“Uw masker af!
Gij die daar spreekt van recht,
Die valsch en laf
Den Vlaming houdt geknecht;
Schenkt klaren wijn”

Zo klinkt het beginvers van het frontlied, geschreven door Jozef Simons. De tekst blijft brandend actueel. De Belgische politiek heeft een stevige traditie in verstoppertje spelen achter mooi opgepoetste maskers.

In 1926 – dit jaar precies 90 jaar geleden – werden honderden heldenhuldezerkjes verbrijzeld om als wegverharding te dienen. Het officiële België pleegde hiermee onbeschaamde grafschennis, maar de verantwoordelijken bleven verscholen achter het masker van Belgisch goed bestuur.

In 1946 – dit jaar precies 70 jaar geleden – werd de IJzertoren door onbekenden opgeblazen. Wij weten ondertussen wel beter: de toren werd vernield door het Belgisch leger. En uiteraard werden de daders nooit gevonden. Ze bleven verborgen achter het masker van Belgisch goed bestuur.

Die maskerade duurt tot op vandaag voort. Niet alleen voor onze geschiedenis, maar nog veel belangrijker: ook voor de uitdagingen waar Vlaanderen vandaag voor staat.

Door de ons opgelegde besparingen heeft Vlaanderen vandaag te weinig scholen, te weinig sociale woningen en ellenlange wachtlijsten in de zorgsector. De ontwarring van de verkeersknoop wordt wegens geldgebrek op de lange baan geschoven.

Vlaanderen zou heel wat verder staan mocht het kunnen beschikken over de vruchten van zijn eigen arbeid. Maar de 16 miljard euro die we jaarlijks moeten afdragen aan de Waalse bodemloze put is geen thema meer. Het blijft netjes verborgen achter het masker van het Belgisch goed bestuur.

Molenbeek werd een broeinest van islamterroristen, maar politie en gerecht keken de andere kant op. Belgisch goed bestuur mag de moslimgemeenschap niet verontrusten.

Berichten over zogenaamde vluchtelingen die zich misdragen worden zoveel als mogelijk verzwegen, want Belgisch goed bestuur vereist dat er geen olie op het vuur gegoten wordt.

Op de 15de IJzerwake willen we klare wijn schenken. De maskers af! Wij hebben lak aan ?Belgisch goed bestuur?. Zelfbestuur !!! Daar gaat het om.

Tot in Steenstrate, om geworteld in onze traditie de bakens te zetten naar Vlaamse onafhankelijkheid.

IJzerwake kocht onlangs de parkeerweide naast onze weide en legde een nieuwe weg aan voor de Wake. Deze noodzakelijke investering in de toekomst van de IJzerwake werd meter na meter betaald met de bijdragen – groot en klein – van duizenden Vlaamsgezinden. Hierdoor kunnen we iedereen in de meest optimale omstandigheden ontvangen op de 15de IJzerwake.

Dagen en maanden voorafgaand aan de IJzerwake worden al de nodige voorbereidingen getroffen, toch is voor vele medewerkers het weekend zelf het hoogtepunt: Hier krijgt de wake haar ware vorm.

De opbouw begint reeds enkele dagen voordien. Met man en macht zorgen het VNJ, Voorpost en het IJzerwake-comité ervoor dat wij zondag – zonder veel zorgen – kunnen genieten van de IJzerwake. ‘s Zaterdags werd er afgesloten met een kameraadschapsavond waar onder meer Wilfred, de gastzanger van zondag, al een voorproefje gaf van zijn optreden. Deze zangavond hield ons echter niet tegen om ‘s anderendaags vroeg op appel te verschijnen. De standen en de EHBO-post worden ingekleed, de broodjes worden gesmeerd, het geluid wordt nog een allerlaatste keer getest en tot slot krijgen de medewerkers hun laatste instructies. Ja hoor, we zijn er helemaal klaar voor.

