Honderd jaar geleden publiceerden de Fronters hun eerste Open Frontbrief. De brief werd verspreid op een symbolische datum: 11 juli. Met hun actie voor zelfbestuur en Vlaamse regimenten legden zij de basis voor de moderne Vlaamse Beweging. Een goede reden om dit feit te herdenken op de jaarlijkse IJzerwake.

Maar het gaat vandaag natuurlijk niet enkel over onze geschiedenis, hoe bepalend die ook is voor onze identiteit als Vlaming. Het is ook hoog tijd om de strategie van de Vlaamse Beweging te her-denken. Belgische staatshervormingen hebben ons een beetje autonomie gegeven, maar dat is meer schijn dan werkelijkheid.

De miljardentransfers die het Waals cliëntelisme en de graaicultuur in stand houden, gaan onverkort verder. En er is geen beterschap in zicht.

De Belgische recuperatie is volop aan de gang. Sommige partijen spreken ongegeneerd over mogelijke herfederalisering van bevoegdheden. En waar het Belgisch niveau ons niet in de weg staat, krijgen we af te rekenen met wereldvreemde despoten in rechtbanken of in de Europese Commissie.

We moeten dus af van de strategie die het Belgisch niveau wil laten verdampen door alle bevoegdheden naar Europa over te hevelen. Of de voogden nu in de federale regering zitten, in een wereldvreemde rechtbank of in de Europese Unie maakt weinig uit. Het komt erop neer dat we niet langer baas in eigen land zijn.

Overal in Europa staan partijen en bewegingen klaar die het roer willen omgooien. Bewegingen die van zelfbestuur en eigen identiteit opnieuw basiswaarden in de politiek willen maken.

Vlaanderen mag die trein niet missen. Hier ligt een belangrijke taak voor het Vlaams Parlement. De Belgische grendels kunnen enkel doorbroken worden door een eenzijdig initiatief van de Vlaamse verkozenen. Zoals de Fronters het ons leerden: Staan er wetten en praktische bezwaren in de weg? Omver en erover!

Tot in Steenstrate om, geworteld in onze traditie, de bakens te zetten naar echte Vlaamse onafhankelijkheid.

Op zondag 27 augustus 2017, 11u. vindt de 16de IJzerwake plaats in Steenstrate.

Gastspreker dit jaar is Jan van Malderen, oud-voorzitter van Pro Flandria.

Terwijl de mist over het terrrein langzaam wegtrok, werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de IJzerwake: de stoelen werden drooggeveegd, de microfoon werd getest, de standen in het IJzerwakedorp werden klaargezet… Iedereen kreeg nog de laatste richtlijnen mee.
Terwijl we genoten van de blazers die de aanzet geven van de IJzerwake, kwamen de bezoekers het terrein op. Ook ditmaal was het een blij weerzien voor velen en vormde de IJzerwake het hoogtepunt van het jaar. Hier zien we immers Vlamingen van over het hele land opduiken die de Vlaamse gedachte meedragen: zelfbestuur voor Vlaanderen, nooit meer oorlog en godsvrede.

Bij het heldenhuldenzerkje begon de eucharistieviering. Tijdens deze misviering werd de moedige strijd van de Vlamingen aangehaald. De priesters benadrukten zelfs dat het offer dat de Frontsoldaten brachten en de inzet van onze overleden Vlaamse kameraden niet tevergeefs zijn als we ons door hun laten bezielen. Want alleen dan heeft dit alles zijn volle betekenis. We moeten ons daarom steeds blijven inzetten voor het Vlaamse volk, onze toekomst. En dat brengt ons meteen tot de kern van de IJzerwake: op eigen kracht naar Vlaamse macht. Een strijd die we al lang voeren maar nog niet vergeten zijn. Deze strijdleuze staat ook op de jaarvlag die zijn intrede deed onder de begeleiding van de VNJ-blazers.

De moeilijke periode van de Vlaamse frontsoldaten was een rode draad in deze IJzerwake.

