelost bij gebrek aan financiële middelen en dat terwijl een ongecontroleerde geldstroom plaats vindt tot 16 miljard euro per jaar. De zesde staatsmisvorming heeft hier niets aan verbeterd, wel integendeel: de geldstroom is nog toegenomen. Met het bedrag van deze geldstroom kunnen we elk jaar wel 4 Oosterweelverbindingen betalen. Het gaat dus alles behalve om een administratief schoonheidsfoutje of om een kwestie van politieke marketing.

Overigens wordt Wallonië op termijn echt niet beter van al deze transfers. Volgens het Rekenhof is de Waalse overheidsschuld ondertussen opgelopen tot meer dan 11 miljard euro, dubbel zoveel als de Waalse regering zelf laat uitschijnen. De Europese rekenkamer gewaagt zelfs van een schuld van 18 miljard euro.

Wallonië blijft geld uitgeven dat niet verdiend wordt. Waalse politici kopen met overbodige overheidsjobs en sociale voordelen hun politieke toekomst af op de kap van Vlaanderen. Zonder die Vlaamse geldstroom kan hun systeem van cliëntelisme niet blijven bestaan. Precies daarom houden zij zich zo vast aan België.

Men doet er ook alles aan om te verhinderen dat de Vlamingen een klare kijk zouden krijgen op die miljardenstroom. Veelzeggend is volgend citaat dat hoogleraar en CD&V politica Bea Cantillon reeds in 1996 liet optekenen: “Maak de transfers van Vlaanderen naar Wallonië in de sociale zekerheid niet te doorzichtig, want als de mensen weten waar al dat geld naar toe vloeit zullen ze niet meer willen betalen”.

Ook de pers speelt een nefaste rol in deze bewuste desinformatie van de Vlamingen.
IJzerwake wil, een eerlijke en bekwame pers, overal en zeker in ons vaderland. Ze staan nog op uw netvlies, al die dames en heren in januari met hun t-shirt na de moslimmoorden bij Charlie Hebdo: “Je suis Charlie”. De media stonden die dagen vol van pathetische verklaringen over recht op vrijheid van meningsuiting en recht op goede informatie. Waar zijn die kletsmajoors op Vlaamse vieringen, zoals deze en vele andere. Nergens!!! “Je suis Charlie” is bij de Vlaamse kranten en de radio en televisie een leugen. Gooi de huichelaars buiten. Schrap uw abonnement of losse aankoop. Er is nieuws en duiding genoeg op internet.

De media zijn ook opvallend stil over de laatste Frans-Brusselse provocatie aan het adres van de Vlamingen. Brussel voert voortaan het Franstalige BXL in zijn logo.
Dat foeilelijke logo is de zoveelste aanfluiting van het tweetalig karakter van onze hoofdstad, waarmee de Franstaligen ons willen duidelijk maken wie in Brussel de plak zwaait. En het daarbij niet kunnen laten om, cynisch, in het publiek, toe te geven dat BRU ook een optie was… maar toch. Liever B X L dan B R U, ook al kost dat 80.000 euro om daarbij van Sint-Michiel een platte vleermuis of een Batman te maken, liever Bozar dan Paleis voor Schone kunsten, liever Cinematek dan filmarchief. De band met de rest van Vlaanderen kan duidelijk niet los genoeg gewrikt worden.

Dit aanvaarden wij nooit. Niet van de Franstaligen en al zeker niet van die Vlaamse verkozenen in Brussel. Wij zijn er niet mee gediend wanneer zij de lippen stijf op elkaar geklemd houden wanneer ons volkslied op 11 juli in het Stadhuis weerklinkt. Wanneer zij verkondigen dat Brusselaars een ‘eigen’ volk, apart, vormen, en daarbij uitsluiten dat Brusselaars ook Vlaming zijn, dat Vlaanderen in Brussel slechts mag bestaan als het op een zijspoor wordt gezet en pas tolerant is wanneer het ophoudt in Brussel te bestaan. Brussel is en blijft onze hoofdstad en bijgevolg dienen onze rechten er integraal gerespecteerd te worden.

Enkele jaren geleden werd Parking C op het grondgebied van de Vlaamse gemeente Grimbergen door de Vlaamse regering uitgeroepen tot een belangrijk onderdeel van het ‘Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel’. En toch moeten we vaststellen dat Vlaanderen dit strategisch gebied zomaar uit handen laat spelen en dat ook hier Brussel eenzijdig de wet dicteert en zijn oekazes oplegt. Met als resultaat een Brussels megalomaan voetbalstadion, een bastion van francofiele uitstraling, een zoveelste aanslag op ons grondgebied en een openlijke vernedering. Wij eisen dat de Vlaamse regering in deze eindelijk wakker schiet en met alle mogelijke middelen dit schandaal voorkomt.