Vanaf 10 uur sijpelen de eerste bezoekers binnen. In de geest van de Frontbeweging blijven het streven naar zelfbestuur voor Vlaanderen, nooit meer oorlog en godsvrede de pijlers voor de IJzerwake. Daarnaast is ook iedere editie een blij weerzien voor velen.

Om 11 uur wordt de officiële start gegeven, voor de allerkleinsten is er de speciale kinderijzerwake. Traditiegetrouw beginnen we met een eucharistieviering waarna de jaarvlag trots zijn intrede doet, onder begeleiding van doedelzakspelers.

Hierna zien we onze gastzanger Wilfred terug. Hij brengt enkele liederen die de vragen en zorgen van de huidige samenleving weerspiegelen. Elia Vermeulen draagt het gedicht Grafschennis voor waarin de vernieling van de heldenhuldezerken van onze gesneuvelde Vlaamse soldaten beknopt wordt samengevat. Deze Vlaamse jongens en het leed dat zij meemaakten, zullen we nooit vergeten. Net als elk jaar eren we onze frontsoldaten in een bloemenhulde naast een aantal  personen die ons het voorbije jaar verlieten, zoals Wilfried Aers en Erik Verstraete.

Bart Laeremans wees er ons op dat de strijd voor onze eigen grenzen en de eigenheid van ons Vlaamse volk, net als bij onze frontsoldaten, nog steeds niet is gestreden. De openstelling van de grenzen tast de eigen identiteit aan en belemmert het voortbestaan van volkeren, naties en het behoud van een democratische rechtsstaat. Daarnaast zorgt het voor een toename van de ontnederlandsing. Hierbij verwees hij naar de faciliteitengemeenten en de Vlaamse rand rond Brussel die steeds meer verfransen en verBrusselen. Hij stelde zich ook  terecht de vraag hoe de integratie vlot zou kunnen verlopen als de instroom van anderstaligen en de uitstroom van Nederlandstaligen blijft aanhouden. Bart keerde zich ook tegen de uitbreiding van Brussel met onder meer de bouw van het nationaal stadion in Grimbergen, die indruist tegen de Vlaamse regelgeving en de verfransing in de hand werkt. Daarom roept hij op ons in te blijven zetten voor die Vlaamse onafhankelijkheid. En met deze woorden in gedachten werd er uit volle borst De landsknechttrommen dreunen en Omdat ik Vlaming ben gezongen.

Dit brengt ons tot het thema van deze IJzerwake: De maskers af! Wij blijven niet langer aan de zijlijn staan, de strijd om een Vlaamse natie is nu.

Wim De Wit wist dit meteen concreet te maken door de honderden Vlamingen te bedanken die spontaan hun steun gaven in de gezamelijke aankoop van de toegangsweg en de parkeerplaats van onze IJzerwakeweide. Dit is meteen een teken dat het IJzerwaketestament een blijvende waarde heeft. Daarnaast stelde ook hij vast dat de toestroom van de vluchtelingen, echte en vermeende, een bedreiging is voor onze eigenheid en culturele identiteit. Ook de nefaste rol in deze van de Europese Unie kwam aan bod. Toch is een vrij Europa der Volkeren nog steeds een belangrijke doelstelling van de Vlaamse Beweging, maar met dat verschil dat een volksverhuizing en een vluchtelingencrisis twee verschillende zaken zijn. Ook de toenemende islamterreur en het communautair debacle van ons land kwamen aan bod. Wim riep, net als Bart, op om samen te strijden voor de Vlaamse identiteit en een Vlaamse republiek.

Die Vlaamse strijd wordt gevoerd in de verschillende hoeken van het land, in diverse takken en bewegingen.Tijdens de vlaggenparade kan je deze Vlaamse ‘bewegingen’ terugvinden. En met de Eed van Trouw zweren wij onze trouw aan Vlaanderen, waarna we de IJzerwake officieel afsluiten met de drie nationale liederen.

Het nakaarten en het opruimen van de verkoopsstanden kan dan beginnen. Het Vlaams Kruis sloot de dag af met 12 (kleine) verzorgingen. Ook deze editie van de IJzerwake was alweer een succes.