Doorheen het programma werden er brieven voorgelezen door een frontsoldaat. Dit gebeurde met een prachtig decor in de achtergrond. Helaas was de werkelijkheid niet zo prachtig. De frontbrieven die voorgelezen werden, was briefwisseling met Nederland, de enige communicatie die nog wel mogelijk was en die de eenzaamheid moest bekampen. Op deze manier waren de frontsoldaten min of meer betrokken met het reilen en zeilen thuis en kregen ze de steun die ze verdienden. Ondertussen werden de helse taferelen van het front ook duidelijk aan de thuisfront. Het verdriet en de onmacht, de Vlaams-Franse taalstrijd, de onrust en angst konden geuit worden en kregen een luisterend oor.
Neen, we zijn onze helden nog niet vergeten.

Intussen is het al 100 jaar geleden dat Frans en Edward van Raemdonck gesneuveld zijn. Als broers stierven zij in elkaars armen. Deze broederliefde, hun inzet en hun Vlaamse strijd werd een iconisch Vlaams IJzersymbool. Zij zijn vereeuwigd in het Van Raemdonckmonument, samen met hun Waalse strijdmakker Aimé Fievez.

Als eersten werden zij dan ook vermeld tijdens de bloemenhulde. Bloemen als uitdrukking van onze erkentelijkheid en ons onverwerkt verdriet. Maar niet enkel de doden van een ver verleden maar ook zij die ons pijnlijk recent ontvallen zijn, werden gehuldigd.

Na de bloemenhulde sprak Jan Van Malderen ons toe. Hij richtte de aandacht op de huidige politieke kwesties in België. De vraag naar Vlaamse identiteit wordt in de hand gewerkt door alle middelen die ze net willen tegenhouden, vertelde hij. Zo is er de culturele sector die ons een multicultuur opdringt en die overwoekerd wordt door rijkelijk gsubsidieerde vzw’s. Het onderwijs dat niet toe laat zelf kritisch na te denken. De politiek die onder het mom van solidariteit en liefdadigheid hun verborgen agenda’s en obscure deals geen tekort aan zullen doen. Desondanks dat het onze honger naar eigen identiteit voedt, maakt het het ook meteen onmogelijk om ons tot een natie te smeden. Doch gaf hij ook een oplossing mee; we moeten ons vertrouwen in België opgeven en het heft in eigen handen nemen.

We sloten deze toespraak af met het daverend Frontlied, gebracht door Eric De Quick, waarin de eis van zelfbestuur nogmaals weerklonk.
De reden en de vraag naar een Vlaamse staat en de leuze ‘Op eigen kracht naar een Vlaamse macht’ werd nadien verder uitgeklaard door een tekst van Anton Aldi.

De slottoespraak kwam van Wim de Wit, voorzitter van de IJzerwake. Hij begon zijn toespraak met de zielenzang van Frans Van Raemdock, meteen een hulde aan de gebroeders Van Raemdonck. Verder verwees hij naar de Frontbeweging, die ons vandaag de dag inspireert en die ons naar het huidige motto van deze IJzerwake voert. Op eigen kracht naar Vlaamse macht. Wim haalde, net als Jan, de politieke en culturele wantoestanden aan, alleen deed hij dit veel uitgebreider. Hij onderstreepte dat alleen een Vlaanderen dat het voortouw neemt in de ontbinding van België orde en stabiliteit kan verschaffen. We moeten daarbij onze verantwoordlijkheid opnemen en opkomen voor onze eigen normen en waarden en kiezen voor fierheid en zelfzekerheid. Hij sloot zijn toespraak af met een daverende slogan: zonder België omdat het niet anders kan, tegen België omdat het moet.

Nadien stapte de VNJ-muzikapel op waarbij meteen de vlaggenparade begon. Het lied ‘Duizend Vaandels’ werd uit volle borst gezongen. Alle vaandels op het podium vormen een bevestiging van onze strijd naar eigen Vlaamse Staat. Ons geloof in onze toekomst en onze trouw aan het verleden bevestigden we traditiegetrouw met de opzegging van de Eed van Trouw. Nadien sloten we de IJzerwake af met de nationale liederen.