Maar wij maken ons geen illusies: zolang België blijft bestaan zal onze gemeenschap niet gerespecteerd worden.
Bij het aankondigen van de resultaten van de onderhandelingen over de Tax Shift verklaarde een stralende minister van binnenlandse zaken – bijna euforisch: “Woord gehouden – opdracht volbracht”.

Welnu, ikzelf – en dat geldt neem ik aan voor u allen – zal maar euforisch worden als dezelfde minister de realisatie van het eerste punt van het programma van zijn partij zal aankondigen: een onafhankelijk Vlaamse republiek. Heel Vlaanderen zal hem gelukwensen en met duizenden zullen we geestdriftig uitschreeuwen: “Woord gehouden – opdracht volbracht!”

En daarom zal ik eens te meer eindigen met hetzelfde noodzakelijke besluit dat u kent van de vorige jaren: wij staan en gaan voor een vrij, onafhankelijk en republikeins Vlaanderen, dat zijn toekomst in het Verenigd Europa van onafhankelijke Staten zelfstandig gestalte geeft én aanstuurt op de hereniging met Noord-Nederland!

Zoals het was in 1815 want 1830 bestaat voor ons niet!!!

Ik dank u.

Bedevaarders,

We staan hier op een dodenveld… en dat roept bij mij onvermijdelijk herinneringen op aan vroeger, toen ik als jonge snaak, diep ontroerd, tussen duizenden bedevaarders op de vlakte rond de IJzertoren stond.

De IJzertoren… onze toren, is er helaas niet meer bij… maar het monument van de gebroeders Van Raemdonck is voor mij meer dan een waardig alternatief en bezorgt mij dan ook nog telkens opnieuw kippenvel. Niet omwille van de zogenaamde mythe, maar omwille van de naakte feiten, want voor zover ik weet staat het vast dat Edward, zijn jongere broer Frans, die trouwens aangeschreven stond als ‘flamingant’ en de Waalse korporaal Amé Fievez op dezelfde plaats en op hetzelfde tijdstip gesneuveld zijn. En of ze nu in mekaars armen gestorven zijn of niet, voor mij blijven de broers hoe dan ook en tot spijt van wie ‘t benijdt, de symbolen bij uitstek van broederliefde en van inzet voor Vlaanderen. En dat heeft alles te maken met het feit dat ik niet alleen Vlaming ben met mijn verstand, maar evenzeer met mijn hart…

Vlaamse vrienden,
Vlaams-nationalisten,
ik ben geen historicus en dus ben ik hier niet uitgenodigd om u te onderhouden over het verleden, maar wel om vanuit de Vlaamse Beweging samen met u naar de toekomst te kijken.
Een toekomst, die er door de huidige politieke situatie, voor Vlaanderen en voor onze onafhankelijkheidsgedachte, op z’n zachtst uitgedrukt, niet direct rooskleurig uitziet.

Ik ga hier ook het gras niet van voor de voeten van uw voorzitter wegmaaien.
De strikt politieke analyse van het voorbije jaar laat ik dan ook graag aan hem over.
Ik sta hier als voorzitter van de VLAAMSE VOLKSBEWEGING, kortweg de VVB, officieel de grootste partij-onafhankelijke denktank en drukkingsgroep van Vlaanderen, die al sinds 1991, en ik herhaal het graag voor al diegenen die er mochten aan twijfelen of het inmiddels vergeten zijn…, die al sinds 1991, onverdeeld en ondubbelzinnig, opkomt voor Vlaamse onafhankelijkheid, als enig valabel antwoord op het Belgisch democratisch deficit. Dit, Vlaamse vrienden, om u maar meteen duidelijk te maken dat de kracht van verandering in elk geval op dat vlak de VVB NIET heeft veranderd…

Maar goed. Er zijn inmiddels politiek gesproken keuzes gemaakt die niet direct de onze zijn. Of,… laat het mij hoffelijkheidshalve liever zo stellen: de ‘moeder aller verkiezingen’ heeft de verwachtingen niet ingelost, waardoor onze Vlaamse politici niet bij machte waren om het beoogde laken helemaal naar zich toe te trekken. En ze hebben bijgevolg keuzes MOETEN maken, wat trouwens hun democratisch recht is…
Maar…. maar, dat betekent niet dat WIJ hen in die keuzes blind moeten volgen!
Anders gezegd, de politiek heeft gesproken, MAAR NU IS HET AAN ONS!
Nu is het aan ons, want wij zijn nog altijd het SOEVEREINE VOLK.
Net zo goed als de Oost-Duitsers die er in november 1989 in geslaagd zijn om met hun beklijvende slogan “Wir sind das Volk” de gehate Berlijnse Muur alsnog te slopen!