Goedele Kamers

Vlamingen, bedevaarders,

Laat mij beginnen met een woord van dank. Dank aan de honderden Vlamingen die op minder dan drie maanden tijd de vereiste 75.000 euro hebben samengebracht voor de aankoop van de parkeerweide en de toegangsweg tot de IJzerwakeweide.

Dat bewijst uw blijvend geloof in het IJzertestament en het is meteen een bevestiging van de veerkracht van onze vereniging en van het Vlaamse Volk. In naam van de Algemene Vergadering zeg ik daarom nogmaals: dank u, Vlamingen! Dank u!

Vlaamse vrienden,

Gaat alles goed in ons Avondland? Ik denk het niet. Na de Griekse Euro-tragedie, kwam de vluchtelingenstroom en nu is er de Brexit.
De ondemocratische macht van de Europese superstaat was de voornaamste reden voor het Britse ongenoegen. Het antwoord kan dus niet zijn: meer Europa zoals de wereldvreemde Eurocraten als Verhofstadt en Juncker dat zien.

Toch is er niets mis met de Europese gedachte op zich. Een vrij Europa der volkeren was, is en blijft een belangrijke doelstelling van de Vlaamse Beweging.

Er zijn meer dan genoeg uitdagingen die een Europese aanpak vergen. Als we het terrorisme efficiënt willen bestrijden, kan dit niet zonder een intense samenwerking tussen alle veiligheidsdiensten van Europa. En als Europa zich wil beschermen tegen een ware volksverhuizing dan is ook hier een Europese aanpak onvermijdelijk.

Maar dat moet dan wel een andere Europese aanpak zijn dan deze die we nu kennen. Dat het anders moet en kan bewijzen de Centraal- en Oost- Europese lidstaten. Deze landen worden bestuurd door politici die niet vergiftigd zijn door het politiek-correcte denken. Deze politici hebben begrepen dat de bescherming van hun eigenheid een terechte zorg is en ze handelen er ook naar. Zij laten hun land niet overspoelen door echte en vermeende asielzoekers. Dat is het Europa dat we nodig hebben, dat is het Europa dat wij willen.

Bij de vluchtelingencrisis maakt men graag de vergelijking met de Vlamingen die in 1914 naar Nederland gevlucht zijn. Bij het uitbreken van de oorlog waren het er meer dan een miljoen. De vergelijking is leerrijk want ze brengt vooral de verschillen aan het licht. Ten eerste trokken de Vlamingen niet naar de andere kant van wereld: ze zochten en vonden onderdak in een aangrenzend gebied, net voorbij een grens die nooit een grens had mogen zijn. Zij spraken dezelfde taal en hadden dezelfde cultuur. Ten tweede keerden ze zo snel als mogelijk terug naar de eigen haard. In mei 1915 verbleven er amper nog 100.000 Vlaamse oorlogsvluchtelingen in Nederland. En ten slotte: er zijn geen verhalen bekend van Vlaamse asielzoekers die zich te buiten gingen aan absurde eisen of zich massaal bezondigden aan seksuele aanrandingen of moordpartijen.
De conclusie is duidelijk: wie op de vlucht is voor het redden van het eigen leven heeft recht op bijstand. Maar dan wel in het gebied waar hij of zij vandaan komt. En van zodra het gevaar geweken is, keert een echte vluchteling terug naar huis.

Wat we thans meemaken is geen vluchtelingencrisis, maar een asielinvasie die onze identiteit bedreigt en daarom moet gestopt worden.
En dan is er natuurlijk ook nog Turkije, Vlaamse vrienden! Het openstellen van de Europese Unie voor een niet-Europees en vooral islamitisch land als Turkije bewijst andermaal dat het huidige Europa weigert rekening te houden met enige culturele identiteit.