De IJzerwake die even sterk gebracht werd als voorgaande jaren en die onze honger naar een Vlaamse Staat duidelijk maakte was voorbij. Maar niet iedereen ging meteen naar huis. Terwijl aan het hoofdpodium opgeruimd werd, konden we op een kleiner zijpodium genieten van IJzerfolk. Napraten bij pot en pint of meedansen op deze volksmuziek, voor elk was er wat wils. Feestelijk napratend de avond tegemoet, langzaam huiswaarts kerend met een bevestiging: were di! Tot volgend jaar!

Goedele Kamers

‘k Weet mannen die lijden en die men verstoot
die streven en strijden en kampen zich dood
voor vrijheid, gelijkheid in rechten en taal.
‘t Zijn mannen met spieren, met ‘willen van staal’,
en klaarziende breinen, onstuimig gemoed;
met kruim in hun hart en zout in het bloed.
Die wenschen geen zalen van warm en koud
noch rijke juwelen, noch ringen van goud.
Zij eischen het leven vol ruwheid en macht
onschuldige zeden, en Vlamingenkracht.
Zij trekken door sombere nachten, in de hand
een vlammende toorts en een harte dat brandt
voor ‘t volk en zijn tale, voor vrijheid en vreê.
Hun leuze blijft ‘Waarheid’ en ‘Recht door de zee’!

Met deze zielenzang van Frans Van Raemdonck wil ik nogmaals hulde brengen aan de gebroeders Van Raemdonck die honderd jaar geleden, op 26 maart 1917, hier in Steenstrate hun leven gaven voor land en volk.

Nog steeds staan zij symbool voor het ideaal van àlle Fronters!

Voor ons nog altijd onveranderd en niet te hertalen, samengebald in ‘Nooit meer oorlog, Godsvrede, en Zelfbestuur!’

En bovendien de verpersoonlijking van het moto van vandaag: “Op eigen kracht naar Vlaamse macht”.

De herinnering aan de grote oorlog staat dit jaar meer dan ooit in de belangstelling. Enkele weken geleden werd de slag bij Passendale uitgebreid herdacht. Een slachting die een half miljoen mensenlevens kostte en militair niets opleverde. Met veel aandacht voor de zinloosheid van deze oorlogsgruwel. En terecht.

Alleen jammer dat er bij die gelegenheid van officiële Vlaamse zijde niet even uitvoerig werd stilgestaan bij de eerste open brief van de Frontbeweging, die uitgerekend op 11 juli 1917 aan koning Albert werd gericht. Vooral omdat met deze brief in feite het startsein voor de moderne Vlaamse Beweging werd gegeven.

De 19e-eeuwse taalwetgeving bleek ruim onvoldoende om de Vlamingen te geven waar ze recht op hadden. En dus werd er resoluut gekozen voor een andere aanpak: Zelfbestuur! De Frontbeweging bleef aanvankelijk binnen het Belgisch kader maar had toch reeds een door velen ondertussen vergeten revolutionair karakter. In volle oorlogstijd werden er illegale pamfletten verspreid en betogingen georganiseerd. Met een niet mis te verstane boodschap: “In 1830 begon de lijdensweg van ons volk” schreven ze in hun eerste Frontbrief.

De Frontbeweging stuurde dwars door de vijandelijke linies een delegatie naar de aktivisten om te overleggen hoe het nu verder moest met Vlaanderen. Aktivisten die ondertussen de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen hadden uitgeroepen.

De bereidheid om het traditionele Belgisch kader te verlaten was dus wel degelijk aanwezig.

En het is deze houding die ons vandaag kan en moet inspireren als we Vlaanderen echt op de kaart willen zetten.

Trouwens, nieuwe staten ontstaan zelden door een ultieme staatshervorming. Overigens, met wie zouden de Vlamingen na de volgende verkiezingen kunnen gaan onderhandelen over meer autonomie?

Toch niet met de laatste unitaire Belgische partij, de communistische PVDA-PTB? En toch ook niet met een PS die enkel nog aan overleven denkt. Om nog te zwijgen over de belgicisten van MR, CDH en Ecolo. Er is dus maar één uitweg: het Vlaams Parlement moet zijn verantwoordelijkheid nemen en éénzijdige stappen zetten naar de Vlaamse onafhankelijkheid. Los van het Belgisch grondwettelijk kader. Dat en niets anders is de hedendaagse invulling van het “Weg met de Voogden – Zelfbestuur!” van de Fronters of met andere woorden “Op eigen kracht naar Vlaamse macht”.