Waarmee ik alleen maar wil zeggen, vrienden, dat we nu eerst en vooral met z’n allen moeten kijken naar wat ‘wijzelf’ kunnen doen.
En jawel, u hoort het goed. En ik leg er speciaal de nadruk op: WIJZELF!
Of misschien moet ik het voor de gelegenheid in het Iers-Gaelisch zeggen: Sinn Féin! Dat spreekt misschien meer tot de verbeelding!?

De politieke teerlingen zijn inderdaad geworpen en op de korte termijn kunnen ‘wijzelf’ daar allicht weinig aan veranderen, want ‘wijzelf’ zullen normaal gesproken tot 2019 moeten wachten vooraleer we het wapen van onze STEM opnieuw kunnen inzetten. Maar dat betekent allerminst dat we met de VVB en met de rest van de Vlaamse Beweging tot dan moeten berusten in ons lot. Absoluut niet! Want wij zijn NIET gebonden door de regeerakkoorden die op het Vlaams en het federaal niveau zijn gesloten. En we kunnen het ons bovendien zeker nu niet veroorloven om achterover te gaan leunen en ondertussen de spreekwoordelijke kat uit de Belgische boom te kijken. In tegendeel! Meer dan ooit zullen wij de kat de bel moeten aanbinden, telkens wanneer er ‘en cours de route’ naar 2019, voor Vlaanderen nadelige en onomkeerbare stommiteiten dreigen te gebeuren. Want vergeet niet, er zitten nog heel wat precaire en voor Vlaanderen bedreigende zaken in de politieke pijplijn. En dan denk ik in eerste instantie aan de implementatie van de nefaste zesde staatshervorming, met inbegrip van de perfide plannen voor de oprichting van dat veelkoppig CMB-monster, ofte Communauté Metropolitaine de Bruxelles, waarbij de Nederlandstalige benaming BMR, of Brusselse Metropolitane Regio enkel moet dienen als schaamlap om de naïeve Vlamingen nog maar eens te paaien. En daar bovenop komen nog eens de plannen voor de fameuze parking C. En dat alles, Vlaamse vrienden, met slechts één doel: de sluipende uitbreiding van Brussel richting Vlaanderen bewerkstelligen, met als ultiem sluitstuk de realisatie van een corridor met Wallonië. Een corridor, om, in geval van een boedelscheiding het maximum uit de Belgische brand te kunnen slepen. En dat dit in voorkomend geval ernstige repercussies zal hebben op onze Vlaamse onafhankelijkheid, is zonneklaar!

Kortom, er zijn meer dan redenen genoeg om ons zorgen te maken.
En aangezien onze grootste Vlaams-nationale partij -de grootste in de naoorlogse geschiedenis nota bene- nu kennelijk met handen en voeten gebonden ligt aan zowel het Vlaamse als het federale regeerakkoord, zal de Vlaamse Beweging desgevallend zelf moeten zorgen voor de noodzakelijke buiten-parlementaire oppositie.
Ook en vooral in de reeds genoemde materies.

Met andere woorden: als de politiek in gebreke blijft, dan is het hoog tijd voor een soort Bond Beter Leefmilieu van de Vlaamse onafhankelijkheidsbeweging. En dat is een rol die de VVB op het lijf is geschreven en die ze met ambitie wil opnemen.
Zeker nu de francofonie al volop de Vlaamse meubelen in Brussel op de straatstenen aan het gooien is en al luidop droomt van haar eigen versie van een TOMORROWLAND in de vorm van een afgeslankte Belgische staat, onder een tricolore WALLO-BRUX-paraplu!
De bedoelingen van de Franstaligen zijn trouwens overduidelijk. Het enige wat ze voor de tijd die hen nog rest, uit het kwijnende België willen halen is GELD en nog eens GELD! GROND en nog eens GROND!

Maar dan wel geld en grond van de Vlamingen. Ze kunnen het blijkbaar niet laten. Noem het voor mijn part gerust een genetische afwijking! Ze minachten onze taal en onze cultuur, maar ze zijn absoluut niet vies van ons geld en van onze grond. Begrijpe wie kan!
En laten we wel wezen, Vlaamse vrienden, ook zonder de PS in de federale regering blijven de transfers verder oplopen.
Ook zonder PS in de federale regering blijven alle Franstalige partijen de Vlaamse voogdij over de Rand onverminderd aanvechten.
Ook zonder PS in de federale regering kan een francofone minderheid in het federale parlement elke maatregel blokkeren die ogenschijnkijk een Vlaams voordeel zou kunnen opleveren.