Turkije is geen Europees land en kan alleen daarom al nooit toetreden tot de Europese Unie. We verzetten ons evenzeer tegen de afschaffing van de visumplicht voor Turken die naar Europa willen komen. Deze afschaffing zou neerkomen op het openzetten van de grenzen voor een oncontroleerbare massamigratie.

Terreur

We leven al een geruime tijd in staat van oorlog; niet in de conventionele betekenis van het woord. Het is een strijd tegen een tegenstrever die openlijk verklaart dat de ondergang van onze samenleving zijn doel is. Volgens het jihad-handboek is elke ‘ongelovige’ een legitiem doelwit. Via de sociale media roept IS op om toe te slaan op alle mogelijke manieren. Voor een aanslag zoals in Nice volstaat één terrorist en een vrachtwagen voor 84 doden en tientallen gewonden.

Dat uit zich in een bijna dagelijkse islamterreur omdat – naar het woord van moraalfilosoof Etienne Vermeersch – de fundamentalistische salafistische beweging zich grondig heeft ingewerkt in de moslimcultuur.

De Islam zal nooit aanvaarden dat onze cultuur in Europa dominant blijft. De Islam wil ons zijn middeleeuwse levenswijze opdringen. De dag dat de moslims de meerderheid hebben, schaffen ze de democratie en de zogenaamde multiculturele tolerantie af. Een zoveelste reden waarom we de grenzen nu moeten sluiten en de islamisering van Europa moeten stoppen.

Of krijgt de in 2006 overleden Italiaanse journaliste Oriana Fallaci dan postuum gelijk dat het laffe Europa geen weerstand kan en wil bieden aan de mohammedaanse schurkenideologie. Een Europa dat, naar haar idee, het oude Europa niet meer is; het is inmiddels aan het veranderen in Eurabia, een kolonie van de islam. Het is dus de hoogste tijd dat wij de immigratiekraan dichtdraaien, de islam terugdringen en de eigen identiteit opnieuw centraal stellen.

Vrienden,

Oorlog ontmenselijkt. Alle oorlogen doen dat. Oorlogen die lang duren doen dat des te meer en breken ons als menselijke soort moreel tot in de diepste kern af.

‘Nooit meer oorlog’ staat er geschreven op onze IJzertoren. Vergeet dit niet.
In het verleden is Europa al te dikwijls de doelstellingen van de Verenigde Staten achterna gelopen. De ondoordachte, slecht voorbereide interventies in Afghanistan, Koeweit en Irak hebben mee het ontstaan van IS mogelijk gemaakt.

We moeten in het Nabije Oosten geen regimes ten val brengen. We moeten er niet proberen de democratie te vestigen. Dat werkt toch niet. We moeten wel de IS-staat vernietigen.

Maar laat het duidelijk zijn: de vrijheid van de volkeren in het Midden-Oosten is op de eerste plaats hun probleem. Een Europese tussenkomst moet zo beperkt mogelijk zijn met als maatstaf: datgene wat noodzakelijk is voor het vrijwaren van onze veiligheid.
Europa moet eerst IS in Europa vernietigen. Dat is de opdracht. We moeten de vijanden van het Avondland vernietigend verslaan.

Communautair

Vlaamse vrienden,

Communautair is er meer te melden dan de diepvries laat uitschijnen. Er zijn tal van dossiers waarin de Franstaligen agressief terrein ten nadele van Vlaanderen proberen in te nemen. De schandelijke saga van de artsencontingentering is de enige die de media haalde, omdat het rector Rik Torfs van de KULeuven al te gortig werd. U kent het verhaal. Er is een wettelijk vastgelegde afspraak om een 60/40-verhouding te hanteren in het toekennen van RIZIV-nummers aan artsen. De Franstaligen laten stelselmatig, jaar na jaar, meer nieuwe artsen afstuderen dan dat er zulke nummers voor hen beschikbaar zijn. Wanneer de toestand onhoudbaar wordt, onderwerpen de Vlamingen zich eens te meer en werpt Maggie De Block zich op als de grote Vlaams-Waalse verzoenster door honderden Vlaamse RIZIV-nummers in de onverzadigbare Waalse put te gooien.