De opeenvolgende staatsmisvormingen hebben ons niet het zelfbestuur gebracht dat we willen.

Altijd opnieuw heeft Vlaanderen met té veel geld té weinig bevoegdheden afgekocht. Het verderfelijke faciliteitenregime – ooit bedoeld als tijdelijke overgangsmaatregel – werd een nefaste verfransingsmachine die tot op vandaag doorwerkt. De zesde staatsmisvorming heeft dat nog versterkt. De zes faciliteitengemeenten zijn volledig verfranst en horen nu de facto bij Brussel. En dat zet zich als een kwalijke kanker door in de ganse Vlaamse rand.

En dat hebben we te danken aan de laksheid van Vlaamse politici. En we weten bovendien maar al te goed dat het voor de Franstaligen nooit genoeg zal zijn. Zij bereiden overduidelijk een nieuwe aanval voor op Vlaams grondgebied. De Brusselse geluidsnormen worden opgelegd aan een luchthaven die in de Vlaamse gemeenten Zaventem en Steenokkerzeel ligt.

De corrupte Brusselse regering wil met een overbodig en megalomaan voetbalstadion in de feiten een stuk Vlaams grondgebied annexeren. Parking C gaat om meer dan een voetbalstadion alleen: Brussel wil overduidelijk een deel van zijn franstalige en Vlaams-vijandige administratie op dit Vlaams strategisch grondgebied vestigen.

Door een lepe truc is dit dossier thans op de tafel van de Vlaamse regering terechtgekomen. Wij roepen de Vlaamse regering op om eindelijk haar verantwoordelijkheid op te nemen: zeg neen tegen een verkeersinfarct op de ring rond Brussel, neen tegen de arrogante Brusselse expansiezucht; voer het megalomane Eurostadion af!

Die inmengingen zijn de voorbode van een grootschalig offensief op het moment dat de communautaire diepvries weer open gaat. Dat moment komt, onafwendbaar. En wat ons betreft kan en mag het Eurostadion nooit gebruikt worden als pasmunt voor een rendabele uitbating van onze luchthaven.

Wallonië en Brussel hebben hun positie kunnen versterken onder meer door de transfers. De recente studie van André Decoster en Willem Sas toont dit overtuigend aan. En men wil ons nog doen geloven dat dit de normaalste zaak van de wereld is.

Maar ondertussen denken de Franstalige politici steeds meer post-Belgisch.

In 2011 smeedden Wallonië en Brussel de Fédération Wallonie-Bruxelles. Volkomen ongrondwettelijk. Tegelijkertijd ontplooiden de Brusselse Franstaligen politieke initiatieven om het Hoofdstedelijk Gewest te bekleden met gemeenschapsbevoegdheden.

Een Wallobrux-entiteit heeft een twijfelachtige identiteit en de stabiliteit en leefbaarheid is hoogst discutabel. Tel zelf maar uit: meer dan een miljoen inwoners van Brussel, die zich met wellust de bastaardidentiteit van “Zinnekes” aanmeten, en ruim drie miljoen Walen, van wie de Luxemburgers en de Duitstaligen naar het oosten lonken.

Die chaos is op zich niet ons probleem. Maar voor de internationale gemeenschap ligt dat anders. Die wil stabiliteit en orde. Alleen een Vlaanderen dat het voortouw neemt in de ontbinding van België kan die stabiliteit en die orde verschaffen.

Daarom moeten wij Vlamingen dringend afstappen van het denken over communautaire kwesties als ‘dossiers’. Wat men ‘dossiers’ noemt zijn maar al te vaak openlijke vijandigheden. En we hebben de middelen om het anders aan te pakken. Er is een Vlaams Parlement, een Vlaamse Regering en tal van instellingen die het reilen en zeilen in Vlaanderen regelen en sturen. Tijd dus om ons zonder schroom als een staat te gedragen en het heft in eigen hand te nemen.