En wie denkt dat we dit verzinnen, moet er maar eens het Waals regeerakkoord van 2008 op nalezen of vandaag eens gaan kijken naar wat er in de faciliteitengemeenten allemaal aan het gebeuren is. Ik bespaar u de details.
Maar, zoals gezegd, om als VVB het voortouw te kunnen nemen moeten we sterk staan. Sterker dan vandaag. Want ook voor ons geldt de macht van het getal.

En wat ik hiermee wil duidelijk maken, Vlaamse vrienden, is het volgende: als we met de Vlaamse Beweging, gegeven het politiek communautaire status quo, het op handen zijnde francofoon imperialisme het hoofd willen bieden, dan zullen we met z’n allen uit onze luie zetel moeten komen. En we zullen met velen moeten zijn.

We hebben met andere woorden, net zoals 100 jaar geleden, opnieuw Fronters nodig. Bewuste Vlaamse fronters met ambitie, moed en durf, die bereid zijn om telkens wanneer nodig uit hun veilige loopgrachten te komen en samen met de VVB in de vuurlinie te gaan staan.

De VVB heeft vandaag ongeveer 5000 leden en hier op deze wake zijn we ook met om en bij de 5000. Welnu, het lijkt mij totaal uitgesloten dat er hier toevallig alleen maar VVB-leden voor mij zouden staan. Wat dus ipso facto betekent dat er nog heel wat onder u geen lid zijn van de VVB.
Vandaar mijn ultieme oproep, ja zelfs mijn smeekbede: laat straks de eed van trouw nazinderen in uw Vlaams hart en rep u na afloop van deze wake naar de VVB-tent en stel daar uw hoogst persoonlijke daad van burgerlijke ongehoorzaamheid tegenover de Belgische staat en word alsnog lid van de VVB. Onze medewerkers zullen u daar graag bij helpen.

En daar stopt het natuurlijk niet bij, want we hebben vooral actieve leden nodig. Spreek er dus over met familie, met vrienden, collega’s en kennissen. Geef hen desnoods, naar analogie met de Bongo-bon, een VVB-lidmaatschap cadeau. En spoor bovendien, met het oog op de toekomst, ook uw kinderen aan om lid te worden van de VVB-Jongeren.

Want als we de pretentie hebben een onafhankelijke Vlaamse Staat te willen, dan moeten we ook bereid zijn om, met evenveel enthousiasme als onze partners uit Catalonië en Schotland, onze onafhankelijkheidswil, overal waar we komen en op welke manier dan ook, te propageren?

Daarom vraag ik ook aan iedereen van u die kan spreken, spreek met ons mee!
Aan iedereen die kan schrijven, schrijf met ons mee!
Aan iedereen die kan stappen, stap met ons mee!
En aan iedereen die durft springen, spring met ons mee.
De VVB is er in elk geval klaar voor!
Of om het in fronttermen te zeggen:
vrienden van de Vlaamse onafhankelijkheid, verlaat uw veilige stellingen.
Staar u niet langer blind op de kleur van elkaars politiek uniform, want in de modder van ons engagement zijn we elkaars gelijken.
En geef vandaag nog aan de VVB de 8000 leden van de frontbeweging van weleer.
En tot slot, Vlaamse vrienden bedevaarders, heb ik nog een korte mededeling voor onze Vlaamse ministers in de Vlaamse en in de federale regering: weet dat wij uw doen en laten scherp in de gaten zullen houden en dat wij niet van plan zijn om onze Vlaamse zaken op hun beloop te laten.
Daarom vragen wij u nu reeds: vergeet even die transgender-toiletten en maak na meer dan 50 jaar eindelijk eens werk van de afbouw van de faciliteiten!
Leg die fameuze benoemingsmallemolen eindelijk voor eens en altijd stil!
Vecht met alle middelen elk akkoord tussen Brussel en faciliteitengemeenten aan!
Veeg Parking C, samen met CMB/BMR definitief van de Vlaamse tafel!
En zeg bij de eerste de beste gelegenheid, samen met de VVB, de Franstaligen de wacht aan met de simpele boodschap: NON!
GEEN MORZEL VLAAMSE GROND MEER!!
NU NIET EN NOOIT!

Ik dank u!