Maar dit is maar het topje van de ijsberg. Een pak taaldossiers die voor de Franstaligen belangrijk zijn, worden met de grootst mogelijke lichtzinnigheid door de Vlaamse volksvertegenwoordigers, ministers en staatssecretarissen weggewimpeld en onoordeelkundig meegestemd voor de lieve vrede. Zelfs de minister van Binnenlandse Zaken laat de verkrachting van de taalwetten in Brussel blauw, blauw. Franstalig België gebruikt de communautaire ijstijd als een comfortzone om zijn posities te versterken. De ruwe kantjes van het Plan B van Walen en Franstalige Brusselaars worden deze legislatuur afgevijld. Zo staan ze des te sterker om een nieuwe staatshervorming af te wijzen en, als het er echt om zou spannen, als eerste uit België te stappen en Vlaanderen arm en verweesd – zonder Brussel! – achter te laten. We hebben dan wel onze republiek, maar wij zullen de scheiding moeten betalen. De uitholling van de taalwetgeving te Brussel, het gestook tegen de Vlaamse kinderbijslagfondsen in de hoofdstad: het past allemaal in een strategie. Vanuit een soort ondraaglijke lichtheid van het politieke bestaan willen Vlaamse politici dit blijkbaar niet zien. Tegenover de kracht van verandering plaatst Franstalig België haar alchemie en haar geduld.

Open VLD probeert de bezadigdste leerling van de communautaire klas te zijn. Met een gespeelde ernst van staatsmanschap doen zij smalend over de bevoegdheidsverdeling in dit land. En voor de blauwen betekent opruimen her federaliseren. Terug dus naar de unitaire staat. Er was ooit een tijd dat ze door de Vlaamse Beweging werden uitgekreten als Pest Voor Vlaanderen. De geschiedenis herhaalt zich!

De zogeheten ‘open’ voorstellen van de ‘Open’ VLD voor de ‘open’ samenleving zijn een vervorming van onze Vlaamse identiteit. Het is goed dat Zuhal Demir van N-VA de kat de bel aanbond en pleitte tégen de dubbele nationaliteit. Vergeten we echter niet dat Barbara Pas van Vlaams Belang – onlangs nog uitgeroepen tot het meest actieve parlementslid – dit probleem al veel langer heeft aangeklaagd. Openheid heeft alles te maken met helderheid en keuzevrijheid en niets met verwarring en dubbelzinnigheid. Het is niet meer dan normaal om iedereen voor de keuze te plaatsen of hij of zij Vlaming wil zijn of iets of iemand anders.

Waar Vlaanderen nood aan heeft, is een Vlaamse Beweging 2.0. De IJzerwake doet een warme oproep aan het Vlaamse middenveld om zich ernstig te buigen over een stappenplan richting Vlaamse Republiek. Van links tot rechts: als het over een staatsvormend project gaat op basis van cultureel zelfrespect, sociale samenhorigheid en economische innovatie, dan moeten wij de handen in elkaar slaan. Vlamingen: wacht niet langer op de politieke partijen. Als het gaat om de natie moeten we één zijn en aan hetzelfde zeel trekken.

We moeten zelf het initiatief nemen en de onafhankelijkheid van Vlaanderen actief voorbereiden. Begin in wijken en buurten, op het werk en in de scholen. Smeed plannen voor acties, campagnes en referenda. Doe zoals de Catalanen, de Schotten en de Basken, maar dan anders, op z’n Vlaams. Of kunnen wij als natie niet stevig uit de hoek komen als het écht nodig is? Mensen, het is een zaak van noodweer! We kunnen geen tien jaar meer de kat uit de boom kijken. Geen bezadigd gemompel over het België van gisteren, maar een radicale revolte voor een Vlaamse staat!