We willen leiden – met korte ei – en niet langer lijden – met lange ij; we willen ons niet langer beperken tot onrecht bestrijden: we willen voor een sterk, confederaal Europa strijden, dat de stormen van de eenentwintigste eeuw kan trotseren.
Al decennia wordt er, te pas en vaak te onpas, geschermd met de leuze “Vlaming zijn om Europeër te worden”. En dat is goed!

Want met de Europese gedachte is er niets mis, maar met de Europese Unie des te meer. De EU is uitgegroeid tot een bemoeizuchtig, wereldvreemd en arrogant monster. Mensen als de Duitse bondskanselier Angela Merkel dringen ons een migratietsunami op. De open grenzen van de EU betekenen de ondergang van Europa als cultuur en continent.

Figuren als een hysterisch armenzwaaiende Guy Verhofstadt, verblind door eigenwaan en de roekeloze megalomanie van de Groot-Europese waangedachte, willen ons zelfs een fiscale unie en een samenvoeging van alle staatsschulden opdringen. De Vlamingen kunnen dan mee de Italiaanse banken redden en de overheidsschuld van Griekenland en co afbetalen. De EU wordt dan helemaal een transferunie: een België in het groot.

De Europese Unie moet evenwel haar grenzen kennen. Zowel territoriaal als inhoudelijk. Wij willen samenwerken in een confederaal Europa maar onze soevereiniteit moet behouden blijven.

En laat het duidelijk zijn: er is in de Europese Unie geen plaats voor Aziatische of Afrikaanse staten met een cultuur die onverenigbaar is met de onze.

De grenzen moeten dicht, zoveel is duidelijk.

De massale immigratie heeft ondertussen grote groepen vreemdelingen in onze samenleving gebracht. Jarenlang heeft de politieke elite de multiculturele wonde laten etteren.

Assimilatie, het overnemen van onze cultuur, het overnemen van onze kernnormen en –waarden, is de enige oplossing om de ontspoorde multiculturele nachtmerrie nog enigszins in de hand te houden.

Hierbij ligt een grote verantwoordelijkheid bij de migranten zelf. Zij en zij alleen kunnen die stap naar assimilatie maken. Vandaag doen zij veelal het omgekeerde door o.m. via de rechtbank de grootst mogelijke tolerantie te vragen voor de meest intolerante ideologie er wereld, zijnde de radicale islam.

Maar ook wij, Vlamingen, dragen een belangrijke verantwoordelijkheid. Wij moeten duidelijk opkomen voor onze waarden en normen. Wij moeten de nieuwkomers een duidelijk cultureel en maatschappelijk project bieden.

Een vreemdeling zal zich slechts aanpassen aan onze samenleving op voorwaarde dat deze een eigen identiteit uitstraalt en van binnenuit respect afdwingt.

De linkse elite, in onderwijs, media en politiek, heeft sinds mei’68 het hele maatschappelijke debat verziekt met haar giftige denkbeelden.

Terwijl onze cultuur op instorten staat, maken onze politici zich druk over transgendertoiletten in overheidsgebouwen. In Nederland zijn ze nog zotter. Daar werd eind juli na weken discussie beslist dat de aanspreektitel “Dames en Heren” nu ook al discriminerend is. De Nederlandse Spoorwegen en het tram- en busnet in Amsterdam zullen daarom deze aanspreektitel vervangen door “beste reizigers” want “dat is neutraler”. Hoe gestoord moet het nog worden?

Kunnen we het de migrant kwalijk nemen dat hij de schouders ophaalt voor een samenleving die hem – buiten uitkeringen en sociale zekerheid – enkel nog zwakte, nihilisme en zelfkastijding te bieden heeft?

Het is daarom belangrijk dat wij als Vlaams nationalisten zélf het voortouw nemen. Wij moeten kiezen voor fierheid en zelfzekerheid. Om het met wijlen Mark Grammens te stellen: “gedaan met geven en toegeven” – op alle vlakken – , gedaan met het ons nestelen in de rol van de lamme goedzak. Wij moeten kiezen voor de normen en waarden van onze Christelijk-humanistische cultuur. Wij moeten assertief naar buiten treden en aan de migranten – en aan de verraders binnen de elites – zeggen: dit is het Vlaanderen waar wij voor staan.