Slot

En daarom, Vlaamse vrienden, zal ik naar goede gewoonte eindigen met mijn jaarlijks terugkerend credo: wij staan en wij gaan voor niets meer en niets minder dan voor een onafhankelijke Vlaamse republiek, die zijn toekomst in een Verenigd Europa van onafhankelijke volkeren naar eigen inzicht gestalte geeft én blijft aansturen op een hereniging met Noord-Nederland!

Zoals het was in 1815, want aan 1830 hebben wij geen boodschap!!!

Ik dank u!

Vlaamse vrienden,

het is met schroom en grote erkentelijkheid dat ik hier vandaag het woord neem. Erkentelijkheid en dankbaarheid voor het offer van jonge mensen, veel jonger nog dan de meesten van ons. Deze jongeren gaven, vaak geheel vrijwillig, het belangrijkste wat zij bezaten, hun eigen leven, om hun land en hun volk te beschermen, om hun grenzen te verdedigen.

Ons leven is vandaag zoveel complexer dan dat van die jonge mensen van toen en er zijn zoveel meer mogelijkheden om ons aan onze verantwoordelijkheid te onttrekken. Juist daarom is het zinvol om stil te staan bij datgene wat ons met hen verbindt.

Want ook vandaag strijden wij voor het behoud en de verdediging van onze grenzen. Die strijd is zelfs actueler dan ooit. We zien dagelijks in het Midden-Oosten, maar het afgelopen jaar ook in Europa, hoe gevaarlijk en hoe onveilig een wereld is zónder grenzen. Een continent dat zijn grenzen openstelt voor iedereen die elders weg wil, wordt meteen overrompeld door een eindeloze, onophoudelijke stroom van honderdduizenden gelukzoekers, wat garant staat voor chaos én voor terreur.

Dat het grote Europa niet in staat is zijn eigen grenzen autonoom en ordelijk te sluiten en het ondankbare werk laat opknappen door een klein land als Macedonië, dat is geen toeval. Heel wat West-Europese landen worden geleid door een lichtzinnige elite die afkerig is van grenzen. Die zich laat misleiden door wereldvreemde utopieën, gericht op het systematisch weggommen van grenzen. Terwijl duidelijke en veilige grenzen essentieel zijn voor het voortbestaan van volkeren en van naties, cruciaal zijn voor het behoud van een democratische rechtsstaat.

Wanneer zelfs in Engeland, met zijn zo dominante taal en cultuur, gevreesd wordt dat de onbeperkte vrijheid van personenverkeer in de Europese Unie de eigen identiteit aantast en bedreigt, hoezeer is die vrees dan niet gewettigd bij ons, waar wij in en rond Brussel kampen met een ongeziene bevolkingsexplosie, die het rechtstreekse gevolg is van een jarenlang volgehouden open-grenzen-beleid? Een beleid dat niet zomaar toevallig uit de lucht is komen vallen, maar integendeel een bewuste strategie is geweest van de Parti Socialiste, gericht op het ondergraven van de Vlaamse meerderheid in dit onzalige land.

Bij ons, in de Vlaamse Gordel rond de hoofdstad, leidt deze bevolkingsexplosie tot een razendsnelle ontnederlandsing én een aanhoudende verfransing. De cijfers van Kind en Gezin zijn objectief en liegen niet: waar in 2004 nog 58 procent van de jonge moeders in Halle-Vilvoorde Nederlands sprak, was dat vorig jaar, nauwelijks 11 jaar later, nog 47 procent. Elk jaar gaan we dus een vol procent achteruit. De Franstalige jonge moeders stegen in diezelfde periode van 25 naar 32 procent en de anderstalige verdubbelden van 9 naar 21 procent. Het gaat dus razendsnel.

In faciliteitengemeenten zoals Wemmel en Sint-Genesius-Rode waren in 2004 nog ruim een kwart van de jonge moeders Nederlandstalig. Vandaag is dit nog amper 11 en 12 procent. Maar ook in Vlaamse gemeenten zonder faciliteiten blijft de ontnederlandsing toenemen. In 2015 waren er in Beersel, Sint-Pieters-Leeuw, Hoeilaart, Overijse, Zaventem, Machelen én Vilvoorde meer Franstalige moeders van pasgeborenen, dan Nederlandstalige. In Sint-Pieters-Leeuw is dat al 11 jaar lang het geval. Grote stukken van de Vlaamse Rand zijn dus op een structurele wijze aan het verfransen en aan het verBrusselen.

Het beleid dat de Vlaamse regering de voorbije kwarteeuw voor onze streek heeft gevoerd, is dus veel te zwak gebleken. Het was en is veel te veel gericht op symptoombestrijding, veel te weinig op het aantrekken van jonge, Nederlandstalige gezinnen. Nog altijd trekken talloze jongeren uit hun geboortestreek weg omdat zij er zich niet meer thuis voelen of omdat wonen er onbetaalbaar duur is geworden.

En uiteraard weten we ook wel dat cijfers niet alles zeggen en dat we niet iedereen over dezelfde kam mogen scheren. Een groot deel van de Franstalige en anderstalige kinderen gaan inderdaad naar het Nederlandstalig onderwijs en die leerkrachten daar, zowel in Vlaams-Brabant als in Brussel, verdienen alle bewondering en steun voor hun verdienstelijk werk.

Maar wanneer in verstedelijkte gebieden zoals Ruisbroek, Zellik, Strombeek, Diegem, Sint-Stevens-Woluwe nog amper 20 procent van de geboorten Nederlandstalig zijn, dan moet men toch vaststellen dat het overleven van onze gemeenschap daar op het spel staat. Hoe kan men verwachten dat anderstaligen daar op een behoorlijke manier integreren wanneer de van huis uit Nederlandstalige kinderen en jongeren zo sterk in de minderheid geraken? En vooral: we staan nog maar aan het begin. De instroom van anderstaligen blijft aanhouden, de uitstroom van Nederlandstaligen blijft aanhouden.

De Vlaamse overheid beschikt vandaag over nagenoeg alle noodzakelijke sleutels en hefbomen om daar tegenin te gaan. Het minste dat we van de Vlaamse overheid toch mogen verwachten is een doorgedreven woonbeleid in de Vlaamse Rand ten voordele van Nederlandstalige jonge gezinnen, waarbij niet alleen gemikt wordt op de jongeren die er vandaag nog wonen, maar ook op het aantrekken van Nederlandstaligen van elders.

In plaats van de Vlaamse open ruimte steeds verder vol te bouwen, moet de Vlaamse regering een veel actievere woonpolitiek voeren die onze steden én de Vlaamse gemeenten rond Brussel opnieuw aantrekkelijk maakt. Dat vraagt dus een doordachte strategie, financiële middelen, een actief ingrijpen in de vrije markt. En dat moet nu gebeuren, niet wanneer het te laat zal zijn.

Daarnaast vragen wij dat de Vlaamse overheid elke medewerking stopt aan projecten die neerkomen op een verdere uitbreiding van Brussel. En dat is overduidelijk het geval met de doldwaze plannen van Brussel om op Parking C in Grimbergen een nieuw nationaal voetbalstadion te bouwen.

Vijf jaar geleden heeft de Vlaamse regering deze zone definitief ingedeeld bij het zogeheten Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel. Daarbij werd de oppervlakte voor recreatie en kantoren sterk gelimiteerd en werd uitdrukkelijk bepaald dat er geen plaats was voor, ik citeer: ?bedrijven die de draagkracht van de omgeving overschrijden.?