Een zelfbewust Vlaanderen dat met een open blik de hand reikt, maar niét langer in die hand zal laten spuwen: niet door radicale moslims die onze hoofden willen afhakken, niet door de Belgische maffia die ons blijft gijzelen en niet door de verraders in media en onderwijs die ons en onze kinderen hersenspoelen.

Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf kunnen bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet!

Vandaar, Vlaamse vrienden, dat ik traditiegetrouw wil besluiten met mijn immer terugkerend credo. Het credo waarmee ik al mijn toespraken besluit: wij staan en gaan voor niets minder dan voor een onafhankelijke Vlaamse republiek, die enerzijds zijn toekomst in een verenigd Europa van onafhankelijke volkeren naar eigen inzicht gestalte geeft én anderzijds blijft aansturen op een hereniging met Noord-Nederland!

Zoals het was in 1815, want aan de ongrondwettelijke staatsgreep van 1830 hebben wij geen boodschap!

Ik dank u!

Vliegt de Blauwvoet nog in Vlaanderen?

200 jaar na de Franse revolutie en 160 jaar na de afscheuring van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden werd in België een cordon sanitaire afgekondigd tegen al wie België in vraag stelt. Dat gebeurde door alle partijen die zich democratisch noemen en zich beroepen op Vrijheid, Gelijkheid, Broederlijkheid.

Het was de start van een oorlog met “Alle middelen” tegen diegenen die België in vraag stelden. “Noteer goed” benadrukte Louis Tobback “met ALLE middelen”.

Het werd een algemene mobilisatie van de verborgen machten en krachten in de gescleroseerde en amechtige schijndemocratie die België op de been kon brengen.

Een duister maar efficiënt genootschap van al wie gedijt en overleeft op het voortbestaan van dit zieke, corrupte, vileine land.

Een groene postchristelijke linkerzijde van cultuurmarxisten in Vlaanderen, het rode kameraden profitariaat van de PS in Wallonië en rond de kringen van het industriële complex, opgebouwd sinds Leopold II, het Hof in Brussel. Het Hof, de spin in het web. Het instituut dat Vlaanderen en Wallonië vanuit Brussel tot een wingewest gemaakt heeft en België tot wat het nu is: a failed state.

Om dit Belgische Status Quo in stand te houden achten zij alle middelen geoorloofd!

De oikofobie, de afkeer, ja, het misprijzen voor het eigene, werd ons door de culturele sector ingelepeld. Rijkelijk gesubsidieerde vzw’s monopoliseren de cultuur. Voor hen zijn Vlamingen een volkje van losers, van provincialistische dialectpraters en klompendansende Bokrijkbewoners. Wie weigert mee te heulen wordt geridiculiseerd en gebroodroofd.

Ons onderwijs werd door de soixantehuitards ingeschakeld om de jeugd te hersenspoelen, te indoctrineren, kritisch denken af te leren en tot volgzame werkkrachten te modeleren. “Brood en spelen”, meer moet dat niet zijn voor de gelovers in de maakbaarheid van de mens.

Onze politici dwingen ons via vakkundig opgestelde wetten en speciaal opgerichte instellingen tot Dhimmitude, de aanvaarding van en de onderwerping aan de volgelingen van een totalitaire religie. Een, nu nog net, minderheid die onder het mom van demografische noodzaak, solidariteit en liefdadigheid en masse wordt geïmporteerd. Deze migratie is misdadig. Wie doet een onderzoek naar de geldstromen van de mensenrechtenlobby en hun ngo’s? Zij worden hand-in-hand met de mensensmokkelaars beter van massamigratie. Niet het kwetsbare weefsel dat het onze is.

Het is tijd om grenzen te trekken! De limieten zijn bereikt! Genoeg is genoeg!

Geostrateeg Robert Kaplan stelt terecht dat niets zo gevaarlijk is als utopische ideologieën. Laat het net dit zijn waarmee de multiculturele lobby onze elite in haar greep houdt! Het wordt dan ook tijd de macht van deze bestaande elite te slopen!

Géén multiculturaliteit maar identiteit! Onze identiteit.