Is het dan teveel dat we van de Vlaamse overheid respect vragen voor de eigen regelgeving? Een nationaal stadion in Grimbergen wordt niet alleen een bastion van belgitude, maar ook een bruggenhoofd voor verfransing en komt in de praktijk neer op een brutale annexatie door Brussel van een zeer strategisch gelegen stuk van Vlaanderen. Mogen we van de hele Vlaamse regering in dit dossier eindelijk duidelijkheid en gezond verstand vragen?
Duidelijk is in ieder geval dat de pogingen om Brussel uit te breiden niet van de baan zijn. Het is allemaal wat subtieler en achterbakser geworden, maar de Franstalige partijen hebben nog altijd de ambitie om Brussel verder uit te smeren over Vlaams-Brabant. De traditionele Vlaamse partijen zijn hen daarin bij de jongste staatshervorming verregaand tegemoetgekomen met de creatie van de zogenaamde Hoofdstedelijke Gemeenschap van Brussel, een zoveelste nieuw politiek niveau in dit land dat zich uitstrekt over het grondgebied van de hele unitaire provincie Brabant, onzaliger gedachtenis.

De francofone strategie is glashelder: meer grootstad, minder Vlaanderen. Zij zien het oude Brabant als de natuurlijke bedding voor een uitdeinend Brussel en willen daar één gigantische en meertalige Euro-hoofdstedelijke regio van maken. De demografische ontwikkelingen en de open grenzen zijn daarbij de bondgenoten van de francofonie.

Zolang België bestaat, zullen de Franstalige partijen alles blijven doen voor de uitbreiding van Brussel. Als we deze tendens van verBrusseling, verstedelijking en ontnederlandsing voorgoed willen keren, als we willen voorkomen dat Vlaanderen op termijn herleid wordt tot een romp-Vlaanderen zonder zijn kerngebied, dan is er maar één echte en doeltreffende oplossing en dat is de oprichting van een eigen onafhankelijke Vlaamse staat.

Er zijn tal van redenen waarom we moeten ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid, maar het is de strijd voor het behoud van Vlaams-Brabant die deze onafhankelijkheid zo dringend en zo noodzakelijk maakt. Het is ook de enige manier om Brussel opnieuw voor Vlaanderen te winnen.

Laat ons daarom van die strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid weer een wervend en breed gedragen project maken. Als dat lukt in Schotland en Catalonië, dan moet dat ook in Vlaanderen mogelijk zijn, zeker als we ons door de strategie van de Schotten en de Catalanen laten inspireren.

Want het project voor onafhankelijkheid is geen negatief project, geen anti-verhaal en zeker geen achterhaald project. Want hoe meer de wereld en ons leven internationaliseert, hoe meer de Vlamingen behoefte zullen hebben aan een hartland waar ze zich thuis kunnen voelen. Aan een vaderland, dat de Vlamingen, waar ze zich in de wereld ook bevinden, echt in bescherming neemt.

De Belgische staat is voor de Vlamingen NOOIT een vaderland geweest. Het is een land dat gebouwd is op het geduld van de Vlamingen en op het afromen van onze welvaart, op het wegroven van onze mensen en van ons grondgebied. Het is een fundamenteel onrechtvaardig land en heeft bovendien als natie volkomen gefaald.
Daarom moeten we de Vlamingen opnieuw hoop en perspectief geven met een krachtig en klaar alternatief, met een eigen, Vlaamse natie.

Ik roep daarom in het bijzonder de jonge mensen op om zich actief in te zetten voor de Vlaamse Beweging en om van die Vlaamse onafhankelijkheid opnieuw een eigentijds verhaal te maken. Om die eis op een frisse en hedendaagse manier te her-talen en daarmee het Internet te veroveren. Niet met geklaag en gezaag, maar met een optimistisch verhaal.

En dat kan, want onze boodschap van natievorming is een bevrijdende boodschap.

Het nationalisme, de volkse strijd voor een eigen staat, is dé bevrijdende, positieve en vernieuwende kracht geweest die Europa en de hele wereld in 70 jaar tijd totaal veranderd heeft en gezorgd heeft voor zoveel meer échte diversiteit, democratie en welvaart.

Beste vrienden, wij hebben een prachtige boodschap, maar het is geen boodschap van het verleden, geen boodschap die in een museum thuishoort, een boodschap die we integendeel met het grootst mogelijke enthousiasme moeten uitdragen én doorgeven aan de nieuwe generatie. Ik dank u.