Die is niet statisch noch eeuwig, niet goed of slecht, maar ze is Vlaams en ze is de mijne.

De ons onlangs ontvallen Mark Grammens had dit reeds lang geleden door en bleef maar in zijn Journaal op de nagel slaan. Het is onze burgerplicht om de roofbouw op onze ziel aan te klagen en te bestrijden! Niet voor niets werd hij, die zich terecht nooit een foute Vlaming heeft gevoeld, doodgezwegen door de gilde der politiek correcte lakeien van de macht, die de Main Stream Media zijn.

Het is tijd om stop te zeggen tegen zij die alle middelen aanwenden om ons te desidentificeren. Ons van onze identiteit te ontdoen. Het gaat om zijn of niet-zijn!

Deze beschavingsoorlog woedt niet enkel in Vlaanderen, heel het ons omringende Europa heeft nood aan een bevrijding. Een catharsis. Een zielsreiniging. En die zie ik anders dan de paus die waardigheid van migranten belangrijker acht dan nationale veiligheid. Is Rome soms een oecumene met de islam aan het voorbereiden, op de rug van de afvallige gelovige in het Westen?

Tegenover de manifeste avondlandhaat van het bestaande establishment moeten wij een groot cultuuroffensief plaatsen zo niet zijn we, zoals professor Cliteur het in Elsevier magazine verwoordde, weldra voltooidlevenlanden.

Het opnieuw aanleren van nationale fierheid, bewondering voor het eigene, burgerzin, Zivilkourage moeten een nieuwe Europese Leitkultur stimuleren, gebaseerd op onze gemeenschappelijke Europese wortels. Een Europa van ‘ieder het zijne’, niet het bastaard Europa waar Richard Kalergi-Coudenhove al in 1926 van droomde en dat Van Rompuy, Merkel en Juncker met hun open-grenzenbeleid in praktijk brengen.

Vlamingen,

Vlaanderen koos in 2014 voor meer Vlaanderen en kreeg uiteindelijk een beter bestuurd België, waar aan het einde van de rit de bestaande machten en krachten verder in gedijen en beter van worden. Niet de gewone Vlaming, die middenklasse burger die zwijgzaam wroet en nog steeds het gelag betaalt.

Anders dan Tobback het stelde, zou ik in ieder ander land monarchist zijn maar in België moet ik republikein zijn. Voor iemand als Tobback die zich orangist noemt is zijn steun aan de Belgische monarchie het beste bewijs dat voor het smeer de rode kat de kandeleer likt.

In de Verenigde Nederlanden; van Abbeville tot Friesland, van Niederanven tot Middelburg, zouden wij de leideconomie van Europa zijn, onze creativiteit zou een leidcultuur in Europa initiëren. Nu is Vlaanderen verworden tot het infuus voor België, het kneusje van Europa.

Het is daarom onze plicht, in deze tijden van nood, naar het voorbeeld van de Staten-Generaal in de 16de eeuw met hun Plakkaat van Verlatinghe, de burgers in de 18e eeuw met hun Brabantse Omwenteling, en de Raad van Vlaanderen in 1917 het vertrouwen in dit land en zijn Vorst op te zeggen.

Want ik zeg u, O Koning! Gij die oproept “om te leren van elkaar en met elkaar, om de verzuchtingen en de pijn van onze nieuwe buren tot de onze te maken”. Vlaanderen verzaakt u!

Gij Koning die nooit, zomin als uw voorvaderen, van Vlaanderen hebt gehouden of naar Vlaanderen hebt geluisterd, nooit aan onze verzuchtingen aandacht hebt besteed, nooit oog had voor het leed veroorzaakt door uw valse en laffe dienaars. Gij die nooit de ziel van Vlaanderen hebt willen voelen en voeden. Wij verwerpen uw recht ons als Koning te dienen.

Voor 1000 jaar Vlaamse geschiedenis, voor de generaties naamloze getrouwen voor ons met ons en na ons geldt de leuze:

Harop, harop de trompe steekt, de boeien los, de banden breekt
en weet, dat uw stem door niemand wordt aanhoord,
zoolang gij stamelend bidt of bedelt bij de poort.

Vliegt de Blauwvoet!